म पनि घरभित्रै कहिले छत, कहिले भित्र गरिरहन्छु । भित्रै बसेका बेला “हेर्ने कथा ” का छुटेका अंकहरु हेर्छु । हिजोआज सबैले विभिन्न ठाउँबाट आफ्ना मनका भावनाहरुलाई लकडाउन डायरीमा प्रस्तुत गरेको देख्दा मलाई पनि रहर लाग्यो । तर डायरी लेख्ने बानी नभएर कसरी सुरु र अन्त्य गर्ने अन्योलमा परे । तरपनि मेरो सानो कोसिस “मन”।
सदा झैँ सडकमा कुद्ने यातायात ठप्पै छन्। आकाशमा उड्ने कयौ जहाजहरु थन्किएका छन्। बाटोमा आ- आफ्नो गन्तव्यतिर भौतारिने मानिसहरुको भिड पातलो भएको छ। धुवा धुलो मडारिएको कालो आकास धेरै पछि खुलेको छ। आफ्नो वास्तविक रुप आकाशले बल्लबल्ल पाएको छ। मानौ प्रकृतिका हरेक वस्तुहरुआफ्नै स्वरूपमा फर्किन पाएका छन् । कयौ साल समय र परिस्थितिले साथ हुन नपाएका मानिसले पनि एकअर्कालाई नजिकबाट बुझ्ने र संगै भएको महसुस गर्न पाएका छन् । धेरैका छोराछोरीले आमाबुवाको न्यानो काख र माया पाएका छन्। बुढाबुढी, बाआमाले पनि छोराछोरीको साथ पाएका छन्। अरुकाे हेरेर देखेर चित्त बुझाउँछु ।
मेरा पनि खुसी,साथ, माया मोहका हजारौ चाहना र रहरहरु छन्। यी रहरहरु असिमित छन्। त्याे निलो आकाशमा पंक्षी उडे झैँ मेरो मनले आफ्नै लय र सुरतालमा उडान भरिरहेका छन्। बसन्त ऋतुको फुलसरि फुलिरहने मन छ । कहिले बतासको बेगसंगै टाढाटाढा उड्ने मन छ। कहिले नबिन पालुवा झैँ लहराउने मन छ। बसन्त ऋतुको प्यारो मान्छे म ।
यो मन कहिले माइती घरको आँगनीमा,कहिले कर्म घरको सेरोफेरो डुल्छ । पहेंलै फुलेको प्याउली अनि सेताम्य बनमारा अनि खेतका गह्रा गह्रा, डाडाँपाखा सबैतिर उडीरहन्छ मन । कहिले सात समुन्द्र पारी उही परदेसीको साथमा हुन्छु । आमाबाबासंगै लामो समय भलाकुसारी गर्ने इच्छा पनि छ। सासु ससुरासंगै गाउँ घरकै पेटीमा बसेर दु:ख सुखको बात मार्ने धोको छ । दिदिबहिनी, दाजुभाइ, भाउजुबुहारी सबैसंग दिल खोलेर हाँस्ने दिन पर्खिरहेकाे छु । याे बेलामा सबैलाई सम्झिदों रहेछ । कलेजका साथीहरुसंगको सम्झना पनि गाढा भएको छ । उनीहरुसंग आफ्नो वास्तविक उमेर बिर्सेर एकफेर फेरि हाँस्न, रमाउन मन छ ।
यो मनको के कुरा गर्नु, अमूल्य र अविस्मरणीय पलहरु यादगार बनाउने चाहना झनै ठूलो छ । जीवनसाथीसंग समय,परिस्थिति र जिम्मेवारीले गर्दा टाढा छाैं । यो दुरी चाडै घटाउनु छ। हाम्रा मायाका थुंगा थुंगा संगालेर राखेकी छु, त्यसलाई सिंगो माला बनाउनु छ। सन्तानको भविष्य सुन्दर बनाउनु छ, मायाको सानो संसारलाई स्वर्ग बनाउनु छ। बिछोडका यी दिनहरुमा झरेका आँसुहरुलाई हाँसोमा बदल्नु छ। नयनमा नयाँ सपनाहरु सजाएको छु, त्यसलाई साकार पार्नुछ।
मन चञ्चल छ, बेचैन छ, हजारौ सवालजबाफ तछाडमछाड गरिरहन्छ । कहिले भविष्यमा पुग्छ । कहिले विगतमा । वर्तमानमा त परदेशी परदेशमै छन् । माइतीको आँगनी शून्य छ । घर रित्तै छ । मन त के उडिदिए भो !
