भनिन्छ जीवन एउटा मिठाे भ्रम हाे अनि मृत्यु यसकाे शास्वत सत्य। एकदिन मरिन्छ भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि जीवन प्रतिको माेह कहिले सकिँदैन। बरू बढ्दै जान्छ । त्यही भएर त हाेला नि अहिले सारा दुनियाँ धन-एश्वर्य कमाउन छाेडेर प्राणरक्षाका निम्ति भूमिगत भएकाे छ। लकडाउन। क्वारेन्टाइन। इमानदारीपूर्वक भन्नुपर्दा याे काेराेनाकाे कहर अघिसम्म यी शब्दसँग चिनजान नै थिएन मेराे। अर्थ बुझुन्जेलसम्म यी शब्दहरूकाे प्रयोग दैनिक जीवनकाे अभिन्न अंग बनिसकेकाे थियाे।
सुरुवातकाे लकडाउनका दिनहरूले मलाई अन्तिम परीक्षापछिकाे छुट्टीकाे अनुभूति दिइरहेका थिए। फरक के थियो भने यसपटक मामु बाबाकाे पनि छुट्टी थियाे।दशैँतिहारमा बाहेक यसरी सपरिवार हाम्रो जमघट कमै हुन्थ्यो। सायद त्यही भएर हाेला पहिलाे हप्ताको लकडाउन रमाइलै बित्याे। सुरूसुरुमा फुर्सद बढि भएर हाेला जाँगर पनि निकै चलेको थियाे। घरका ब्लाङ्केट, गलैँचा,झ्यालढाेकाका पर्दा, साेफाका चकटी, कुसन,तन्ना, झुल केही नछाेडि धाेइयाे। प्रायः छरपस्ट रहने भाइका लुगाफाटो पनि समेटेर उसले दराजमा थन्क्याउन भ्यायाे। बाबाले पनि जाँगर चलाएर युट्युवकाे सहायताले मःम पकाएर खुवाउनुभाे। यस्तै सहकार्यले हामीबिच सामिप्यता बढेकाे थियाे। त्यसैले खासै नराम्रो अनुभव रहेन पहिलो हप्ताको लकडाउन।
त्यसपछि बिस्तारै लकडाउन पनि एक हप्ता, एक हप्ता हुँदै महिना दिन पनि बढी भयाे। गर्ने कामहरू पनि सकिँदै जान थाले। दिन काट्न गार्हो हुदैँ गयाे। बिस्तारै दिनहरू बिताउने बहानामा फेसबुक र युट्युवकाे सहायता लिन बाध्य भइयो। तर फेसबुकका भित्ताहरू पनि काेराेनाकाे सन्त्रासले भरिएको थियोे। राहत वितरणमा ठगी, खाद्यान्नकाे कालाबजारी, स्वास्थ्य उपकरणमा भ्रष्टाचारी अादि इत्यादि का समाचारहरू सुन्दा-पढ्दा मन कुँडिएर उँछ। विश्वभर बढेको काेराेना सङ्क्रमितकाे सङ्ख्या र मृत्युदरले मनमा झनै त्रास बढाएकाे छ। यस्ताे अवस्थामा अाफ्नाे साेच सकरात्मक बनाउनु अावश्यक थियाे। त्यसैले जति सक्दाे अाफूलाई व्यस्त बनाउन खाेजेँ।
पढाइमा खासै रूचि भएन। झन काेर्सका किताबसँगकाे त भेटघाट ह्वात्तै घटेकाे थियोे। बरू नयाँ उपन्यास भए पढ्थें भकाे थियाे। साथी भुवनकाे रिकमेन्डेसनमा युट्युबमा अडियो भर्जनमा ‘एक सर्काे माया’ सुरु गरेँ। प्रतिक्रिया राम्रो सुनेकी थिए। उपन्यासले निरास पारेन। जि.एस पाैडेलकाे शब्दहरूमा अलग किसिमकाे नसाकाे सर्काे थियोे जसलाई अच्युत घिमिरेकाे मधुर स्वरले नयाँ जीवन दिएझै लाग्याे। कथासँगै मन पनि उडेर माले पुगेको थियाे। मानाै ती संवादहरू मैले त्यही रकबाेमा बसेर प्रत्यक्ष सुनिरहेकी छु। यसअघि सुविन भट्टराईकाे ‘साया’ काे वाचन सुनेकी थिए। त्यहीबाट त्यो स्वरप्रति माेह भएकाे थियाे। अहिले झमक घिमिरेकाे ‘जीवन काँडा कि फूल’ सुरु गरेकी छु। यसपछि ‘कर्णाली ब्लुज’ काे पालाे छ। त्यतिन्जेलमा त याे लकडाउन सक्किएला कि ?
भनिन्छ हरेक समयकाे अाफ्नै महत्त्व हुनेगर्छ।अहिले धेरै भएको याे लकडाउनकाे समयकाे अाफ्नै महत्त्व छ। धैरैलाई नयाँ कुरा सिक्ने र सिकाउने अवसर पनि भएको छ। यसकाे सही सदुपयोग गरौँ।
अन्त्यमा हेर्नेकथाले ल्याएको यस लकडाउन डायरी लेखनमा याे लेख पठाउन प्राेत्साहन गर्ने साथी दिक्षालाई विशेष धन्यवाद। के लेख्ने? कसरी लेख्ने? केही थाहा थिएन। सहयाेग गर्ने सुमन सरप्रति पनि अाभारी छु।
