सरकारले कोरोना नियन्त्रणका लागि लकडाउन घोषणा गरेसँगै झन्डै डेढ महिनादेखि ललितपुरको सातदोबाटोमा छु । रहरले भनौं या बाध्यताले उच्चशिक्षाको लागि काठमाडौ छिरेपछि परिवारबाट टाढा टाढै भइयो ।
लकडाउन सुरु भएसँगै मेरा दिनचर्या पनि बदलिएको छ। हरेक दिन विहान निन्द्रा खुल्न बित्तिकै खाटको छेउमै रहेको टेवुलबाट मोबाइल तान्छु अनि सामाजिक सञ्जाल फेसबुक ट्विटर तिर हेर्छु, कोरोनाको संक्रमित संख्या दिनानु दिन बढ्दै गएको सामाचार हेर्छु, मोबाईल स्क्रोल गर्दै जाँदा देशमा सुखी नेपाली समृद्ध नेपालको उधारो सपना बाँडेर सत्ताको बागडोर सम्हालेका मान्यजनहरु देश संकट हुँदा पनि कुर्सी र सत्ताको दाउपेच र अन्तर कलह हेर्दा मन विरक्तिन्छ। यसरी सुरु हुन्छ एकान्तबासको दैनिकी ।
देशमा दिनानु दिन कोरोनाको संक्रमण बढ्दै छ। तर सरकारले चालेका तदारुकताको निम्छरोपन देख्दा खुल्ला सडकमा गएर बेस्सरी चिच्याउन मन लाग्छ । तर फेरि आफ्नो मनलाई थमथमाउँदै उकुसमुकुस भएर कोठाभित्रै छिर्छु।
घरमा ममीबुबालाई फोन लगाउँछु, घरको हाल सबै सोध्छु। ममी र छोराको लामो गन्थन चल्छ। ममी असाध्यै पिर गर्नु हुन्छ, भन्नु हुन्छ। सबैका ममीहरु सायद यस्तै हुन्छन्। गन्थन पनि के भन्नु ‘बेलामा खानु, ताजा ताजा पकाएर खानु,बासी नखानु , पकाउन अल्छि नगर्नु।’ यस्तै त हाे ममीकाे पिरलाे।
अत्यास लाग्दो एकान्तबासका डेढ महिना त जसो तसो धकेलियो। अब यो अनिश्चित लकडाउन कहिलेसम्म हाे। यो उकुसमुकुस बन्दाबन्दिबाट कहिले मुक्त भएर पहिलेकै दैनिकिमा फर्किने हाे भन्ने प्रश्नले बारम्बार उत्तर खोजिरहेका छन्। यी प्रश्नप्रति म आफै अनभिज्ञ छु।
केही दिन देखि मौसममा नि बदली आइरहेको छ। क्षण भरमै पानी पर्छ, क्षणभरमै घाम लाग्छ ।काेराेनाले सिर्जना गरेकाे याे अवस्थामा पनि चाडैँ बदलाव आएर पुरानै दैनिकी फिर्नेछ भन्ने आशा छ।
