‘बिसु’काे सम्झना

बहिनी यसपालि एस.इ.इ परीक्षाको तयारीमा थिइन्। उनकाे परीक्षा स्थगित भयाे। केही दिनपछि नेपाल सरकारले लकडाउन सुनायो। बस टिकटको लागि गोङ्गवु बसपार्कबाट २ चोटी रित्तै हात फर्कनु पर्यो। साथीहरुलाई समेत टिकटको लागि भनेको कतै भेटिएन। र अन्त्यमा जे जस्तो भए पनि अब काठमाडौं मै बस्ने निधोँ गरे।

आजभोलि घरबाट आमाबुवाले दैनिक फोन गर्नुहुन्छ। आफ्नो कोठामा बसिरहनु, बाहिर कतै नजानु भन्दै सम्झाइ रहनुहुन्छ। बिहान क्याम्पस अनि दिउँसो कोठामै बसेर साँझ तिर खेल्न निस्कने बानी एकैचोटी कोठाभित्र दिनभर बसिरहन सजिलो त पक्कै थिएन। तर पनि कोरोना भाइरसको बढ्दाे संक्रमणका समाचारहरु सुन्दा सबै अप्ठ्यारोपन हराएर जाने रहेछन्। मोबाइल, ल्यापटप, इन्टरनेट साथी बनेका छन् अचेल। छत, भान्सा र सुत्नेकोठा ठूला मान्नुपर्ने भएको छ। घर जानुभएका साथीहरु र देश विदेशमा रहनुभएका आफन्तजनहरुसँग कुराकानी गरेर दिन बिताइरहेको हुन्छु। हेर्ने कथा दोहोर्याएर हेर्ने समय पाएको छु।

लकडाउनले ‘बिसु’को निकै याद दिलायो। बिसुका थुप्रै सम्झनाहरु मनमा खेले। यसपालि घर पुग्ने याेजना थियाे।

सम्झिए भोलि त नयाँ बर्ष हो। नयाँवर्षको सुरुवात अर्थात ‘बिसु जात्रा’ हाम्रोतिर निकै रमाइलो गरि मनाउने गरिन्छ। कार्तिक मंसिरमा खेतीपातीको काम गहुँ-जौँ छरिसकेर ज्याला मजदुरी गर्न छिमेकी देश भारत जाने र ‘बिसु’को अवसर पारेर घर फर्कने आफन्तजनरू र घरपरिवारमा हुने खुसीयालीलाई सम्झिए। (यसपालि त महाकाली पौडेर पनि घर फर्किन पाउनु भएन रे!)

हजुरआमाले भोलि ‘बिसु’ हाे, विहान सबेरै उठेर आँखा नखोलि आँगनमा जाने र आकाशतिर हेरेर आँखा खोल्ने भन्नुभएको सम्झे। भन्नुहुन्थ्यो त्यसाे गर्दा बर्ष भरि मन सफा र शान्त हुन्छ रे ! ‘बिसु’मा बटुक पकाउन मास भिजाएको सम्झे। गाउँमा हुँदा हरेक बर्ष साथीभाइहरुसँग ‘बिसु’ जात्राको अवसरमा लाग्ने मेला गएको सम्झे। सबै कुरोको सम्झना आयो सायद घरबाट टाढा भएर होला।

हुन त पछिल्ला ६-७ बर्ष यता नयाँ बर्ष घरपरिवारसँग मनाउन पाएको थिएन। तर यसपालि बहिनीको एस.इ.इ पनि सक्किने र आफ्नो पनि क्याम्पस बिदा पर्ने भएकाले ‘बिसु’ घर जाने योजाना थियो।त्यसैले याे नयाँ बर्ष अलि बढी नै याद दिलाउने खालको रह्यो।