बिहानको १० बजेको थियो। म अफिसमा बसेर काम गरिरहेको थिए। यत्तिकैमा एक जना साथीले मलाई मेरो नजिकै टेबलमा बसि काम गर्ने साथीलाई कोभिड-१९ (कोरोनाभाइरस) को संक्रमण भएको कुरा सुनायाे। ऊ (संक्रमित साथी) मेरो टेबलमा आउने, कहिले चम्चा, कहिले टिस्यु पेपर लिने गर्थ्यो। त्यो खबर सुने पछि मलाई त्यहाँ बस्न मन लागेन।
त्यत्तिकैमा Safety Manager ले हाम्राे त्याे साथीको सम्पर्कमा भएका सबैलाई अस्पताल गएर स्वास्थ्य परिक्षण गर्नु भनेर पठाउनुभयाे। त्याे बेलामा अफिसमा कति मानिसले त यस्तो ब्यवहार गरे कि, मानौ हामीलाई अहिले नै संक्रमण पुष्टि भइसकेकाे छ। मानिसहरु हामीलाइ देखेर टाढा भए।
कम्पनीको सहयोगमा अस्पताल गएर स्वास्थ्य परिक्षण गर्याैं। रिपोर्ट आउन ३/४ दिन लाग्ने रहेछ। १४ दिन क्वारेन्टाइनमा पनि बस्नु पर्ने भयो। म लगायत मेरा रुमका ५ जना क्वारेन्टाइनमा बस्यौ। सबैजनाको स्वास्थ्य सामान्य भएकाले मनमा उति डर थिएन। मेरो लागि एक रुम दिइएको थियो, जसमा ट्वाइलेट वाथरुम भएकाले बाहिर निस्कन पर्थेन। मेरो Floor त्यस्तै बिरामी राख्नको लागि थियो। दिनभरि कोठामै बसेर दिन बित्दै थियो। ५/६ दिन पछि कसैको रिपोर्ट आयो। १ जनालाई कोरोना भाइरसको संक्रमण भएको रहेछ। ऊ मेरो भन्दा माथिको बेडको साथी थियाे। त्यसपछि उसलाई अस्पताल लगियाे।
मेरो रिपोर्ट नआएकाले मन डराउन लाग्यो। घरपरिवारलाई रिपोर्ट नआए पनि आएको र सबैको रिपोर्ट नेगेटिभ भएको भनि ढाट्नु पर्यो। २ दिन पछि नजिकै बस्ने अर्काे साथीको पनि कोरोनाभाइरसको संक्रमण भएको रिपोर्ट आयो। त्यसपछि त झनै डर लाग्न थाल्यो। त्यस बेला घर परिवारको धेरै याद आयाे। अझ ३ महिनाकी छोरीलाई सम्झेर धेरै रुन मन पर्यो। उसँग त मेराे भेट पनि भएको थिएन। लाग्याे कतै छोरीसंग भेट हुनै नपाउने त हाेइन। कहिले आफूलाई त कहिले घर परिवारलाई ढाँटेर बिते ९ दिन । अनि मेराे रिपोर्ट पनि आयो। रिपोर्ट नेगेटिभ रहेछ मन धेरै खुसी भयो।
त्यसको भोलिपल्ट नजिकै कोठामा बस्ने ४ जनामा कोरोनाभाइरसको संक्रमण भएको खबर आयो। दुई जना नेपाली पनि थिए। १२ दिन बाद फेरि काम सुरु भयो। अफिसमा धेरै जनालाई संक्रमण भएकोले डर धेरै लाग्छ। त्यस माथि Document को काम गर्ने भएकोले धेरै जनाको रिपोर्ट (पेपर) संकलन गर्नु पर्ने। आफू खुसी काममा नजानु पनि मिलेन।
यहाँ परिस्थिति जस्तो भए पनि घर परिवारमा सबै ठीक छ, राम्राे छ भन्नु पर्यो। आमाले त्यसै त धेरै चिन्ता लिनुहुन्छ। आमाको मन न हो त्यसै त चिन्ता गर्छन। झन् यहाँको अवस्थाको त कुरै गर्न भएन। कोरोनाभाइरसको संक्रमण दिनको दिन बढेको बेला, क्याम्पमा ट्वाइलेट बाथरुम साझा भएकोले जोखिम पनि धेरै हुने ।
दुई दिन ड्युटी गरी साँझ कोठामा आएपछि शरीर दुखेको महशुस भएको थियो। तेस्राे दिन पनि ड्युटी गए। त्यस दिन मलाई सन्चो भएन । ज्वरो धेरै थियो । त्यसमा खोकी र टाउको दुखाइ, श्वास लिन पनि गाहृो भयाे। दिन भरि अफिसमा बसि साझ क्याम्पमा आएर ज्वरो चेक गर्दा उच्च थियो र तुरुन्त अस्पताल जान भनियो। ६ बजे अस्पताल गए । त्यहाँ मानिसको भिड धेरै थियो। बाहिर बस्नलाई कुर्ची थियो। ज्वरो उच्च भएकाले मलाई धेरै जाडो अनि गाह्राे भयाे। मैले त्यहाँ एक जना सरकारी अफिसरलाई ‘मलाई धेरै गाह्राे भएकोले चेक गर्नको लागि पठाइदेउ’ भन्दा हप्कायो। पिडाले गर्दा आँसु आँखामा अटाउन सकेन । साउनको झरी जस्तै। बिहानको ३ बजे मेरो पालो आयो। अघिल्लो बिहान देखि केही खाएको थिइँन। चेक गरेर कोठामा आउँदा ४:३० भएको थियो।
अहिले घरमा राम्राेसँग कुरा गर्ने आँट छैन मसँग। सञ्चो हुँदा त आमाले “किन यस्तो आवाज़ छ बाबु । बिसन्चो त भएन, के खायौ, खान समयमा पाउदैनौ होला, भोक लाग्यो होला…” भन्नु हुन्थ्यो। पहिले १/२ घन्टा video कल हुन्थ्यो, अहिले अफिसमा बिजी छु, कोठामा नेटले काम गरेको छैन, कल गर्न मिल्दैन भनि ढाँटेको छु। श्रीमतीले किन राम्राेसँग बोल्नु हुदैँन भन्दा रिसाएको वहाना बनाए। यति भन्दा मेरा आँखाहरुले आँसुको वहाव रोक्न सकेका थिएनन। ३ महिनाकी छोरीको मायाले मन सारै दुखाउँथ्यो, रुवाउँथ्यो। लाजै नमानि आँसुको बर्षात हुन्थ्यो।
आज १ दिन पछि यी कुराहरु लेख्दै छु। मन अशान्त छ। के हुन्छ , कसो हुन्छ भनि! रिपोर्ट आउन बाँकी छ। तर मनमा असाध्यै डर छ। यदि रिपोर्ट पोजेटिभ आयो भने के होला, परिवारलाई के भन्ने होला। बस त्यही रिपोर्टको पर्खाइमा छु।
हिजो बिहान (April’15) सम्म मैले काम गर्ने ठाउँ (Project) मा ४९ जनालाई कोरोनाभाइरसको संक्रमण भएको थाहा भयाे।
