चीनको वुहानबाट शुरु भएको कोभिड १९ को संक्रमण बढ्न थालेपछि मानिसहरु भयभित हुन थाले । नेपाल सरकारले पनि सुरक्षित रहनका लागि चैत्र ६ गतेदेखि शैक्षिक संस्था बन्द गर्यो । म पनि कर्मभूमिबाट आफ्नो घर आइपुगेँ। अझ संक्रमण नबढोस् भनेर चैत्र ११ देखि पूर्ण रुपमा बन्दाबन्दी नै घोषणा भयाे। जुन अहिलेसम्म निरन्तर छ।
मेरो गाउँको बसाइँ भएकोले त्यति साह्राे कष्टकर त छैन नै। तैपनि टि.भि. मा समाचार हेर्दै गर्दा त्रास चाहिँ बढिरहेकै छ । हेर्दा हेर्दै गन्दा गन्दै नेपालमा नै संक्रमित ३ हजार पुग्न लाग्याे। मृत्यु हुनेहरुको संख्या पनि दिनानुदिन बढ्दै छ । परिस्थिती जसरी बिग्रेर आएपनि सुरक्षित भएर आत्मबल बढाएर बस्नुको बिकल्प छैन । सपरिवार घरमै जम्मा भएर बसेका छौं। टि.भि. मोबाइल र पुस्तकहरु साथमा छन् ।बेलाबखत खेतबारीमा काम गरिन्छ । आफ्ना दाजुभाइहरुसँग गफ गाफ गरिन्छ। समय सहजै बितेकै छ। यद्यपि मुलुकका विभिन्न ठाउँका अकल्पनिय खबरले स्तब्ध बनाउँछ । शंकाको घेरामा रहेकाहरुको व्यवस्थापन पनि कमजोर देखिन्छ। मानिसहरु खान नपाएर अन्य रोगको उपचार नपाएर मरिरहेका समाचारले भावुक बनाउँछ ।अर्कोतिर बन्दाबन्दीको कारणले धेरैकाे दैनिकी प्रभावित भएको छ ।
मेराे मात्रै कुरा गर्ने हाे भने म त गाउँमा बसेको छु। अहिलेसम्म यता संक्रमण आइपुगेको छैन। आफैले आएर छरेका मकैहरु फल दिने तयारीमा छन्। करेसाबारीमा तरकारी टन्नै छन्। असारले ढोका ढक्ढक्याउँदै छ। दिनहरु पढाइ लेखाइ काम काज टि.भि. मोबाइल अनि गफ गाफमै बितेका छन्। तैपनि मन कत्ति खुसी छैन। सम्झन्छु ती दैनिक ज्यालादारी मजदुरलाई, ती बैदेशिक रोजगारमा गएका र काम बन्द भएर कोठामा पल्टिरहेका युवकहरुलाई। मन भारी हुन्छ। कहिले सम्म होला यो कहर??
केटाकेटीहरुले पढाइलेखाइ बिर्सिसके। कुलत अनि नराम्रो बाटो हिड्छन कि भन्ने जगजगी बढिसक्यो। कति मानिस डिप्रेसनका सिकार भैरहेछन्। कतिले जिन्दगी नै भार सोची आत्महत्या गरिरहेछन् । कहिले सम्म होला यो बन्दाबन्दी? नगर्दा संक्रमणको डर, गर्दा जीवन तहसनहस, जे गरेपनि सहज छैन । तर अब सरकारले बिकल्प त खोज्नै पर्ने भयो कि भन्ने लाग्न थालेको छ। अन्त्यको कुनै टुङ्गो नभएको यो समस्याको समाधान पूर्ण बन्दाबन्दी मात्र नहोला ।अब सुरक्षित बाटो अपनाउँदै सुरक्षित हुने आफ्नै लागि हो भन्ने आत्मबोध गर्दै बन्दाबन्दीलाई परिमार्जन गर्नुपर्ने देखिन्छ ।
सबैलाई मेराे अनुराेधः सुरक्षित रहौं, संयमित बनौं ।
