लक्ष्मी बखाद्यो

जिन्दगी व्यस्त व्यस्त चल्दै थियाे। कहिले त लाग्थ्यो कुनै लामो विदा मिलोस् अनि बाँकी रहेका सबै काम सकाैं । 

यस्तै लामो विदा मिलेको छ अहिले । बिहान बिहानै पाँचै बजे कुद्नु पर्ने बाध्यता अहिले मसंग छैन । ‘बिहान ५ बजे गएकी छोरी बेलुका ९ बजे घर आउँछे’ भन्ने सुन्नु परेको छैन । तर दिन भर बाहिर डुल्ने अनि आफ्ना कुरा अरुलाई सुनाउने बानी परेको मास्टरी पेशा गर्ने मलाई घर बस्न के नै मजा लाग्थ्यो र !  तैपनि मेरा यी दिनहरू, थाँती रहेका अपुरा कामहरु पुरा गर्दै बितिरहेको छ । 

हेर्ने कथाको ‘दैनिकी’ लेख्नेवाला सुरुवात राम्रो लाग्यो । अनि म पनि बसेँ केही लेखौँ न त भनि भाँडो –(ल्यापटप) अगाडि । दिमाग यसै पनि कता कता डुलिनै रहेको थियो । 

बिहान ८ बजे कफीको सुरुप्पसंगै भाँडो (ल्यापटप) अगाडि बसेर दिन सुरू हुन्छ । अनि यहीं भाँडोसंगै दिन बित्छ । बाबा कोठामा आएर भन्नु हुन्छ “थाकेन भनेको । कति बसेको थच्चक, मलाई कस्तो उकुस मुकुस भयो । कसरी सकेको के बस्न ?” म मुस्कुराउँछु मात्र ।

यति धेरै काम थाँती रहेका थिए कि यो लकडाउन मलाई बरदान झै भएको छ । तर अल्छि त लागि हाल्दो रैछ। गीत सुन्यो । फेरि भाँडोतिरै आँखा दाैडायो । योबेला मैले नेपाली फिल्मका गीतहरु धेरै सुनेँ । युट्युवमा आएका नयाँ नयाँ नेपाली फिल्महरु पनि हेर्न भ्याएँ । थियटर मलले प्रत्येक दिन साँझ ५ बजे पहिला मञ्चन भएका नाटकहरु फेसबुकमा लाइभ दिने रहेछ, त्यो पनि हेर्छु । आज ‘शकुन्तालाको औंठी’ आउँदैछ । म जस्तै नाटकका पारखीहरू कोही हुनुहुन्छ भने यो लाइभ मञ्चनबाट लाभ लिनसक्नुहुन्छ है ।

हाम्री आमाले सधैं हात धो ! हात धाे ! हात धोएरमात्रै भान्छा छिर् भनेर कराउनु हुन्थ्याे । अहिले सम्झन्छु, कति महत्वपूर्ण रहेछन् आमाका कुराहरु । हामी पढेलेखेका भनेकाहरुको दिमाग भन्दा त नपढेकी मेरी आमा निकै ज्ञानी पो रहिछन् । 

दिमागमा परिक्षाको त्रास पनि छ । बैशाख ३ गतेदेखि परिक्षा पनि छ । पढ्न खोज्छु दिमाग कता पुग्छ पुग्छ । यसो Carl Roger र Sigmud Freud को सिद्वान्त हेर्न खोज्यो दिमागमा अर्कै कुरा आउँछ । जाँचको बेलामा सबै बिद्यार्थीहरुलाई त्यस्तै हुँदो हो ।  तर फेरि पढ्नु त पर्छ नै । फेरि भाँडो तिर आँखा डुलायो, टुङ्ग नोटिफिकेसन आउँछ । अनि साथीसंग गफिन थाल्यो । कति पढिस् बाट सुरु हुन्छ वार्तालाप । अनि कता मोडिन्छ कता । यो सामाजिक सञ्जालले पनि दिन कटाउन कति सजिलो बनाएको । साथीहरुसंग अनि आफन्तसंग मज्जाले गफियो । यस्सै समय जाने । आफ्ना स-साना इच्छा पुरा गर्ने, फरक र नयाँ नयाँ खानेकुरा पकाउने, खाने यस्तै छ दिन । बिल्कुलै फरक प्रकारले दिन बित्दैछ । 

अहिलेको यो समयमा मैले मेरो एउटा पुरानाे बानीलाई निरन्तरता दिन थालेको छु । नयाँ बानी त नभनौँ, पुरानै हो ! तर शैली नयाँ ! हा.. हा… कत्ति न के के गरे जस्तो के !!  कुरा के भने नि: आज भोलि “रामलाल जोशी”को “सखी” पढ्दैछु, त्यसकै अडियो बनाउँछु अनि साथीभाइलाई पठाउँछु । दिनको ३० मिनेट यसैलाई छुट्याउँछु । पढ्ने रेकर्ड गर्ने पठाउने । कति मज्जा !!

सबै भन्दा मज्जाको समय त बेलुका ९:३० बाट सुरु हुन्छ । यो भिडियो कन्फेरेन्सको समय हो । हामी ८ जना साथीहरू सधैं यही समयको प्रतिक्षामा हुन्छाैं ।  के के कुरा । अनि कति कति हाँसो । हाँसेरै रातको १२ बजाउँछौँ । दिन दिनै भेटेर कुरा गर्ने आफ्ना प्रिय मानिसहरुसंग यसरी कुरै मात्र गर्न पनि आनन्द आउँदो रहेछ । 

यस्तै नै छ, भाँडो जिन्दगी । बिहान उठे देखि बेलुकी, अझ नसुतुन्जेलसम्मको साथी भएको छ यही भाँडो ।