१० कोठे काेरावास

मलाई प्लेनको यात्रा खुब मन पर्ने हो । प्लेनमा कुन समयमा उड्दैछु भन्ने कुराले मलाई कहिल्यै फरक परेन । प्लेनमा दिनको समयमा उड्दा पनि रमाइलो हुन्छ । रातमा उड्दा पनि उत्तिकै रमाइलो हुन्छ । 

दिनमा उड्दा बादलमाथिबाट बादल हेर्दा लाग्छ, प्लेनको त्यो सानो झ्यालबाट फुत्त फाल हान्दा पनि बादलमा तैरिन सकिन्छ । त्यो कपासको रुवा जस्तो बादलमा संसार भरको थकान मेट्न सकिन्छ । मानौँ, परीको देश त्यही हो । त्यही बादलको आँगन बनाएर सुन्दर सुन्दर परीहरु केटाकेटीलाई छक्कै पार्ने तिलस्मी जादुहरु गर्छन् । म परीको देशमा पुग्छु । 

रातमा उड्दा माथिबाट हेर्दा तल घरहरुमा बलेका बत्तिहरु कतै तारा जस्ता लाग्छन् र महसुस गराउँछन् कि म अन्तै कुनै अन्तरिक्ष सयर गर्दैछु । बेला बेला देखिने शहरहरुको एकमुस्ट उज्यालोले मान्छेको उज्यालोपना देखाउँछन् । मान्छेले चाह्यो भने रातलाई उज्यालो बनाउँछ, चरा जस्तै आकाशमा घुमाउँछ । म मान्छे भएकोमा गौरव गर्छु ।

तर सँधै यस्तो नहुँदो रहेछ । यस पटक अमेरिकाबाट फर्किदा मैले बादलहरु हेरिन । मैले तल ताराहरु झै कसैको घरमा बलेको बत्ति हेरिन । मैले कुनै अन्तरिक्षमा सयर गरेको मानिन । बरु मैले प्लेन भित्रका धेरै मानिसहरुको अनुहारमा टुकुटुकु हेरिरहे । ती अनुहारहरुमा कुनै चिनेको अनुहार भेटिन्छ भनेर खोजिरहेँ । मलाई साथ चाहिएको थियो । ‘तेरा सबै समस्याहरु चुट्कीका भरमा ठिक हुन्छन्’ भनेर आश्वासन दिने मान्छे चाहिएको थियो । मान्छे आत्तिए पछि मान्छेकै साथ चाहिंदो रहेछ । अडेस लाग्न सक्ने साथ भए पछि पो चम्किदो रहेछ प्रकृति पनि । आनन्दमा पो रंग्याउने रहेछ प्रकृतिले संसारमाअनेक रंगहरु । 

बल्ल बल्ल टर्मिनलमा प्लेन ओर्लियो । म ह्यान्डक्यारीको ह्यान्डिल समाएर एकतमासले अर्को प्लेन चढ्ने गेटतिर बढ्दैछु । टर्मिनलमा मान्छेको कल्याङमल्याङ छ । पसलमा मानिसहरुको भिड सँधै जस्तो छ । मान्छेहरु उसै गरि झुत्तिएका छन् । बेला बेला कुनै प्लेन ओर्लिदै गरेको र कुनै प्लेन उड्न लाग्दै गरेको सूचना कानमा ठोक्किन्छन् तर अवचेतन दिमागको पर्दा भन्दा पारी ती पुग्न सक्दैनन् । चेतन दिमाग मेरो अन्तै छ । त्यहाँ ममीले आत्तिदै फोन गरेको आवाज मात्रै छ । त्यहाँ कति खेर नेपाल पुग्छु भन्ने हुटहुटी मात्रै छ । बिरामी भएर आइसियुको कुनै बेडमा सुतिरहनु भएको बाबाको अनुहार मात्रै टाँसिएको छ । बेला बेला गालामा पानी बगेको थाहा पाउँछु । पुस्छु । मेरा आँसुहरु हुन्छन् । छेउका मान्छेहरु मेरो रुन्चे अनुहार र खस्दै गरेका आँखामा जीवनको विडम्बना पढ्छन् । म उनीहरुका आँखामा दया पढ्छु ।

म जति हतारिएको थिएँ, मेरो बाबाको लागि समय त्यो भन्दा रफ्तारमा थियो । म बाबाको समयको रफ्तार समात्न चाहन्थेँ तर मेरो मनको समय, बाबाको समय र प्लेनको समयमा सामञ्जस्यता थिएन । ८ घण्टाको ट्रान्जिट जीवनकै लामो ट्रान्जिट जस्तो भयो । म आफ्नो घर र देशबाट कति टाढा रहेछु भन्ने बल्ल थाहा पाउँदैछु । मैले पल पल सबै अनुभव गरेँ ।

रातको १ बजे प्लेन नेपालमा ओर्लियो । घर पुगियो । घरको माहौल फिक्का थियो तर सबैले त्यो फिक्कापन जित्न कोसिस गरिरहेका थिए । उनीहरु सकेसम्म मेरो स्वागत न्यानो बनाउन चाहन्थे तर भावनालाई जित्न सक्ने हामी को थियौ र ? ममीले अंगालो हालेर रुन थाल्नु भयो । तुरुन्तै अस्पताल जान खोजेँ तर आइ सि युको बिरामीलाई हाम्रो इच्छाले भेट्न नपाइने रहेछ । डाक्टरले भेट्न दिने समय भोलि बिहानको मात्रै रहेछ । सबैको अनुहारमा तनाव र कुनै नराम्रो घटना भोग्नु पर्ने हो कि भन्ने चिन्ता प्रस्टै देखिन्थ्यो । 

मान्छे कहिलेकाँही मेसिन जस्तो बन्छ । बन्नु पर्दो रहेछ । मेसिन जस्तै आफ्नो नियमित काममा लाग्नु पर्ने रहेछ । सधैँ जस्तो घरमा मेरो मन पर्ने खानेकुराहरु तयार भए । टेबुलमा सजिए । अमेरिकाबाट हिडेपछि नै पानी बाहेक केही छिरेको थिएन शरिरमा । एकदमै भोकाएको थिए । खान बसे । मान्छेहरु भोजन भन्दा भोक मिठो भन्छन् । तर सबै भन्दा मनको सन्तुष्टी मिठो रहेछ, आज बल्ल बुझे । खाना खानै सकिन ।

म अमेरिकामा मन अशान्त हुँदा आफ्नो घर सम्झिन्छु । आफू नेपालमा हुँदा बस्ने कोठाको कल्पना गर्छु । कल्पना मै त्यही ओछ्यानमा पल्टिन्छु । मनमा अचम्मको शान्ति आउँछ । आज म त्यही कल्पना गर्ने घर, त्यही घरको मेरो कोठा र मेरो ओछ्यानमा छु तर मनमा शान्ति छैन । घरभरिका बत्तिहरु बलेका छन् तर घर उज्यालो छैन । नहोस् पनि किन ? घरको बत्ती र शान्ती नै अस्पतालको आइसियुको बेडमा पछारिएको जो थियो । 

भोलिपल्ट बिहानै अस्पताल पुगेँ । बाबाको स्थिती सजिलो थिएन । त्यसमाथि भेट्न आउने मानिसहरुका अनेक किसिमका तर्क विर्तकले ममीलाई पनि अत्याउँथ्यो । बल्लतल्ल ममीलाई फकाउन सकिन्थ्यो । केही आफन्तहरु मात्रै हौसलाका कुरा गर्थे । त्यसले पोलेको मनमा अपार शान्ति हुन्थ्यो, केही बेर नै भए पनि । 

१२ दिन अस्पताल र घर गर्दा गर्दै बित्यो । त्यो बिचमा म घरमा भन्दा अस्पतालमा नै बसे । एकदिन ममी र म घरमा थियौ । भोलीपल्ट हजुरबुबाको सराद्ध भएर हामी त्यसको तयारीमा थियौँ । ममीले नुहाइधुहाइ गरेर रातोरंगको कुर्ता लगाउनु भएको थियो । मेरो ममीलाई रातो रंगले साह्रै खुल्छ । त्यो दिन मैले ममीलाई रातो कुर्तामा पहिले भन्दा खुलेको देखे । सुत्न हामी ओछ्यानमा पल्टिएका थियौ । तर निदाउन सकेका थिएनौ। रातीको १२:०५ तर फोनको घण्टी बज्यो । अस्पतालको आइसियुमा रहेको बिरामीको घरमा बज्ने हरेक फोनको घण्टीले अत्याउँछ । कुनै आपद सुन्न पर्ने हो कि भन्ने मनले संसारभरको बोझ त्यही फोनले बोक्छ । भारी मन गरेर फोन उठाए । बुबाको स्वर्गारोहण भइसकेको रहेछ । म चल्न सकिन । मेरा हात खुट्टाहरुले साथ छोडे ।मैले आफूलाई सम्हाल्न खोजे।परिवारमा पहिले कहिलै नदेखिएको कोलाहल देखियो ।

जिन्दगीमा पाएको अनगिन्ती घाउहरुमा सबै भन्दा गहिरो घाउ यही थियो । याे घाउ अनि यसको दुखाइ असहय छ । यसकाे कुनै औषधि छैन। जिन्दगीले सकेसम्म आफ्नो बल लगाएर प्रहार गरेको थियो।कहानीमा भएका तितामिठा कथाहरु आज मेरो जीवनमा यथार्थ भएका छन् । तर ढिलो होस् या चाँडो, वास्तविकता स्विकार्नुको विकल्प हुँदैन । १३ दिने काम सकाइयो । 

त्यो सकिने बित्तिकै अहिले विश्वमाथि नै यो वज्रपात परेको छ – कोरोनाभाइरसको । संसारभर मरेका मानिसहरुको गिन्ती बढ्दैछ । म उनीहरुको घरमा भएको कोलाहलको अनुभव गर्न सक्छु । ती हरेक मृत्युले मलाई बाबाको मृत्युको सम्झना गराउँछन् । यता फर्किदा बाबाको फोटो , उता फर्किदा बाबाको याद ।  यसो बहकिन बाहिर निस्किउ, कोरोनाको त्राश । निसासिन्छ जिन्दगी आजभोली आफै भित्र । यो यादहरु थुप्रिएको कोठाभित्र । त्यो ममी अनि भाइहरु बसेको १३ दिने कोरा अनि अहिले १० कोठे कोरावास उस्तै भएको छ। हरेक दिन कोरावास बसे झै लाग्छ । दिन बिताउन हम्मेहम्मे परेको छ। घरबाहिर निस्किने वातावरण छैन अनि घर भित्र बस्न चैन छैन ।

बाबाको मृत्यु पछि मैले केही कुराहरु अनुभव गरेको छु । जिन्दगीमा जति नै प्यारो र महत्वपूर्ण मान्छे नभए पनि जिन्दगीले आफ्नो यात्रा बन्द गर्दैन रहेछ । ती परिस्थितिहरुले दिने दु:ख, पिडा र चिन्ता पनि अस्थायी रहेछन् । जीवनले केही न केही गरेर आफ्नो बाटो पकड्ने रहेछ । मलाई विश्वास छ, अहिलेको समय जतिसुकै खराब होस् वा आउन लागेको समय जति सुकै डरलाग्दो किन नहोस् तर ती पनि अस्थायी हुन् । त्यसपछि फेरि खुसी आउनेछ । रात परे पछि उज्यालो हुन्छ हुन्छ । रात कति लामो हुन्छ भन्ने कुरा आफ्नो परिस्थितिले फरक पार्ने हो । दिनलाई पर्खौ । उज्यालो पर्खौ ।

मनिषा खतिवडा

2 Comments

  1. Sumanta prasad adhikari

    आती राम्रो के गर्नु आफूलाई तेस्तो लेखन आउँदो। त्यति पढेलेखेका छैन त्यसैले सबै को डाहिरी पढेर चित बुजाको छि

  2. Reshma Tamang

    Yo katha le mero man sarae choyo…. Mero jiwan sanga mel khayo yo katha jun maile aaja vanda 4 barsa agadi vogeko thiye… Aafno buwa gumaunu ko Pida…

मनमा केही आयो? लेख्नुहोस्:Cancel reply