सरकारले तोकेको लकडाउनको पहिलो सात दिनको आज सातौं दिन । भोलिदेखी फेरि अरु आठ दिनको क्वारेन्टाइनमा बस्नु पर्नेछ । तर यो आफ्नै लागि हो । आफ्नाे स्वास्थ्य र सुरक्षाको ख्याल त गर्नै पर्यो ।
यतिबेला कोही कता, काेही कता छाैं । परिवार एकै ठाउँमा भएको भए मनमा ढुक्क हुन्थ्यो । तर समय र परिस्थिति त्यस्तै पर्याे । अचानक भएको लकडाउनका कारण परिवार छरपस्ट छ । जहानसँगै नभएकाले म पनि आमा बुवासँग क्वारेन्टाइनमा छु, भैसेपाटी चुनिखेल तिर । मेरो खास बसाईं इमाडोल हो । टाढा भएपछि सम्झना पनि आफ्नैको हुने ! डेरा होस् या मान्छे । यस्तो बेला टाढा पुगेकी श्रीमतीको सम्झना त छदैंछ, त्यसमाथि घरै मानेर बसेको डेराको पनि उस्तै चिन्ता हुँदाेरैछ ।अनि फेरि डेरामा चोरी भयो कि, बरन्डाका दुईचार वटा फूलका गमलामा पानी पो सुक्यो कि ! चिन्ताले कहिल्यै नछोड्ने रहेछ हामी मान्छेलाई ! यही चिन्ताले लखेटैर आज भैसेपाटी देखि इमाडोलसम्म हिडेरै जाने विचार सहित निस्किएको थिए।
यो भन्दा अगाडि पनि एकपल्ट हामी दाजुभाइले लकडाउनको उल्लंघन गरिसकेका थियौ । तर आज चैं म एक्लै थिए लकडाउनको उल्लंघनकर्ता । खेत, कुलो, गल्ली हुँदै भित्री बाटोबाट इमाडोल पुग्न १ घन्टा ४५ मिनेट लाग्यो ।
अघिल्लो पटकको तुलनामा लकडाउनको उल्लंघन गर्ने आज कमै देखिए । मुस्किलले ७ किलोमिटरको यात्रामा १२/१५ जना मान्छे मात्रै देखे मैले । म आफू सचेत नागरिक भएर पनि यसकाे पालना नगरेकाले मनमा अलिकता हिनताबोध भएकै हो ।
बाटो यतिसम्म चकमन्न थियो कि, हिड्दा खेतमा भ्यागुता ट्वार ट्वार गरेको प्रस्टै सुनिन्थ्यो । बाटोमा हिडिरहेका मान्छेका एक आपसमा कुरापनि प्रस्टै सुनिने – खोरमा भएका दुइटा बंगुर सकिसक्यो रे, अब ८ दिनमा त खोरै रित्तिने भयो ! मनमनै सोचे – हुनेले त दुईचार ओटा के दसओटा नै सकाउलान्, नहुनेले के खालान ?
बाटोमा तरकारी किन्दै गर्दा छेउका दुईजनाको गफ चैं यस्तो थियाे – बुझिस्, यो कोरोना त हरियो खोर्सानी र केरा खायो भने लाग्दैन रे । मैले मनमनै सोचे, धन्न यिनीहरुले राम्रै कुरा खान सल्लाह दिएछन् । इरानमा जस्तै बिषालु रक्सी र मेथानल खाने सल्लाह त दिएका छैनन् ।
पौने दुईघन्टामा म इमाडोल, डेरामा पुगें । त्यत्रो चहलपहल हुने घर पुरै खाली । दुई परिवार मात्रै रहेछन् । सिधै ढोका खोलेर पहिले गमलामा आँखा पुर्याएँ । सुकेर खङ्ग्रङ्ग भए होलान् भन्या त ठिकै रैछन । तैपनि मन मानेन । तिर्खाए होला भनी पानी दिए । हामी त लकडाउन भए पनि टन्नै खाएर बसेका छौ । यिनलाई पनि त खाना चाहियो ।
अनि यसो छतबाट बाहिर हेरे । छेउको घरको झ्यालमा आँखा पुगे । त्यहाँ तीनजना बुढाबुढी बस्थे । उनीहरुको दिन कसरी बित्दै होला जस्तो लाग्यो । अलिकति करेसाबारी हुने मेरा बाआमालाई त गेट बाहिर जान नपाएर छट्पटी भएको छ, झन् यी बाआमालाई कति गार्हो भएको होला ! आज यहाँका बाआमाहरू झ्याल बन्द गरेर भित्रै बस्नुभए जस्तो लाग्यो । कालगतिले मर्नु र अकाल मै मर्नुको पीडा थाहा भएरै त होला, मेराे डेरा वरिपरिका पसल पनि एक दुईटा मात्रै खुलेका रहेछन् । ती पसलमा पनि डोरी टाँगेर एक अर्कासँग नछाेइने गरि परैबाट सामान किन्नु पर्ने गरि सिमाना तोकिएको छ । कसैले कसैलाई नछाेउन् भनेर रेखी कोरेरै उभिने दायरा पनि तोकिएको रहेछ ।
यस्तो लाग्याे, मान्छेको मनमा त्रास डरले नराम्ररी बास गरेको छ । जसले जसलाई पनि शंकाको नजरले हेर्न थालेको जस्तो । बाटोमा तर्किदै टाढिदै परपर भएजस्तो, चिनेकाे पनि नचिने झै गरेजस्तो । यस्तै अनुभूति भयो आज मलाई । तर यति हुँदाहुँदै पनि भोलिको सुखद बिहानीको आशाले आजको यो कठोर नियम पालनामा मान्छे रमाएकै छ ।
