बिहानको झुल्के घामसँगै कल्याङकुलुङ चिर्बिराइ रहेका चराहरुको मधुर आवाज । क्षितिज पारीबाट चिहाइरहेको मधुर सूर्यको किरण । त्यसमा सुगन्ध बिनाको शाकुराका फूलहरुले बिस्कुन लगाएका। बिना संकोच , बिना आवाज बिना गन्तव्य लम्की रहेको खोलाले कति रमणीय आभास गराउँछ ।
तर यथार्थ त्यो भन्दा बिल्कुलै भिन्न अनि कहालीलाग्दो छ। अहिले बिपत्तिमा जीवन र मरनको दोसाँधमा हरेक मानिसहरु मुकाबिला गरिरहेका छन् । यता आफ्नो दैनिकी सामान्य चल्दै नै थियो । यहाँ पनि सुरुका दिनमा त्यति संक्रमण संख्या नभएता पनि दिनानु दिन बढ्ने क्रम थियाे। जन्मभूमी अनि आफ्ना परिवारसँग टाढा हुनुको पिडा त हुने नै भयाे। त्यसमा पनि यो अवस्थाले झन पिडा थपेको अनुभूति भयाे ।
अङ्ग्रेजी मार्च महिनाको सुरुवातबाट संक्रमणको संख्या बढेसँगै मेराे निरन्तर चलिरहेको काममा केही कटौती भयाे। विदेशी भूमी त्यसमा पनि तुलनात्मक रुपमा खर्चिलो ठाउँ। अझ दिनानु दिन संक्रमण हुनेको संख्या बढ्दै जानु अनि काममा कटौतिले केही असहजता महसुस भयाे। नियमितको काम नहुँदा फुर्सदीलाे भएर दिनहरु निकै कष्टकर बने।
दिनको सुरुवात आफ्नो नित्यकर्म पश्चात सामाजिक सन्जाल अनलाइनले दिन दिनै विश्वका शक्तिशाली मानिएका देशहरु लगायत विभिन्न देशहरुमा लाखौंको संक्रमण र हजारौकाे मृत्यु हुने खबर ल्याउँथ्याे। त्यसले मन नै अमिलो बनाउने।हप्ताको केही दिन काममा जाँदा सार्वजनिक यातायातमा यात्रा गर्नु पर्ने भएकाले अलि बढी जोखिम हुने। अन्य देशको तुलनामा यहाँको सरकारले सुरूमै उति कडा नगरेकाले मानिसहरुको आवतजावतमा त्यति धेरै भिन्नता भएन। तर अधिकांशले मास्क र पन्जाको प्रयोग गरेका थिए ।केही भने बिना संकोच सामान्य मास्ककाे पनि प्रयोग नगरि यात्रा गरेकाे देखेर त्रास पनि हुने। तर सजग हुनु भन्दा बिकल्प थिएन।
अहिले याे अल्लि फुर्सदिलो समयको सदुपयोग गर्न खबरका साथै विभिन्न उपन्यासहरु अनलाइनबाट अडियो मार्फत सुन्ने गरेकाे छु। अर्की आइमाइ… एक सर्को माया ..त्रिभुवनकी एरिका …दरबार बाहिरकी महारानी जस्ता उपन्यासले समय कटाउन धेरै सघाएको छ।
सबैलाई धन्यवाद।
