म एक बिद्यार्थी, घर अनि आमाबुवादेखि टाढा बसेर अध्ययन गरिरहेको। कलेजले लिने अन्तिम परीक्षा पनि चलिरहेकै थियो। यो बेला घरको अनि आमाबाबुको न्यास्रो लाग्नु त स्वभाविक नै हो। म भन्दा पनि बढी न्यास्रिनुभएको थियो गाउँमा बाबुआमा।
सधैं झैँ हुने फोन कल भन्दा आजकाल २/३ गुनाले बढेकाे थियोे। बिहान र बेलुका गरि २ पटक मात्र हुने कुराकानी अब घन्टामा १ पटक हुँदै छिन छिनमा हुन थालेको थियो। हाम्रो गाउँ इन्टरनेटसँग अपरिचित छ। टिभी र रेडियो चैं छ। काेराेनाकाे आगमनसँगै सञ्चार माध्यममा समाचारको प्रमुख विषय कोरोना बाहेक अरु के नै हुन्थ्यो र? कति मृत्यु, कति संक्रमण अनि कुन देशहरुमा फैलिएको छ भनेर।अनि नेपालमा त्यसको जोखिम बढीरहेकाे पनि सञ्चार माध्यमले हरपल बताइरहन्थ्यो। यस्तो खबर सुनेपछि आत्तिदै रुन्चे स्वरमा आमाबाले दिनहुँ पलपल फोन गर्नुहुन्थ्यो। उहाँहरुको प्रश्न प्राय सधैँ एउटै हुन्थ्यो ‘घर कहिले आउँछस् बाबु ? कलेज बिदा कहिले हुन्छ ? तातो पानीमात्र खा है ! हात धोइरख्नु,कलेजमा साथीसँग पनि हात नमिलाउनु।’
म उहाँहरुलाई सधैं एउटै कुरा भन्थे, ‘धेरै नआत्तिनु र बिदा हुने बित्तिकै घर आउने छु।’ आमबुवाको मन न हो, मैले जति भने पनि आत्तिनु नै हुन्थ्यो। त्यसैले त सँधै एउटै प्रश्न अनि एउटै कुरा हुन्थ्यो ।
परीक्षा सकिन अब एक दिन बाँकी थियो। परीक्षा सकिनासाथ घर जाने याेजना त बनाएकाे नै थिएँ। भाेलिकाे परीक्षाकाे लागि तयारी गरीरहेकाे थिएँ , माेबाइलमा साथीकाे फाेन आयो। परीक्षा स्थगित भएकाे कुरा मैले थाहा पाएँ। सम्पूर्ण बिद्यालय, कलेज, विश्वविद्यालयहरू बन्द भएका रहेछन्। याे खबर घरमा सुनाएँ अनि भाेलि नै घर जाने निधाे पनि गरेँ। भाेलिपल्ट घर जान भनेर बस चढ्ने ठाउँसम्म त पुगे। तर त्यहाँ त निकै भिडभाड पाे थिया। सबैजना आफ्नाे कर्मथलो छाडेर जन्मथलो प्रस्थान गर्दै थिए। बल्लतल्ल एउटा बस चढेर मैले पनि आफ्नो कर्मथलो छाडेर जन्मथलाे प्रस्थान गरेँ।
आज म घर आएकाे पनि एक महिना कटिसकेछ। समय रमाइलाेसँग परिवारसँग बिताउँदैछु। बिहान बेलुका आमाबुवालाई घरकाे काममा सहयाेग गर्छु। दिउँसोको समय आफूलाई गर्न मन लगेका काम गर्दै कटाउँछु। लकडाउनले गरेर साथीभाइसँग भेट्ने माैका भने पाएकाे छैन।
भनिन्छ नि, आफूलाई मन नपरेकाे समय ढिलाे बित्छ अनि मन परेकाे निकै छिटाे। मलाई पनि एक महिना बितेकाे पत्ताे नै भएन।
