मेरो सानो कोठाको संसार

सुनेको थिए “राम्रो समय आउँछ आउँदैन थाहा छैन तर यो समय अवश्य बितेर जानेछ”।आजको यो समयमा यो कुरा समय सान्दर्भिक भएको छ। समय सधै उस्तै रहँदैन, आजको यो समय बितेर त  अवश्य जानेछ । तर भोलिको समय कस्तो हुनेछ यो हामी कसैलाई थाहा छैन। मानिसहरु आफ्नै घरमा आफैलाई बन्द गरेर बसेका छन् जबकि सबैलाई थाहा छ संसारमा अजम्बरी कोही छैन।

सोच्छु यो प्रकृतिको कस्तो निर्माणको प्रारब्ध हो।कतै ससांरलाई फेरि नयाँ संसार बनाउने गाथाको आरम्भ त हैन।हामी भनिरहेका हुन्छौं “समय बिताउन गाह्रो भयो।समय बल्लतल्ल बितायौ”।हामी कसलाई विश्वासघात गरिरहेका छौ समयलाई वा आफैलाई।वास्तवमा हामीभित्र कसले कसलाई बिताइरहेको छ? के यो हामीले कहिल्यै सोचेका छौ ?

म आफै पनि हैरान छु प्रकृतिको यो नयाँ रणनीती देखेर।सम्पूर्ण मानव जातिलाइ बन्द गरेर यो समयमा प्रकृति स्वतन्त्रताको सास लिरहेको छ।यस्तो लाग्छ प्रकृतिमा फेरि यौवनको वसन्त छाएको छ।त्यसैले त फूलहरुको रंगमा नयाँपन भेटिदैछ।पंछिको उडानमा नयाँ चाल भेटिदैछ। नदिको बहाब अझ मीठो सुनिदैछ।यस्तो लाग्छ प्रकृतिको यो रुप सायदै यहाँ भन्दा पहिले कहिल्यै देखिएको थियो न आउने समयमा देखिनेछ।

यो समयमा आफ्नो घरदेखि टाढा यो राजधानीमा म आफै पनि एउटा सानो कोठामा बन्द भएकी छु।जहाँ मैले करिब तीन वर्ष बिताइ सकेकी छु । तर यो कोठासंग पहिले भन्दा यी दिनहरुमा म अझै नजिक भएकी छु।एउटै कोठामा किचेन त्यही बुकको र्याक, त्यही कपडा राख्ने सानो दराज,त्यही बेड यस्तै छ मेरो सानो कोठाको सुन्दर संसार। याे मेरो मात्र हैन धेरै विद्यार्थीहरुको जीवनको सत्य हो । 

काठमाडौको जीवन बसाईँमा एउटै घरको वल्लोपल्लो कोठामा बस्ने मानिस पनि एकाअर्काका लागि सधैं अजनवी हुन्छन्।यता उताका घरका मानिस त झन अर्को ग्रहका मानिस नै भए।तर यो लकडाउनले साथी भाइ छरछिमेकलाई चिन्ने राम्रो मौका दिएको छ।म देखिरहेको हुन्छु घरबेटीले भाडामा बस्ने मान्छेसंग भलाकुसारी गरिरहेका हुन्छन्।छिमेकी छिमेकी बिच कुरा भइरहेको हुन्छ।

होला लकडाउनले सम्पूर्ण विश्वलाई कतै रोकिदिएको।विश्वको आर्थिक अवस्थालाई तहसनहस गरिदिएको तर मलाई लाग्छ यो समयमा सम्पूर्ण मानव जातिले आफ्नो लागि नितान्त आफ्नोलागी सोच्ने मौका पाएका छन्।मानवता र पैसा बिचको भिन्नता बुझ्न थालेका छन्।पैसाले जिन्दगीलाई किन्न सकिँदैन,न मिठो निन्द्रालाई किन्न सकिन्छ न सकिन्छ भोक नै किन्न। यो कुरा महसुस हुन थालेकाे छ।

म पुस्तकसंग सयम बिताउन रुचाउने मान्छे। यो लकडाउनले मलाई पुस्तकसंग बिताउनलाई प्रशस्त समय दिएको छ।यो समयमा मैले सिंगापुरका पूर्व प्रधानमन्त्री ली कुअन येव ले लेखेको पुस्तक “फ्रम थर्ड वल्ड टु फस्ट” नामक पुस्तक पढे जहाँ सिंगापुरलाई सुरुवात देखि आजको सिंगापुर बनाउन गरेको संघर्ष र चालेका नयाँ रणनीतिहरुको बारेमा मिठो तरिकाले लेखिएको छ। याे हाम्रो जस्तो विकासशील देशको लागि अत्यन्त उपयोगी हुने रहेछ। 

यो समयमा अनुभव भएको अर्को कुरा चैं – समस्या पर्दा चर्च, गुम्बा, मस्जिद र मन्दिरका ढोका हैन अस्पतालका ढोका खुल्ला हुनु पर्ने रैछ।धर्मका पुजारी, चर्चका पादरी त मात्र देखिने पात्र हुन वास्तवमा जीवन बचाउने काम त डाक्टर र नर्सको हुने रैछ।स्वस्थ जीवनको लागि मन्दिरको घण्टी हैन साबुन पानी चहिने रैछ।

यो सबै घटनाहरुको प्रत्यक्ष साक्षी बनिसके पछि, के मान्छेहरुले अब पनि फेरि मन्दिरमा दान गर्दै हिड्लान त? प्रकृतिको यो चेतावनीलाई आत्मसात गर्लान् त? मानवताको धर्मलाई बिर्से र पैसाको खेती तिर उन्मुख होलान् त? यो समयले यस्ता धेरै सवालहरु छोडेर जाँदैछ । तर यति हुदाँहुदै पनि हामी बाँच्न छोड्नु हुदैन।आशाका किरणसंग मुख मोड्नु हुदैन किनकि हामीलाई बिश्वास छ हामी बाँच्ने छौ नयाँ जीवन आश र भरोसाका साथ र फेरि फेरि मनाउने छौ नयाँ वर्ष हर्ष र उल्लासका साथ त्यसैले सम्पूर्ण नेपालीलाई नयाँ वर्षको धेरै धेरै शुभकामना।

यमुना थापा

दैलेख

One response

मनमा केही आयो? लेख्नुहोस्:Cancel reply