न्युरोड सहरबाट ९ किमि टाढा ऎतिहसिक सहर टोखामा बस्छु। यता बसेको पनि १० वर्ष भइसकेको छ। यहाको हावापानी, हरियाली अनि सिस्नुले मलाई मेरो जन्मथलो रामेछापबाट टाढा बसेको महशुस गराएको छैन तर पनि मेरो गाउँलाई मैले पटक्कै विर्सेकी छुइन। बिहानको कलेज, दिनभरि काम अनि खै के के कारणले यो काठमाडौँ सहरले मलाई व्यस्त बनाइ राख्थ्याे। यो लकडाउनमा शिवपुरी डाँडालाई हेर्दा र चिसो हावाको स्पर्शले मलाई मेरो गाउँको याद दिलाएको छ। मैले अठोट गरेकी छु कि लकडाउन पछि यो सहरकाे व्यस्तता छाेडेर गाउँ जानेछु।
फेसबुकमा स्क्रोलीङ गरिरहँदा झ्यालबाट आएको चराको आवाज मेरो कानमा गुन्जिरहयो। हत्तपत्त उठेर बाहिर हेरेँ । चराको प्रजातिको बारेमा त्यति ज्ञान छैन तर पनि उनीहरुको सुरिलो आवाजबाट म सधैँ मोहित हुन्छु।
अचेल थरीथरीका चराहरुका फरक फरक सुरका आवाजहरु सुन्छु। कसैको “काक………काक” , कसैले “कु……कु” अनि अरू पनि थरीथरी। ती मिठा र सुरिला आवाज मनमा छन् तर शब्दमा भन्न सक्दिन। त्यसैले पनि त्याे खास लाग्छ मलाई।
चिरबिर चिरबिर चराकाे अवाज सुन्दा के भन्न खोजेको होला यसले, के कुरा गरिरहेका होलान् भनेर मेराे मन पनि एकदम चकचक गर्छ। मनको चित्त बुझाउन लागि म आफ्नै तरिकाले परिभाषित गर्दिन्छु। ऊ त्यो ४ वटा हाँगा भएको रुखमा भएको चराले ” के छ? ” भनेर सोधेको होला अनि त्याे पातलो रुखमा भएको चराले ” ठिकै भनुम, हावाहुरी आएर अलि दु:ख दिइरहेको छ।” भनेकाे हाेला। म आफ्नै तरिकाले उनीहरुको वार्तालाप बुझिदिन्छु।
कागलाई चराहरूमा विशेष रुपमा हेरिदैन, आकर्षित पनि मानिदैन। तर मलाई अहिले कागको जीवनशैली एकदमै मन परिरहेको छ। आफ्नै तरिकाले कसैलाई असर नगरि बाँचिरहेका हुन्छन्। स्वतन्त्र रुपमा उडिरहेका हुन्छन्। कसैले पक्रेर पिजँडामा हाल्ला भन्ने डर पनि छैन।
लकाडाउनमा कोठामा थुनिएता पनि चराहरुमा विशेष रुची बढेको छ र छुट्टै खालको खुसी मिलि रहेको छ । यो वनका चरीहरु के भनिरहेका होलान्! कस्ता कुरामा झगडा गर्छन् होला! बुझ्ने कौतुहलता बढ्दै गइरहेको छ। कहिलेकाहीँ फेसबुक, इन्स्टाग्राम अनि युट्युबको दौडबाट वाक्क लागेर कौसीमा चराहरुबाट sound Therapy लिन जान्छु। अनि डायरीमा मनमा उब्जिएका तर्क वितर्कहरुलाई शब्दमा सिमित पार्ने कोसिस गर्छु ।
