आमाकाे उडान

सबैभन्दा ठूलो कुरा त राेगलाई जित्नु र राेगबाट बच्नु रहेछ । बाँच्ने रहर त सबैलाई हुन्छ नि हैन र?

यसपटक मलाई सबैभन्दा धेरै फुर्सद भयाे,मलाई लागिरहेको छ यो नै मेरो जीवनको सबैभन्दा लामाे घर बसाइ हो। ३९ दिनमा धेरै कुरा नजिकै बसेर नियनलिरहेको छु। लकडाउनको सुरुको हप्तामा फुलेको गमलाकाे फूल अब त ओइलाउन थालेसकेछ।घर अगाडिको राेडमा घाँस उम्रेर हरियो र सुन्दर भएको छ। मेरो दाह्री कपाल बढेर ऐना हेर्दा आफैंलाई डर लाग्ने भएछ। कतै सवारीसाधनकाे साइरन सुन्दा झसङ्ग हुनेभएछु।

युरिक एसिडले सताएकी घरबेटी आमा बिहानी यात्रामा निस्कन पाउनु भएको छैन। कसैलाई सामान्य ज्वरो आयाे भने टाेल नै तर्सिने भएको छ। यस्ता थुप्रै अचम्म लाग्ने घटनाक्रम सिर्जना भैरहेका छन्।अनि काेराेनाकाे नयाँ संक्रमण भेटियो भन्दा चाहिँ सामान्य लाग्न थालेको छ। यही खबर सुन्दा सुन्दा कानलाई बानी पर्यो सायद।

तत्कालका लागि ज्यान जोखिमको कुरा त छँदैछ। म व्यवस्थापन तथा अर्थशास्त्रकाे विद्यार्थी भएकोले विश्व अर्थतन्त्रकाे अध्ययन गर्दा अहिले विश्वमा आर्थिक मन्दी पनि सुरु भइसकेको छ।पछि व्यावसायमा उच्च गिरावट हुने छ भने,दैनिक श्रम गर्नेहरु दुईछाक टार्न झन समस्यामा पर्ने छ। कयौं श्रम तथा राेजगारी समस्या त छन्।

अबको दुई हप्ता पछि अमेरिकाबाट नेपालका लागि आमाकाे उडान हुने कुरा थियो। करिब ५ महिना पछाडि आमासँग भेट हुने खुसी छुट्टै थियो। तर काेराेना माहामारीले अन्तर्राष्ट्रिय हवाइ उडान अनिश्चित भएसँगै अब आमा आउने भाका पनि अनिश्चित भएको छ। छिट्टै यो काेराेना विश्वबाट विदा मागाेस् र आमासँग नेपालमा भेट हाेस्।

हराएको खुसी फेरि मिल्ने अपेक्षा सहित।

निराजन खतिवडा 

ओखलढुङ्गा
हाल काठमाडौं