एक हप्ता बिहानको सिफ्ट अर्को हप्ता बेलुकाको सिफ्ट।बेलुकाको सिफ्ट ड्युटी जाॅंदै गर्दा,गल्फबाट साथीहरूको मेसेज आउँछ,’हाम्रो त अप्रिल २० सम्म छुट्टी छ। बसीबसी तलब आउँछ यसपालि!’ मनको डर र पिडा लुकाउँदै म मुस्कुराएर भन्छु,’मोज गर् तिमारु!
म हाल काम गरिरहेको देशमा आजको अपडेट अनुसार ३,३८३ संक्रमित भइसकेका छन्। यहाॅं पनि लकडाउन नभएको त होइन। लकडाऊन छ। तर हाम्रो कम्पनि चलिरहेको छ। सुरुवाती दिनहरूमा डरले होला कहिले मनमनै त कहिले ठूलै आवाजमा गाली पनि गरे कम्पनिलाई। फेसबुकमा देखिने डरलाग्दा न्यूजहरूले त झन् रिसको ऊचाइँ आकासिन्छ।
न्यूज फिडका दुई चारवटा भिडियोहरूमा हामी जित्नेछौ कोरोनालाई भन्दै गरेको सुन्छु। कतै हामी कोरोना सर्भाइवर भन्दै बोलेका मानिसहरू देख्छु।साह्रा संसार लडिरहेकाे देख्छु। अनि आफ्ना सोचहरूलाई पाेजेटिभ बनाउँदै काममा जान्छु,”खाद्य कम्पनी न हो चल्नैपर्यो” मनमनै भन्छु। हामीले काम नगरे लकडाउनमा बसेकाहरूले के खान्छन् फेरि!
ड्युटि जाँदा बसको सट्टा पैदल जाने गर्छु।ड्युटिबाट रूम फर्केपछि २० सेकेन्ड मिचिमिची हात धुन्छु ।
लकडाउनले दिक्क भएका साथीहरू दिक्क नमानी घर बस्नुहोस्। ‘म त जित्ने हो जसरी भएपनि’ भन्दै तपाईंहरूको सेवामा हाजिर छु। तपाईहरू त मभन्दा कयौं गुणा सुरक्षित हुनुहुन्छ घरमै बस्न पाएर। Stay Positive COVID-19 बाहेक।
छुट्टीको दिन लेखेको भएर मेरो चाॅंहि छुट्टि डायरी भयाे।
