मेरी आमा र गोमा आमाकाे त्याे भेट

२०७६ साल जसरी २०७७ सालको नयाँ वर्षको उमगं हामी माझ छ कि छैन त थाहा छैन, तर कोरोनाको त्रास भने देशविदेशका मानिसको मन र मस्तिष्कमा यसरी गडीन पुगेको छ कि, मानिसहरु आफूले माया गर्ने व्यक्तिहरुको मुहार हेर्न आफ्नो गाउँघर फर्कने चहानामा देखिन्छन्। जसरी काक्रो खादैँ जादाँ फेद तितो हुन्छ, त्यसरी नै हेर्ने हो भने, विदेशमा कोरोना फैलिँदा गुलियो काक्रो खाए सरह रमाइरहेका हामी, अहिले फेद अर्थात आफ्नो वक्षस्थल तर्फ आइपुग्दा तितिन पुगेका छौँ र हाम्रो मन पनि तितिएको छ । बिहान उठेर समाचार पढ्यो त्यही कोराेना भाइरस। मृत्यु हुनेकाे सङ्ख्या देखेर उराठ लाग्छ र लकडाउनको कारण देश अब कुन बाटो तिर उन्मुख हुन्छ भनेर पनि सोच्छु तर जवाफ मिल्छ त केबल, मौनता। दिन र रात नभनि खटिएका सुरक्षाकर्मीे र सहयोगी हातहरु प्रतिको माया र सम्मान अझै बढेकाे छ मनमा। सलाम छ हजुरहरुप्रति ।

सोच्छु, टाढा समुन्द्रपारी, आफ्ना आफन्त भएकाहरुको हालत के भएको होला, जहाँ कोरोनाको त्रास यहाँ भन्दा दोब्बर तेब्बर नै छ। जब हामी बुवाबाट केही किलोमिटर पर हुदाँ पनि उहाँ हामीसँगै भएको भए कति खुसी हुने थियौँ जस्तो लाग्छ। तर फेरि मानिसहरुको मनोबल र इच्छाशक्त्ति देख्दा केहि हद सम्म भए पनि राहत मिल्छ कि पक्कै पनि एक दिन यो संसार जुरमुराई उठ्नेछ र हामी पहिले भन्दा अझै बलियो हुनेछौँ । 

२०७७ साल क्यालेन्डर त घरकाे भित्तामा भित्री सक्यो तर हाम्रो मनमा भने अझै भित्रीन सकेको छैन। सधैँ हर्ष र खुसीका साथ मठ मन्दिर, ताल तलैयामा छाउने नयाँ साल यस वर्ष, घरको गेट भन्दा बाहिर छाउन सकेन। मन उजाड छ, सक्रिय छ त केबल कोरोना भाइरस। उही उच्च मनोबल र सकरात्मक बिचार धाराले यस्ता कोरोना भाइरस त के जस्तो सुकै आँधिलाई पनि हराउन सक्छौँ रे। बढ्दै गरेको प्रकोप सँगै हाम्राे ईच्छाशक्ति घट्नु हुदैँन । बढ्दै गरेको त्राससँगै हाम्राे मनोबल पनि घट्नु हुँदैन ।

बाटाहरु रित्तिएका छन्, तर मन नरित्तिउन्

आम्दानी आउने श्रोतहरु रित्तिएका छन्, तर धैर्य धारण गर्ने शक्ति नरित्तिउन्

खाद्यान्न रित्तिएको छ, तर राहत बाढ्ने हात नरित्तिउन्

सहयोग गर्न योग्य साधन रित्तिएका छन्, तर सहयोगी हातहरु नरित्तिउन्

सहरहरु रित्तिएका छन्, तर सहरलाई उज्यालाे बनाउने हात नरित्तिउन् 

पहिले भन्दा अहिले चराको चिरबिर बढी सुन्छु। लाग्छ, उनीहरु अहिलेकाे संसारमा रमाइरहेका छन्। आफूलाई पूर्ण रुपले यो स्वच्छ हुन पुगेको हावा, यो पानी अनि यो वनजङगलमा समर्पित गरेका छन् । यस लकडाउनमा हामीले आफूलाई बुझ्ने र फर्केर हेर्ने  मौका पाएका छौँ, वर्षौ देखी थाती राखेका कामलाई पूरा गर्ने समय पाएका छौँ,गाउँघरका तिजु, काफलका रुखले पनि यस वर्ष साथी पाएका छन्। यस बखत आफूलाई र घर परिवारलाई सम्हालेर आफूलाई चिन्ने सक्दो प्रयास गर्दैछु।

हेर्ने कथाका धेरै अंकमा गोमा आमाको कथा पनि निकै प्रिय लाग्छ। केही दिन अघि मेरी आमाले उहाँलाई बजारमा भेट्नु भएको रहेछ। कथामा जसरी नै उहाँले एक टुक्का गीत पनि गाउनु भएछ र केही भलाकुसारी पश्चात छुटिनुभएछ। यति कुरा सुनाउँदा मेरी आमाको मुहारमा छुट्टै खुसी थियो। सानो सानो कुरामा पनि खुसी हुन त्याे अनुहारबाट सिकेँ पनि।