तारा प्रसाद पोख्रेल

म नेपाल प्रहरी संगठनको प्रहरी कर्मचारी। २०७६ चैत्र १० गते देखि नेपाल सरकारले लकडाउन घोषणा गर्यो। लकडाउन घोषणा हुनासाथ सम्पूर्ण सरकारी गैर सरकारी वित्तीय सघं संस्था उद्योग कलकारखाना शिक्षण संस्था बन्द भए। कर्मचारी बिदामा बस्ने भए। प्रहरी कर्मचारीको ड्युटी झन बढ्यो। ड्युटी मात्र बढेन आफन्त इष्टमित्रलाई  चिन्ता पनि बढ्यो। देशमा  परेको संकटसँग जुध्न  प्रहरी कर्मचारी कहिले पछि परेनन् चाहे त्यो २०७२ सालको भूकम्पमा होस् वा विश्व कोरोना भाइरसको महामारीको बेला अहाेरात्र ड्युटीमा खटिने प्रहरी कर्मचारी पानी चाउचाउ बिस्कुट खाएर पनि रमाइलो मान्दै खटिररहेका छन्। यति मात्र होइन। ‘तपाईंका लागि हामी बाहिर छौं तपाईंहरू भित्र बसिदिनु’ भन्दै हामीले गरेकाे अनुरोध पनि देख्न सक्नु हुन्छ।     

म यति बेला चितवनको व्यस्त सहर नारायणगढमा कार्यरत छु।यहाँ कुनै बेला सवारी साधन तथा पैदल यात्रुको निकै बढी चाप हुन्थ्यो। नारायणगढ बजारसँगै जोडिएको नारायणी नदी किनारमा पनि बेलुकी ५:०० बजे देखि ८:०० बजे सम्म मानिसको निकै भिडभाड हुन्थ्यो। आन्तरिक तथा वाहृय पर्यटककाे आकर्षण बनेको नारायणी नदी किनारा अहिले शून्य छ।      

मानिसहरु आफ्नो गाउँ घर फर्कने क्रम पनि निकै बढेको छ। कामदार र मजदुरहरु आफ्नो मनको पीडा दुःख बिसाउन आइपुग्छन् कहिले कहिले। कति दिन खाना नखाएको, गाडी नपाएर हिड्नु परेको, ५/५ दिन हिड्दै आएको सुनाउँदा मन भारी हुँदाे रहेछ। २५ दिनको सुत्केरीले पनि पानी समेत खाना नपाएको सुनेर झनै गाह्राे भयाे। कम्पनीले कामबाट निकालिदिएको, ठेकदारले आफ्नो व्यवस्था गरेर  घर जाउँ भन्दै हात १०००/१००० थमाइ दिएको पीडा बाेकेर दिनमा हजार मानिस आइपुग्थे पुला चोक नारायणगढ ड्युटीमा। कतिका पीडा सुनेर मन त्यसै खिन्न हुन्थ्यो। उनीहरुलाई कोरोना सँग डर थिएन। चिन्ता  थियो मात्रै ‘एक छाक खान र कसरी घर पुगाैं’ को ।

सकेकाे सहयाेग त गरेँ। कतिलाई पानी, चिउरा, दालमोठ दियौं त कतिलाई मन प्रफुल्ल पार्ने  मिठा शब्दका परिकार। उनीहरुको एउटै मात्र सोचाइ थियो। अब आफनै  ठाउँमा केही गरेर जीवन निर्वाह गर्ने छौँ।