महेश केसी

सधैँ झै बिहानी भयो । बर्खामा झरीले, शरदमा चाडबाडले, हिउँदमा चिसोले ब्युँझाउने प्रातकालीन निन्द्रा वसन्ती पवनका बेला चराहरुको चिरविरले ब्युझाईदिन्छ । बिबिध ऋतुहरुमध्ये मलाई असाध्यै मनपर्ने ऋतु हो, वसन्त ऋतु । यो बेला डाँडापाखा र बनजंगल घुम्न खुबै रमाईलो हुन्छ । तर वर्तमान भनेजस्तो छैन, यो विहानीमा सबै रहरहरु बन्द कोठामा सिमित भएका छन् ।

कुनैबेला मनले यसै सोचिदिन्थ्योे, साँच्चै जेल पर्नुपरे मेरो हाल कस्तोे होला ! अनि त्यही मनले भन्थ्यो, के होला र मुद्धा चल्दै गर्ला जेलमा बसेका बेला संसार बुझौला, किताब पढौंला । तर मनको कुरा अर्कै हो, परेपछि हुने अर्कै हो । संसारभरी महामारीको रुप लिएको कोरोना भाइरस संक्रमणको सम्भावित क्षती कम गर्न सरकारले लगाएको लकडाउनको सातौैं दिनको यो विहानीसम्म आईपुग्दा भने साँच्चै जेल नै परेको जस्तो भैरहेको छ । जेल भन्दा धेरै सुविधा छ, आफ्नै कोठामा मनमौजी छ । तैपनि यो मन कहाँ–कहाँ पुगिरहेछ । भौतिक रुपमा घुम्दा मनले सोच्ने फुर्सद पाउँदैन थियो अहिले भने मन फनफनी घुमिरहेछ, शरिर जहाँको त्यही । 

मनमा अनेक कुरा खेलिरहेछन् । घरी नोष्टाल्जिक, घरी फन्नी, घरी रित्तो अन्ततः एउटै प्रश्नमा आएर मन अडिन्छ, साँच्चै कोरोनाको कहर कहिले सकिएला ? यसअघि वसन्त सरको एक आलेखमा, भनिएजस्तै कोरोनापछिको हाम्रौ दैनिकी कस्तो होला ? मन नै संसार घुम्ने भएपछि कोठाभित्रका सुख–सुविधा उपभोग गर्न नसकिँदो रहेछ ।

माथिका तीन हरफ लेखेपछि म आफ्नो नित्यकर्म सकेर आए । छत र कौशीतिरबाट बाहिरफेर चिहाएर आए । बजारतिर हेरे सडक,गल्ली र अघिपछि भिडभाड हुने स्थल सुनसान छन् । दक्षिणको मुसीकोट डाँडा तलको जंगलमा न्याउलीको न्याहो–न्याहोले बोलाएको जस्तो लाग्यो । ति सडक र गल्लीहरुले तल झर् न ! भनेजस्तो लाग्यो अनि चिया दोकानहरुले पनि किन आउदैनस् आजकाल ! भनेजस्तो लाग्यो । छतबाट फर्किनै लाग्दा पार्किङमा थन्किएको मोटरसाईकलतिर आँखा गयो, अलिकति समय खाली हुनेबित्तिकै कुदिहाल्ने त्यो दुई पाङ्ग्रे सवारीले पनि मलाई माया मारेको ! भने झै लाग्यो, यी मनगढन्ते प्रश्नहरुको पुञ्ज बोकेर म पुन: आफ्नै कोठामा आएको छु ।

लकडाउनका बेला मनडाउन नहोस् भनेर अनेकानेक प्रयासहरु गरिदैछ । अघिपछि टिकटकमा सक्रिय हुने साथीहरु यो बेला त्यता खासै सक्रिय देखिएनन् । बरु यतिबेला धेरैले फेसबुकका पुराना फोटोहरूमा फन्नी फन्नी कमेन्ट गर्दैछन । कमेन्ट बडो हसाँउने खालका छन् ।

मेरो १० बर्षअघिको एउटा फोटोमा वहिनीले लेखिदिई ‘यो फोटोमा कमेन्ट गर्न म सगरमाथाबाट फर्किए…’, अर्कोले अर्कै पुरानो फोटोमा लेखिदियो, ‘म जहाज रोकेर कमेन्ट गर्न आए…’ अनि अर्का मित्र मनिषले लेखिदिए, ‘के तपाई आफ्नो फोटोमा लाईक, कमेन्ट आएन भनेर चिन्तामा हुनुहुन्छ ? अब पिर नगर्नुहोस्, हामी घरघरै आउदैछौ…’ आदी–ईत्यादी । फन्नी कमेन्ट हेरेर हाँसेपछि पनि फेरी, आफ्ना र अरुका पुराना तस्विर हेरेर झनै हाँसो लाग्छ । ‘कता हो चिया खान भेटम न !’ भन्ने अवस्था छैन । एक्लै, जे गर्दा रमाईलो लाग्छ, त्यही गरिदैछ । तर पुराना तस्विरले फन संगै नोस्टाल्जिक पनि बनाउँदा रहेछन् । तस्विर संगै मन पनि बुलेट ट्रेनको गतिमा विगततिरै कुद्छ ।

हर प्राणीले जे पर्छ त्यो बोहोर्नैपर्छ, भोग्नैपर्छ अनि अघि बढ्नैपर्छ । कोरोना भाइरस संक्रमणबाट जोगिन धैर्यता नै हाम्रा अघि रहेको तत्कालको एकमात्र विकल्प हो । ढिलोचाडो यसको एन्टी भ्याक्सिन बन्ला, पहिला स्वास्थ्यकर्मीलाई लगाएर उनीहरुलाई प्रतिरोधका निम्ति तयार पारी बिरामीलाई लगाउन सुरु पनि गरिएला । संसारभरीका बिरामीलाई निको हुन सुरु होला । अनि सारा विश्वसंगै हामी कोरोना भाईरस निर्मुलको उत्सव सँगै मिलेर मनाउँला । त्यो दिन जरुर आउनेछ । त्यो सुन्दर विहानी बसन्त ऋतुभन्दा पनि कयाैं गुणा सुन्दर हुनेछ । 

कोरोनापछि हाम्रो जीवनशैलीमा केही फरक अवश्य आउनेछ अनि विस्तारै त्यही बानी पर्दै जानेछ । सम्पूर्ण प्रियजनहरुसंग चाडै भेट हुनेछ । श–शरिर संगै भएर सुख–दुःख साट्ने दिन अवश्य आउनेछ । लकडाउन लामो हुनसक्छ, बस् लकडाउनका बेला मनडाउन हुन दिनुभएन । 

शुभ होस् ! मंगल होस् ! जय–जय होस् !