यही फागुनमा १५ दिनको छुट्टीमा कतारबाट काठमाडौँ आएको हुँ। जति बेला चीनमा कोरोनाले माहामारीकाे रुप लिइसकेको थियो। नेपालमा भने छिमेकी भएर पनि खासै प्रभाव देखिएको थिएन। त्यतिबेला नेपाल सुरक्षित नै लाग्दै थियो । काठमाडौँको बसाइ चैत महिनाको ७, ८ गते सम्म त राम्रै बितिरहेको थियो यत्तिकैमा ३ जनामा संक्रमण देखिएको अवस्थालाई भयावह मानेर सरकारले चैत ११ गतेबाट देशभरि नै लकडाउनको घोषणा गर्यो। एक साताका लागि गरिएकाे लकडाउन यत्तिका दिनसम्म खुल्ला गरिएकाे छैन।
एउटा सिङ्गो जीवन बोकेर हतारमा हिड्नु छ। असंख्य दौडधुपको यात्रामा थुप्रै भारीको बोझ उठाउनु छ, घमण्ड र स्वार्थको संकल्प होइन,व्यबहारले चलाएको जिन्दगी नै यही हुन्छ। पहिलो, दोस्रो, तेस्रो, चौथो चरण पार गर्दै अब कति औं चरण पार गर्नु पर्ने थाहा छैन। तर अब चाहिँ भबिस्यकाे चिन्ता लाग्न थालेको छ। अलमलमा छु १५ दिनको छोटो बिदामा आएको ३ महिना हुन लागिसक्यो। अब कम्पनिले बोलाए जुम्ला नबोलाए नेपालमै केही गरुम्ला भन्ने छ। शारीरिक रुपमा त म एकदम स्वस्थ छु। तर यत्तिका दिन घरमा नै थुनिएर बस्नु पर्दा मनोबैज्ञानिक असर भने धेर थोर पर्दो रैछ।
सिङ्गो भविस्य नै कर्कलाको पानी जसरी अड्याउनु पर्ने अवस्थामा यस्ता खाले लकडाउनले म जस्ता लाखौ युवाहरुलाई कुनै न कुनै रुपमा मानसिक उल्झनमा पक्कै पारेकाे छ। यो अवधिलाइ कसरी उपयोगी बनाउने भन्ने लागेर आजभोलि किताब पढ्न थालेको छु। समाचारहरु हर बखत सुनिरहेकै हुन्छु। सिङ्गो नेपाललाई आज नजिकबाट हेर्ने मौका पनि पाइरहेको छु। हाम्रा देशका नेताहरूलाई नजिकबाट बुझ्न कोसिस गरिरहेको छु। सामाजिक आर्थिक रुपमा नेपाल कुन अवस्थाबाट गुज्रदै छ भन्ने पनि भेउ पाउन थालेको छु। यो चाहिँ लकडाउनकै बिच भएका उपलब्धी हुन् मेरा।
यदि महामारी आउन्नथ्याे र लकडाउन हुन्नथ्यो भने म मेरो काम,व्यस्तता र रमाइलोमै झुमिरहेको हुन्थे। मान्छेले एउटा काममा मात्र ध्यानकेन्द्रित गर्न हुन्न। समयले भ्याएसम्म अरु एक दुइटा वा बढी इलम गर्नु पर्छ भन्ने पाठ पढाइ रहेको छ कोरोनाले मलाई। आशा छ यो महामारीमाथि चाडै नै बिजय पाउनेछौं र फेरि घरबाहिर हुनेछौं। अनि म विश्व घुम्न निस्कने छु।
