माछापुछ्रेको छेउबाट मडारिँदै गएर कालो बादलको ढिक्का कहिले धौलागिरिमा त कहिले निलगिरिमा ठोकिन्थ्याे। डाँडाको टुप्पोबाट निहालिरहँदा पूर्वी चैते बताससँग मिसिएर आएका पानीका थोपाले प्याट्ट हान्दा शरीर झसङ्ग हुन्थ्यो। केही बेरमै पानीले चुर्लुम्म भिजेका दुबोका मुनामा टेक्दै तल झर्नुको मज्जालाई आखिर केले जित्न सक्थ्यो र !
सधैजसो नौलो बिहानी। घरको मिठो सम्झना अनि घामको मिठो स्पर्शसँगै चियापसलबाट फेसबुकमा शुभकामना छाड्दै सुरु हुने मेरो नयाँ बर्ष यसपालि भने फरक भयाे। संयाेग वा बिडम्बना, मुलुक लकडाउन, परिस्थिति बिषम त छँदै थियो । फेरि थोरै बिषेश पनि कारण धेरै बर्ष पछि नयाँ बर्षलाई आफ्नै घरमा पाइयो ।
माछापुछ्रे तिर ढाड टेकाएर धौलागिरि तिर फर्किएको मेरो गाउँ प्रकृतिको धनी त छ नै, अनि भित्रैबाट अनुभूति गरे। समुन्द्र पारीको मेरो सपनाको देश र सहर भन्दा आज म आफ्नै गाउँमा कति सुरक्षित रैछु, आखिर कति खास रैछ त जन्मभूमि।
मुलुक लकडाउनमा छ। अनि त्रासपूर्ण सहरमा मन अडाउन कहाँ सकिन्थ्यो र! म पनि अघिल्लो दिन नै झोला बोकेर घरतिर लम्किहालेको थिए ।बसन्त ऋतु चल्दै थियो । चैते गर्मी बढ्दो थियो । एकै छिनमा चैते हुरीले चिस्साइ हाल्थ्यो पनि। न वल्लो डालि पल्लो डालि गर्ने चरिलाई लकडाउन थियो । न त्यो फक्रनै लागेका काभ्रा र कोइरालाका फुललाई। धौलागिरि र निलगिरिसँग बादल जुधेँरि खेलेकै थिए। एैसेलु र काफल पाकेकै थिए। लालिगुराँसले बन सजाएकै थियो। टेका भरि दाउरा थिए। बर्ष भरिलाई पुग्ने भकारीमा अन्न । कोइली र न्याउली यति मिठो गाउँछन् ? प्रकृति आखिर जहाँको पनि त्यही छ।
कर्ममा बिश्वास राख्नेलाई आखिर केले नै छेक्थ्यो र! फाँटमा मकै गोड्ने र जौं गहुँ थन्क्याउनेको चटारो थियो। गर्मी निकै थियो। तर खहरेको त्याे चिसोपानीलाई भेट्न कहाँ सकिन्थ्याे र! कुलो लगाएर बाँसको धारोबाट झारेको खोल्साको पानीमा रुझ्नुको छुट्टै माजा थियो । डाँडैको चौतारीमा छेउमा रेडियो राखेर बजार तिर फर्केि डोको बुन्दै गरेका उपल्ला घरे साइँला बालाई केको लकडाउन, के हिउँद के बर्खा !” उ बेला सुख काट्न , पैसा कमाउन सहर बिदेश छिरेकाहरु फेरि गाउँ नै फर्केलान जस्तो छ ! आखिर दुखमा त सबैलाई गाउँ नै प्यारो लाग्दो रहेछ ।” बाजेकाे आफ्नै सुर थियाे।
डाँडैको छेउमा रहेको सानो स्कुल, पर्खाल झै बनेर उभिएका सल्लाका बोट, मोदि कालिको सुसाहट, मैदानमा बैँस चढ्दै गरेको दुबो जहाँ इन्जिनियर बन्ने सपना बोकेर तल माथि गरिन्थ्यो कुनैबेला , बार्षिक परिक्षा सकिए पछिको त्यो उमङ्ग , नयाँ बर्षसँग सुरु हुने नयाँ शैक्षिक सत्र, नयाँ जोश। आहा ! साचिक्कै अविस्मरणीय छन् ती दिनहरु। बाल्यकाल जसलाई भुल्न नि नसकिने अनि जसमा फर्कन पनि नसकिने ।
बिसम परिस्थितिमा कोरोनासँग जुद्दै गरेको विश्व, जीवनसँग लड्दै गरेको मानव जाति। तैपनि भयभित मनलाई सान्त्वना दिदैँ आशा जगाउँदैछ, सुरक्षित अनुभूति गराउँदैछ, मेरो प्यारो गाउँ ।
No responses yet