पेसाको हिसाबले म ड्राइभर। समय र परिस्थिति पनि कस्तो भएर आइ दियो भने जब म साउदीमा थिए। ४ वर्ष लगाएर दुःख सुख एउटा घर बनेको थियो। घर बनाइसके पछि खुसीले गदगद हुँदै छुट्टी म घर गकाे थिए। झ्याल ढोका थुन्दै थिए। डकर्मीहरुलाई विदाइ गरेर सुतेर बिहान उठेर नास्ता खाँदै थियो। भुइँचालोले सब खुसी छिन्याे। मेराे खुसीलाई दुःखमा परिणत गरिदियाे।
त्यसपछि दुःख सुख चल्दै थियो मेरो मायालुसँग विवाह भयो र मेरो खुसीको दिन सुरु भयो। तर समय परिस्थितीले फेरि मुग्लानको बाटो रोज्नु पर्याे। हाल म कुवेतको माबुल्ला भन्ने ठाउँमा छु। वरिपरिको सबलाई कोरोना लागि सक्यो। हामी पनि रूम भित्र छाैं। दिमागमा अनेक थरी कुरा आइरहन्छ। यहाँको भन्दा नेपालको बढी चिन्ता लाग्छ।
लकडाउन हुनु भन्दा २ दिन अगाडिको टिकट थियो घर जाने। सामानहरू सब प्याक गरेर मन खुसी थियो। जानु २ दिन अगाडि नै लकडाउन भयो। मेरो भाग्य भनुँ या समयको खेल।
मेरा दुई छाेरा छन्। अहिले त कान्छो छोरा पनि हिड्ने भइसक्यो।’पापा नमस्ते’ पनि भन्छ। ज्यान मात्र यहाँ छ, मन त उही गाउँ घर सन्तानसँग छ। मेरो इच्छा नै मेरो चुनुमुनुलाई खेलाउने हो। तर दिनका दिन आँखाको सामुन्नेबाट कोरोना पोजेटिभहरुलाई लाइन लगाएर लैजाँदा त नेपाल पनि कसरी जाने हाेला जस्तो लाग्छ। तर मनले हरेस खाएको चैँ छैन। दैनिक एक्सरसाइज गरेर दिन कटाइरहेको छु। अनि हेर्न कथा हेर्याे बस्याे भएका छन् दिनहरु।
इलिगल बसेकाहरुलाई यहाँको सरकारले फ्रिमा नेपाल पठाउनु लाको छ। तर नेपाल सरकारले ध्यान नदिँदा यहाँ उहाँहरू विचल्लीमा पर्नुभएकाे छ। प्रत्येक देशको एम्बेसी आएर आफ्नो नागरिक लागिराको छ। मसँगै बस्ने इन्डियन साथीलाई पनि लागिसक्यो। इन्डियन एम्बेसी आएर जाने जतिको लिस्ट पनि लागिसक्यो। हाम्रो मात्र यहाँ ‘मरे बाँचेको ख्याल गर्दैन’ किन होला! उनीहरूको त राहत पनि ल्याएर दिन्छ एमबेसीले, हाम्रो मात्र किन यस्तो होला!
उही परदेशी कान्छा,
