ए
मोरङै माथि जेफाले
पुर्यायो हाम्लाई कथाले
बत्तिसै जुरे पहिरोले
देखिन्न गाउँ कुइरोले
ए
सङ्लो पानी मूलको
बास्ना चल्छ फूलको
परदेशी आए आँगन
एक रात बास मागन
ए
झुल्कियो घाम आकाश
मोहनी लाउँछ बतास
उषाको लाली देखाउँदै
वन चरी आयो बोलाउँदै
ए
आँगनै भरि कुखुरा
खोरै भरि बाखरा
कर्मको यो आँगनमा
नहुने भन्ने के छ र ?
बिना लिम्बुको संसार
ए
हाँगैमा नुघ्यो बाँसैको
लिम्बुनी दिदी हाँसेको
पूर्वको उषा लाली झैं
सुनगाभा फूलको डाली झै
ए
पहाडमा दुःख भोगेछन्
सुखको मधेस झरेछन्
दुःखको ढाकर बोकेर
एक माना खोले खाएछन्
ए
पसिना धारा छरेर
कहिले देश बिदेश गरेर
कमाए तिनले सम्पत्ति
बनाए तिनले सन्तति
ए
पहाडी पाखो बाँझो भो
गाउँघर उनको जङ्गल भो
नियास्रो लाग्यो फूलको
चिसो पानी मूलको
छाडेर सिमेन्टी शहर
गाउँ फर्किने रहर
ए
आँखामा सपना साँचेर
मुटुमा माया गाँसेर
फर्किए उनी गाउँमा
आफ्नै प्यारो ठाउँमा
ए
बनमारा झाडी फाँडेर
चियाका बुटा गाडेर
लगाई पानी, पसिना
खेपेर बादल असिना
बनेली पाखा रमाए
चियाका मुना पलाए
माटोमा सुन फलाए
ए
त्यो पहाडी पाखामा
आफ्नै गाउँको काखमा
माटोको दरबार बनेछ
मायाको घरबार बनेछ
रमाउन थालिन् लिम्बुनी
जंगलकी रानी झैं
छहराको पानी झैं
ए
नदेख्ने गरी को आयो
परानलाई बोलायो
दुई दिनको चोला यो
डुबाइ सबलाई शोकमा
लिएर गयो परलोकमा
छाडी गयो तेसरी
सम्झना आउँछ बेस्सरी
बारीको छेउमा कपुरथान
कपुरथानमा शिरीमान
ए
साथ छुट्यो उनको जोडाको
रोकिनन् गति गोडाको
दुःखकै बल बोकेर
कर्मको पुजा गरेर
एक छोरा छोरी साथमा
सिक्दैछन् कर्म हातमा
ए
सम्झनाको सिरानी
सम्झना नै बिरानी
हावासँगै डुलेको
गुराँस झैं फुलेको
मलेवाको जोडी त्यो
हाँस्दै खेल्दै हिँडेको
मेरो माया हरायो
मन मेरो डरायो
ए
बतासले लग्यो कि
चियाबारीमा छुट्यो कि
वनभित्र एक्लै कतै
सुुसेल्दै पो होला कि
ए
आज मेरो मन भो
आफ्नै पीरको बन्दगी
हाँसी हाँसी बिताइदिन्छु
दुइ दिनको जिन्दगी