उफ् जिन्दगी !

भनिन्छ जिन्दगीमा केही गर्ने, केही बन्ने, सपना सबैले देखेको हुन्छ। तर ती सपनाहरू कति पूरा हुन्छन्, त कति हुँदैनन् ।
त्यस्तै मैले पनि जिन्दगीमा केही बन्ने र बनाउने सपनाहरु सजाएको थिए। के ती सपनाहरू पूरा होलान् ??   

 सामन्यतया सपनाहरू ढिलो चाडो पूरा हुँदै जान्छन् भन्ने आश हुन्छ, हुन्थ्यो। तर अहिलेको अवस्थामा मेरो सपनालाई अन्न्योलमा पारिदिएको छ। कोरोनाले गर्दा ज्युँदो रहुँला या नरहुँला ! रहे पनि स्थिति कस्तो होला? माहोल कस्तो बन्न्ला? स्थिति सामान्य बन्न्ला कि जटिल! यी सबै सबै कुराहरु अन्न्योलमै छन्।

हाल म टर्कीमा छु। आज लकडाउन भएको पनि ३ हप्ता भैसकेको छ। आजको दिनसम्म दुई हजार बढीले ज्यान गुमाइसके। ९ हजार जतिमा संक्रमण देखिएको छ भन्ने सुनिएको छ। यहाँ हामीहरुको काम कम्पनी पनि बन्द र ठप्प छ। सडक  पसल  गाडीहरू  खासै चलेको छैन। नेपालको खुब याद आइरहेको छ बाबा, ममी, गाउँघर,  मेलापात, साथीभाइहरुको पनि खुबै याद आउँछ ।
चरी जस्तो उडेर जान मिल्ने भएको भए कस्तो मजा हुन्थ्यो हगि

परदेशकाे ठाउँमा निश्चित जग्गा भित्र गुम्सिएर थुनिएर बस्नु साह्रै उकुसमुकुस र दिक्क लाग्दो भएको छ। दिनहरु सिर्फ खाना खाने र सुत्नेमा मात्र सकिएका छन्।मनमा अनेक कुराहरूले प्रश्न उत्तर गरिरहेका छन्। के कोरोना (काेभिड १९ ) को उपचार सम्भव  होला ? के औषधि बन्न सक्ला ? आखिर कतिसम्म यसरी लुकेर बस्ने होला? यसरी जिन्दगी कहिलेसम्म चल्ला? उफ्फ!
जतिसुकै इज्जत धन दाैलत कमाएपनि आखिर  सबैभन्दा ठूलो जीउ ज्यान रहेछ। त्यसैले मानिसहरू कमाउनलाई थाती राख्दै प्राण जोगाउन तिर लागिरहेका छन्।