डामाडाेल पढाइ

ओहो ! आज त लकडाउन भएको पनि ५१ औँ दिन पो भइसकेछ त। यति लामो बिदा त धेरै विद्यार्थी र कर्मचारीलाई सायदै पहिलो पटक भयाे। हुन त यति बिदा म जस्तो विद्यार्थी अर्थात एक सरकारी क्याम्पसमा अध्ययनरत विद्यार्थीको लागि नौलो भने होइन। म त घर आएको पनि ५ महिना पूरा भएर ६ महिना लागिसकेछ। म एउटा सेमेस्टर पूरै घरै बसिसकेछु र एउटा सेमेस्टरको पढाइ भने डामाडोल नै भइसकेछ।

यो लकडाउनको समयमा सबै परिवारको सदस्यहरु ख्याल ठट्टा गर्ने, रमाइलो गर्ने, मिठा मिठा परिकार पकाएर खाने अवसर जुटेको छ। परिवारसँग हाँस्दा खेल्दा त आफ्नो पढाइको बारेमा बिर्सिन्छु। तर पनि मनमा लागेको पिर बिर्सिन कहाँ सजिलो छ र ! जब यस्तो पिर पर्छ तब आफ्नो मनलाई भुलाउन कहिले आफूलाई मनपर्ने गीत सुन्छु त कहिले फिल्म हेर्छु अनि कहिले बरण्डामा गएर आकाशलाई नियाल्छु। वारीपारी देखिएका बनपाखा हेरेर खुसी हुन्छु। कहिले बारीका बोटबिरुवा रुखहरु हेरेर हर्षित हुन्छु र ती रुखहरुमा भएका चराचुरुङ्गी हेरेर दङग पर्छु। म एक फरेस्ट्रिको विद्यार्थी भएर होला बोटबिरुवा रुखहरु चराचुरुङ्गीहरु देखेपछि उनीहरुसँग एउटा छुट्टै किसिमको लगाव हुन्छ।

सबै मानिसको एक निरन्तर रुपमा चलिरहेको दैनिकिलाई यो लकडाउनले बिथोलिदिएको छ। यो प्राकृतिक प्रकोपले एउटा लयमा चलेको मानवीय जीवनशैली फेरिदिएको छ। याे बन्दले यहाँका बाल बच्चा देखि वृद्ध सम्मको लय विथोलिएको छ।बिहान सबेरै उठेर छिटो खाना तयार पारेर अफिस जान हतार पर्नेहरु अहिले आरामले उठेर चिया नास्ता गर्ने भएका छन्। यस लकडाउनले विश्व अर्थतन्त्र तहसनहस पारेको बेलामा आम नागरिकलाई चिन्ता थपिनु स्वभाविक हो। हिजोको दिनमा खुलस्तरुपमा खर्च गर्नेहरु पनि अहिले खर्च गर्न केही हिच्किचाउन पर्ने भएको छ।

भनिन्छ नि सबै कुराको सकरात्मक र नकरात्मक दुबै पक्ष हुन्छ । त्यस्तै अंग्रेजी वर्ष २०१९ को अन्तिम दिन चिनको वुहानवाट फैलिएको यो महामारीले विश्वका झण्डै ३ लाख मान्छेको मृत्यु भइसकेको छ । आफ्ना जनताको उपचारमा सम्पूर्ण शक्ति खर्चने शक्ति राष्ट्रहरु आज दिन दिनै हजारौ मान्छे मर्दा पनि केही गर्न सकिरहेका छैनन्। तर यसका राम्रा पक्ष पनि छन्। सधैँजसो धुलो र धुँवाले भरिने सहरहरु सफा देखिन थालेका छन् र यससँगै प्रकृतिले जितेकाे छ।

लामो समयको फुर्सदले मानिसहरुको जीवनशैली निकै पट्यारलाग्दो भएको छ भने भविष्यकाे चिन्ता बढेको छ। यो महामारी कहिलेसम्म रहन्छ र कति प्रभाव पार्छ भन्ने बारेमा आज नै भन्न सकिन्न।यो बेला घरमा रहेका हामीले हाम्रो संस्कार रहनसहन र प्रकृतिसँगको सामिप्यता वारेमा बुझ्ने र बुझाउने अवसर प्राप्त भएको छ। प्रकृति भन्दा भिन्न कृतिम जीवन जिइरहेका हामी तरकारी, दुध, चामल जे खाँदैछाैं त्याे सब कहाँबाट आउँछ? के हो ? भन्ने जानकारी नहुनेलाई बुझ्ने अवसर भएकाे छ। अहिले म जस्ताको लागि बा आमासित घर र खेतबारीमा यस्ता कुरा सिक्ने अवसर मिलेको छ ।

यो महामारी अहिल्यै समाप्त हुने लक्षण देखिदैन तसर्थ सानो असावधानीले पनि ठूलो खतरा निम्तने हुँदा हाम्रो खानपान उठवसमा सावधानी अपनाउँदै हाम्रो शरीरमा महामारी विरुद्ध लड्न सक्ने प्रतिरोध शक्तिको विकास गर्दै स्वास्थ्यका सामान्य नियम सावुन पानीले हात धुने, सामाजिक दुरी कायम गर्ने, मास्क लगाउने आदि कामलाई निरन्तरता दिनुपर्दछ ।