अस्पतालको जागिर ! बिहान १०:०० बजेबाट ५:०० बजे सम्म काममा जानै पर्ने। रोजीरोटी पनि त्यहीँ। अनि आफूसित भएको सीप देश संकटमा परेको बेला लुकाउने कुरो पनि आएन। घरमा भएका मान्छेहरु पनि पहाड तिर उकालिए , घरमा एक्लो भइयो। अस्पताल जस्तो कोरोना संक्रमण जोखिम ठाउँमा काम गर्ने भएपछि एक्लै क्वारेन्टाइनमा बस्नु नै मेरो अनि परिवारका लागि ठिक पनि हो। समस्या भयो खानाको,कहिलेकाहीँ घरमा एक्लो भएको बेलामा एक सय रुपैयाँमा खाना खाने होटल थियो, त्यो पनि लकडाउनमा बन्द छ।
सुरुका ८-१० दिन जति त बिहान भात, दाल अनि तरकारी नै खाइन्थ्यो अनि साँझ रोटी र तरकारी। अँ साँच्चै ! २ दिन मासु नि खाइयो। लकडाउन बढ्दै गयो, जाँगर मर्दै गयो।अब चैँ बल्ल ३-४ दिनमा एक छाक रोटी पाक्छ। अरु दिन चुलोमा पाक्छ त केवल खिचडी। बिहानै उठ्यो खिचडी खायो, काममा गयो अनि साँझ आएर फेरि त्यहीँ खिचडी खायाे। सजिलो पनि कति सजिलो, कुकरमा दुई मुठी चामल, दुई मुठी दाल अनि नुन मसला हाल्यो १ सिट्ठीमै खाना तयार। त्यसमाथि एक चमच घिउ हल्देसी मग मग बास्ना अनि मिठो पनि त्यति नै। डर के लाग्न थालेको छ कि भोलि यहीँ बाँकि जाँगर पनि मरेर गए पछि के खाने! सायद चामल मात्रै चपाइन्छ कि!
उता सरकारको खिचडी छुट्टै छ। अस्तिन चीनबाट स्वस्थ्यकर्मीका लागि सुरक्षा सामग्री अनि टेस्ट-किटमा भ्रस्टाचार गरे भन्ने सुनियाे। यता कालापानीको कथा छुट्टै छ। जनताले जितेका प्रतिनिधि छन् कि छैनन् जस्तै भै सकेको छ। हुन त मैले खिचडीले आफ्नो भोक मारे, सरकारले पनि आफ्नो भोक मार्ने कुनै उपाय भेट्ला। कुरो उस्ता उस्तै नै हो भोका रहे त केवल गरिब जनताहरु।
आफन्तहरुको माया छुट्टै छ, बुढी हजुर-आमा फोन गर्नु हुन्छ “त काम गर्ने अस्पतालमा के के रोग आको छ भन्छन्, पहाड आइजा तेरो बाजेले बनाको यत्रो रोपनी जग्गा बाँझै छ, यतै गरि खालास्।” हजुरआमालाई कसरी सम्झाउनु! जाबो खाना बनाउने जाँगर नभाको म, खेती गरेर खान सक्छु होला त ? यो लकडाउनले मलाई एउटा पाठ चैँ सिकायो, केही नगरि बसे झनझन जाँगर हराउँदै जाँदो रहेछ।
बश हामी सबैको यही कामना छ, यो महामारीको चाडै अन्त्य होस्। नेताहरुले पैसाको भोक होइन जनताको भोक मारुन्। कालापानीसँग संगै नेपाली भूभागमा अतिक्रमण रोकियोस्। मेरी हजुरआमाको चिन्ता दुर होस् अनि मेरा चुलामा खिचडी हैन, आमाले पकाको मिठो खानेकुरा पाकोस्।
