मनकाे डढेलाे

खै, नियम पालना गरेकाे भनाै कि गुप्तबास भनाैँ ? घरबाट एक पाइला पनि अघि नसारेकाे महिना दिन बितिसक्याे। विश्वव्यापी महामारीकाे रुपमा फैलिएकाे यो काेराेना भाइरसले मलाई मात्रै हाेइन विश्वकाे अरु कुनामा बस्ने मै हुँ भन्ने शक्तिशालीलाई पनि घरकाे चारकुने पिंजडामा थुनिन बाध्य बनाएकाे छ। कोराेनाले निम्त्याएको कहालीलाग्दो दिन। 

झिसमिसे साँझको बेला थियो। इयरफोन र मोबाइल लिएर छत तिर लागे। मन्द चिसो हावा चलिरहेको थियो। लकडाउनको बेला दिनभर कोठामै कोच्चिएर बसिरहँदा दिक्क लाइराथ्यो । त्यो चिसो हावाले दिमाग र मन दुवैलाई शितल बनायो। कानमा इयरफोन लगाए, मोबाइलको म्युजिक ग्यालेरि अन गरे अनि गीत सुन्न लागे। रमाइलो साँझ, बजिरहेका ती मिठा धुनहरु, स्वच्छ हावा अनि घर पारिका डाँडा। वाह! कति आनन्दमय वातावरण। मन आनन्दित भयो । 

तर त्यो आनन्द भने मनमा एकछिन पनि टिकेन। सिसा टुटेसरि भयो मन। घर पारिको वनमा डढेलो लागिरहेको थियो। छतबाट मेरा आँखाले टुलुटुलु हेरिरहेका थिए। वन विज्ञान पढ्ने विद्यार्थी म, मनमै डढेलो लागेको भान भयो। यसै त यो लकडाउनको बेला वन पैदावर चोरी र सिकारीको समाचार सुन्दा नराम्रो लागिरहेको थियो। आगो लागेको देख्दा त झन् नरमाइलो लाग्यो। तत्काल आफूले गर्न सकिने केही थिएन। त्यसैले वनको संम्बन्धित व्यक्तिलाई फोन गरेर खबर गरिदिए।

म हतारिंदै, हेलो! चरङे डाँडामा आगो लागिराखेको छ। तुरुन्तै निभाउनु पर्यो। वन सकिन लाग्यो। सास पनि नफेरी एकनासले बोलीरहेकी थिएँ।  यति भन्दै गर्दा सायद बेट्रि सक्किएछ क्यारे, मोबाइल पनि अफ भयो।

कतै वन मासिने हो कि भन्ने मनमा डर पैदा भयो। यस्तै अनेकाै प्रश्नले भय निम्ताइरहेको थियो। मान्छेको जिविकापार्जन देखि लिएर जडीबुटी,पर्यटन र देशको अार्थिक विकास सम्म  वनमा आत्मनिर्भर छाैँ। वन नासियो भने म जस्तै वन विज्ञान पढ्ने विद्यार्थीहरुको भविष्य मात्रै हैन सिंगो देशको भविष्य नै अन्योलमा हुनेछ।

 म कोमामा गए झैँ भएकी थिएँ। तलबाट मम्मीले खाना खान बोलाइरहनु भएको थियो। अनि पाे झ्यालस्स भएँ। ‘हजुर ,आएँ मम्मी आएँ’ भन्दै तल झरेँ।

एकछिन पछि फेरि हेरेँ। उता डढेलो लाग्न पनि बन्द भएछ। यता मन पनि शान्त भयो।