ओइलाएका फूलहरु , बसन्तमा फुल्दारैछन्
पुराना ती यादहरु , मस्तिष्कमा झुल्दारैछन्
बिर्सिएका कुराहरु , बिउँझदामा खुल्दारैछन् ।
यो लकडाउनमा यति फुर्सदिले भइएछ कि पुराना कुराहरु सम्झन थालिसकिएछ।
जिन्दगीका अनगिन्ति पाइलाहरु चालिरहँदा केही कुरा यस्ता हुँदारहेछन् कि, मनको कुनै कुनामा जरा गाढेर बसेका हुँदाहेछन् अनि कहिलेकाहीँ झल्याँस्स बनाउँदारहेछन्। गहिरो निन्द्रामा परेको रहेछु झल्याँस्स बिउँझिए। मेरो आँखा अघि एउटा तस्बिर घुमिरहेको थियो। त्यो तस्बिर मलाई केही कुराको सऺकेत गरिरहेको थियो। म एकछिन अलमल परेँ।अनि सम्झना आयो। त्यो त मेरो बाल्यकालको तस्बिर हो। तर त्यो तस्बिरले मलाई अडियो भिडियो दुबै सम्झाएको थियो ।
सन्दर्भ मेरो जन्मथलो देखि पढाइ थलो आएको दिनको हो। मेरो जन्म मण्डन देउपुर। त्यो तस्बिरमा म घर भन्दा चार पाँच कान्ला मुनिको बारीमा पानीको मूल खोस्रदै थिएँ। गाउँभरि त्यो मुलको पानी खुवाउने बडो जोस थियो। त्यही तस्बिरले सम्झाएको अडियो भिडियोको बारेमा लेख्न मन लाग्यो ।
मेरा जोसिला काका मसँगै थिए। नाताले काका भएपनि हाम्रो उमेर जम्मा १४ महिनाले फरक थियो। हामी काका भतिजको सम्बन्ध भन्दा साथीको सम्बन्ध बढी रुचाउथौं। हाम्रो दोस्ती देखेर गाउँभरिका मान्छे रिस गर्थे। रिस पनि किन नगरुन् हामी दुई भएपछि टोलभरिका उखु ,काँक्रो र मटरकोसा बाँकि रहँदैनथ्यो। म तीन वर्षको थिएँ। काका चार। हामी धेरै त खान सक्दैन थियौं तर बोटै उखलेर फाल्दिन्थ्याैं। यसको मार सबै भन्दा धेरै मेरो साइँली हजुरआमालाई परेको थियो। उनको बारीभरि उखु थियो। उखु छन्जेल उखु खायौं। उखु सकेपछि कोदालोले खनेर जरै समेत खायौं।
यिनै कुराले मलाई गाँउबाट टाढा बनाइरहेको थियो । त्यो दिन हामी बारीमा पानीको मुल खोस्रदै थियौं। घरको आँगनबाट ममीले बोलाउनु भयो ‘बाबु घर आउ।’ हामीले मतलब गरेनौं। केही छिन पछि ममी आफै आउनुभयो अनि मलाई पिठ्युमा बोकेर घर लानुभयो। खाना खुवाउनुभो अनि मलाई नयाँ लुगा लगाइदिनुभयो। तब थाहा भयो कि अब मलाई बनेपा लाँदैछन्। म रुन थाले कराउन थालेँ । ‘काका बिनोद बिनोद’ भन्दै रोएँ। त्यसको पनि मन रोइरहेको थियो। तर मलाई आँसु भने देखाएन। अनि म ९ बजेको क्युको गाडीमा बनेपा आएँ ।
आधिबाटो सम्म रुँदै थिए। त्यस बखत मेराे पीडा कसले बुझ्थ्यो र! अर्का एकजना काका सुरजपनिसँगै आउनु भएको थियो। मेरो आँसु नथामिएकाले मलाई र काकालाई ममीले शुभकामना हलमा लानुभो। त्यहाँ ‘हामी तीन भाइ’ भन्ने फिल्म हेर्यौं। बनेपामा बाबा र ठूलो बाबा व्यापार गर्नुहुन्थ्यो। केही दिन बसेर ममी घर फर्कनुभयो। घरबाट आउँदा म रुँदै आएको थिएँ। जाँदा ममी रुदै जानुभयो।
सायद म त्यति बेला सहर नआएको भए गाउँमा अझै बदमासी गर्दै हुन्थे होला या हुँदैनथे। तर मेरालागि सङ्घर्ष गर्ने ममीलाई नमन र यस्ता यादहरु संगालेर राखीदिने मन र दिमाग दुबैलाई धन्यबाद। अनि सानो बेलाकाे बिनोद तर अहिलेको बिशाललाई धेरै सम्झना ।
