‘यो समय पनि बितेर जानेछ’

४ दिन भयो लेख्न खोजेको, कहिले के मिल्दैन कहिले के । अफिसियल्ली एक गृहिणी नै हुँ । त्यसैले कामको बोझ धेरै नै छ । बिहान उठेदेखि बेलुकीसम्म पनि आफ्नो लागि भनेर समय छुट्याउन गार्हो पर्छ । सदा दिनको दैनिकीमा भागदाैड यस्तै चल्दै थियाे। अहिलेको त झन कुरै नगराैं। छाेराछोरी स्कूल गएका बेलामा यस्सो अलिकति सुस्ताउन पाउने, त्याे समय पनि काटिएको छ।

आजकालको दिनचर्या पहिले भन्दा फरक छ । सबै जना घरमै छौं । त्यसैले झनै भ्याइनभ्याइ छ। छोरा छोरीले भान्साबाट फुर्सद दिदैनन् । आज यो खाने, आज त्यो खाने! उनीहरू याे संकटको बेला हो भनेर बुझ्ने उमेरका भइसकेका छैनन्। स्कुल जान नपर्ने, होमवर्क गर्न नपर्ने, दिनभरि घरै बस्याे, खायाे, खेल्याे, रमायो गर्दा उनीहरूलाई चैँ अहिले चाडपर्व आएजस्तै भएको छ । उनीहरु खुशी खुशी दिन काट्दैछन्। छोराछोरीको खुशीमा आमा त्यसै खुशी । म पनि उनीहरूसँगै दंग छु। जीवनमा यस्ता अमूल्य पल फेरि आउलान नआउलान्! 

कोरोना महामारीको अन्त्य चाडै होस भनेर घरका सबैजना मिलेर एकदिन दियो पनि बाल्यौं। दियो बालेर कोरोना महामारी कम हुन्छ हुन्न, त्याे त थाहा छैन। तर मनको एक कुनामा भएको विश्वासले दियो बाल्न अर्हायो ।मैले त्यही मनको कुरा सुने । यसो गर्दा केटाकेटीहरू खुबै रमाएका थिए! 

कोराेनाकाे महामारीले नागरिकका स्वास्थ्य प्रति संवेदनशील  र उपचारमा अब्बल भनेका देशहरु समेत हायल कायल भइरहेको दृश्य टेलिभिजन, रेडियो, अनलाइन र सामाजिक सञ्जालहरुमा मिनेट मिनेटमा अपडेट भइरहेका छन् । सुन्दा पढ्दा पनि कस्तो डरलाग्दो ! कति धेरैमा रोग सरेको । कति धेरैको मृत्यु, डर, रोदन, मृत्यु, बिछोड । उफ ….. ! मन पनि सारै कमलो हुनेरैछ। यही कारण आजकाल समाचार हेर्ने, सुन्ने, पढ्ने काम अलि सिमित गरेको छु । 

छोराछोरीलाई पनि सकारात्मक कुराहरु मात्रै सुनाउँछु र सम्झाउँछु । व्यक्तिगत सरसफाइ, सामाजिक दुरी, स्वस्थ्य जीवन र सिर्जनात्मक कुराहरुमा उनीहरुलाई भुलाउने कोशिस गर्दैछु । सधैँ कामले बेफुर्सदी मेरा बुढा । पहिले घरमा एकछिन बास हुन्नथ्याे । अचेल उहाँलाई पनि करेसाबारीमै भेटिन्छ। घर अगाडि स्यानाे बगैंचा बनाउने मेराे रहर उहाँले पूरा गर्दै हुनुहुन्छ।अस्ति भर्खरै बेलीको विरूवा रोप्नुभयाे । जाई, जुई, चमेली यी सबै फुलेपछिकाे याे आगँन सम्झेर अहिले नै दंग परिसके। 

म केटाकेटीहरूसँग युट्युव हेर्दै थरिथरिका खानेकुरा बनाउन पनि सिक्दैछु। उनीहरूलाई पनि सिकाउँदैछु। हामी सबैजना मिलेर पिज्जा, मोमो, चटपटे र केक बनायाै। मिठो नमिठो जस्ताे भए पनि हामी सबैले मिलेर गरेकाले रमाइ रमाइ खायाैं।  छाेराछाेरी दुवैलाई पकाउने, घर र आफूलाई सफा सुग्घर राख्ने कला पनि सिकाउँदैछु। उनीहरूले यसलाई बोझ मानेका छैनन्।  

हरेक कुराको २ वटा पाटो हुने रैछन्। कोरोनाले पनि परिवार र समाजमा केही सकारात्मक प्रभाव पारेको छ। सधैँ भरिभराउ देखिने घर नजिकैको काठमाडौं विमानस्थलमा हिजोआज मुस्किलले जहाज देखिन्छन्।  हरेक क्षण व्यस्त रहने विमानस्थल अहिले शान्त छ । प्लेन बस्दा र उड्दा घरै थर्किने आवाज कम भएको छ । कहिले कुन देशका नागरिक कहिले कुन देशका नागरीक लिन चार्टड जहाज आउँदा ‘ए घर नजिकै त एयरपोर्ट पनि पो छ है’ भन्ने पर्छ । 

लकडाउन भएपछि काठमाडौं उपत्यकाको प्रदुषण कम भएको छ । घरको छतबाट चारै भञ्ज्याङ्ग छ्याङ्गै देखिन्छ। सेता हिमाल, मन्दिर, गुम्बा, स्तुपाहरु छर्लङ्गै देखिन्छन्। साँगामा रहेको महादेवको मूर्ति र नाला भञ्ज्याङ्ग देखेपछि मन त्यसै त्यसै फुरूङ्ग हुन्छ। त्याे मेराे माइती देश हो।

मम्मी ड्याडिसँग सधैँ कुरा हुन्छ तर जन्मे हुर्केको घर, परिवारको मायाको तुलना केहीसँग पनि नहुने रैछ । माइती गाउँतिर पनि अहिले त धेरै परिवर्तन भएको छ अरे ! अवसर खोज्दै, प्रगतिको लक्ष्य राख्दै सहर पसेकाहरु, गाउँबाट सहरमा बसाइँ सरेकाहरु पनि कोरोनाको त्रासले गाउँ फर्केका छन् अरे ! गाउँघर रुँगेर बस्ने बुढाबुढीको मुहारमा खुशी छाएको छ रे । ड्याडिले सुनाउँदै हुनुहुन्थ्याे –  खन्जर पाखा बारीमा खनखान शुरु भएको छ रे । गाउँमा बेग्लै उत्सव छ रे अचेल । मकै रोप्ने, तरकारी फलाउने । यसलाई पनि त लकडाउनकै देन त भन्नु पर्ला नि!

लकडाउन हुनुभन्दा केही दिन अघि गएको थिए उता। धन्न गएछु! नत्र त अब यो लकडाउन कहिले खुल्नु र पुग्नु माइती देश। उता पनि हामीले दशैको बेलामा पिङ खेल्ने, लङ्गुरबुर्जा खेल्ने गरेको ठूलो चौरमा वडा कार्यालयको भवन बन्न लागेको रहेछ । मन चसक्क भयो । बालापनका सम्झना दौडने त्यो चौरमा अब सिमेन्टको भवन बन्ने भयो र हाम्रा सम्झना त्यही भवनभित्रै हराउने भए । गाउँमा उमेरका केटाकेटी  कोही छैनन् । प्राय सप्पै विदेशमा कि त सहरमै । पवन दाइ, निश्चल, राजेश, महेश, हिमाल सबै विदेसिए।अरूको के कुरा मेरै भाइ पनि त विदेशमै छ।  अहिले हामीलाई उनीहरुको पनि पिर छ । कोरोना जोखिम भएको मुलुकमै छन् उनीहरु । 

यादहरु अनगिन्ति छन् । सम्झनाको पोको खोतलेर पनि सकिन्न। सम्झेर भ्याइन्न, लेखेर कति नै पो लेख्न सकिएला र ! अब भान्सा तिर पस्ने बेला पनि भयो । सबै कुरा समय क्रममा सुल्झिदै जानेछन् । अलि अस्तितिर एउटा मन छुने वाक्य सुनेको थिए – “यो समय पनि बितेर जानेछ” । पक्कै पनि यो समय बितेर जानेछ। दिन सधैं यस्तै एकैनासको कहाँ भइराख्छ र!!