‘कोरोना’ शब्दले नै अहिले मन जिरिङ्ग हुन्छ । एकदिन साथीले चीनमा त नयाँ रोग आएछ भन्दा खासै वास्ता भएन । कोरियामा लाग्यो । फेरि पनि सुनेको नसुनै गरे। अनि इटाली हुँदै अमेरिका छिरेपछि बल्ल झस्किए । तैपनि संसारको शक्तिशाली मध्यको एक देश, कोरोनासंग त लडिहाल्छ नि भन्ने ठानेर सँधैझैँ काममा गइयाे । तर के थाहा आजको दिन विश्वकै एक नम्बर देश अमेरिका कोरोनामा पनि एक नम्बरमै पर्ला भन्ने ! म बस्ने न्युयोर्क सहर त झनै सबैभन्दा धेरै संक्रमित भएको ठाउँ ।
बिहान उठ्यो, काम गयो,घर आयो । दिनहुँ उही दिनचर्या । अनि हप्ताको अन्तिममा पैसा लिँदा आफू अलि धनी भइएछ भन्ने लाग्ने । बेला बखत छुट्टीमा नेपाली साथीभाइको समूह बनाएर घुम्न गइहाल्ने । जिन्दगी खास चल्दै थियो । खुसी खुसी मै बित्दै थिए दिनहरू ।
न्युयोर्कमा कोरोनाको लक्षण देखियो र दिनहुँ बढ्दै गयो । अनि हामी सबै त्रसित भयौ । काममा हुँदा कोरोना लाग्ला भन्ने डरले त्रसित हामी ४ जनाले कामै छोडेर घर बस्ने निर्णय गर्यौ। त्यसपछि न्युयोर्कमा Non-essential बाहेक अरु सबै बन्द भनियाे ।अरू मान्छेहरु पनि प्राय काम छोडेर घर बस्न थाले ।
२-४ दिन त साथीभाइसंग तास खेलेर , गफ गर्दै बितायौ । तर न्युयोर्कमा बिरामी बढ्दै जान थाले । अनि हामीले साथीभाइबीचको भेटघाट पनि बन्द गर्ने निर्णय गर्यौ। चाहिने खाद्यान्न किनेर राख्यौ । अनि घर भित्रै बस्न थाल्यौ । आज काम छोडेर बसेको १८ दिन भयो । खान पकाउन कहिल्यै मन नगर्ने म अहिले झन्नै-झन्नै मिठो पकाउने भैसके । साथीको बाँसुरीमा मैले सा – रे – ग – म – प बजाउन थालिसके । उसले हाँस्दै भन्छ ” दिपेन हामी १ महिना अझै यसरी बस्याैं भने तैले एउटा गीत चाहिँ पक्कै बजाउँछस् । हाँसो ठट्टा चलिरहँदा मन भने सँधै भारी नै रहन्छ ।
फेरि घरबाट आमाले भाइबरमा फोन गरेर गहभरि आँसु बोकी – ‘बाबु त्यहाँ त बिरामी लगातार बढिरहेका छन्, आफ्नो ख्याल गरेस्, खाने सामान कत्तिको छ? बाहिरफेर नानिस्किनु’ भनिरहँदा म मुस्कुराउँदै – ‘ममी यहाँ ठिकै छ, आजबाट कम भैसक्यो’ भन्दै सम्झाउँछु । तर वास्तविकता अर्कै छ । थाहा छैन कति दिन, कहिलेसम्म, बिरामीको संख्या बढ्दै जाने छ ।
आमालाई त झुट बोले तर वास्तविकतासँग भाग्न सक्दिनँ म । काम छैन । दिनभरी कोठामा बस्छु । अर्को अपार्टमेन्टमा कोही छन्, छैनन् त्यो पनि थाहा हुँदैन । मेरै रूमको पनि हामी ४ जना , ४ कुनाे च्यापेर फोनमै झुन्डेर बस्छौ । घर परिवारको याद आउँदा मन दबाएर राख्नु पर्ने । न भन्नलाई कोही छ , न सुन्ने नै कोही । यसरी नै १८ दिनहरु बिते ।अब अझै कति दिन हो थाहा छैन । गाह्राे छ , मुस्किल छ । तर आमा तिमीले फोन गर्दा अझै हाँसेर ‘यहाँ सबै ठिक छ । तपाई आफ्नो ख्याल गर्नुस्’ भन्ने आत्माविश्वास पनि मसँग छ ।
