कोरोना भाइरस कोभिड १९ को कारण देश लकडाउन भएको समयमा पहिलाे पटक डायरी लेख्ने प्रयास गर्दैछु । देश लकडाउनमा जानु भन्दा पहिले राज्यले एसइइ संगसंगै शिक्षा क्षेत्रलाई बन्द गर्यो। कक्षा ११ र १२ को परीक्षा बैशाख ६ गते देखि संचालन हुने भएकाले विद्यालयमा कक्षा १२ को आन्तरिक र प्रयोगात्मक परीक्षा संचालनको तयारी थियो। यता बिएड तिरका कक्षाहरु निरन्तर थियो। नेपाल सरकारले शिक्षा क्षेत्र बन्द गर्दा सवैलाई एक किसिमकाे कौतुहलता छायो। परीक्षाको मुखमा आएर विद्यार्थीहरु पूर्ण तयारीका साथ बसेको बेलामा विद्यालय बन्द गर्ने अन्य क्षेत्र भने यथावत रुपमा संचालन गर्ने कुरा बुझ्न नसक्दा विद्यालयमा शिक्षक साथीहरुबिच तर्कवितर्क चल्याे।
विद्यालय बिदा भए पछि दुई चार दिन घुम्ने डुल्नेकाम भयो। बिहान देखि बेलुकासम्म विद्यालय, कलेजमा समय बिताउनु पर्ने बिदा हुँदा फुर्सदिलो भएको जस्तो लाग्यो। बाँकी रहेका प्रशाशनिक र व्यक्तिगत काम पूरा गर्ने अवसर मिल्यो।२०७६ साल चैत ११ गते देखि देशैभर लकडाउन भयो । त्यसपछि घरमै बस्न थालियाे।
दौडधुपको जीवनबाट एक्कासि शान्तसँग घरमा बस्न पाउँदा खुसी नै लाग्यो। तर कोरोनाको संत्रास भने कायमै थियो। घरमा बस्दा सुत्ने, उठ्ने, सेभिङ गर्ने, खाना खाने, नास्ता खाने, नुहाउने आदि काममा कुनै पनि निश्चित समय भएन। झनै अस्तब्यस्त भयो। पछि घरका सवै परिवार मिलेर तालिका बनायौ। जसले गर्दा दिनहरु सहज रुपमा बित्न थाल्यो। घरमा केही साहित्यिक पुस्तकहरु थियो। ति मध्यको मदन कृष्ण श्रेष्ठको जीवनी मदनको म दुई अध्याय मात्र पढेको थिए। त्यसैलाई पूरा गर्नतिर लागे। यो पूरै पढिसक्दा जीवनमा संघर्ष गर्नुको अर्थ, इमान्दारिता, लगनशिलता, राष्ट्रियता, पारिवारिक धर्म, धैर्यता आदि पक्षको राम्रो ज्ञान भयाे। जो कोहीले पनि त्यसलाई सहज बुझ्न सक्छ। मदनकृष्णले आफ्नो जीवन कथालाई यसमा पूरै उतारेका रहेछन् ।
साँझको समयमा घरछेउमा रहेको करेसा बारीमा काम गरे। घरमा विभिन्न किसिमका इनडोर खेल सामग्री भएकाले परिवारका सबै मिलेर खेल्ने गर्थ्याैं।घर बाहिरको सानो आँगनमा प्राय बेलुकाको समयमा ब्याटमिन्टन खेल्न थाल्यौ। दैनिक रुपमा विश्वमा कोरोनाको संत्रास बढेकाे देख्दा र नेपालमा पनि फैलिएको देख्दा कता कता डर लागेर आउँथ्यो। डरलाई लुकाएर कहिले पारिवारिक नाचगान त कहिले हिज्जे खेलेर समय बितायौं।
मेरो जीवनसाथी संचारक्षेत्रसँग जोडिएकाले दिनहुँ जसो लेख, समाचार, लकडाउन डायरी लेख्ने गर्छिन्। म र छोरोलाई पनि लेख्न प्रोत्साहन गर्ने भएकाले मैले याे प्रयास गरेको हुँ।
म एउटा शिक्षक भएकाले विद्यार्थीलाई केही समस्या परेमा फोन गर्नु भनेको थिए। कक्षा नौ सम्मको परीक्षा सकिएको र दश कक्षाको पनि कोर्ष सकिएको थियो। तर कक्षा ११, १२ र विएडका विद्यार्थीलाई कक्षा संचालन गर्न मन भए पनि सम्भावना देखिएन। सबै विद्यार्थीसँग फोन र इन्टरनेटको सुविधा छैन। दाङ, रोल्पा, रुकुम र सल्यानका विद्यार्थी भएकाले शिक्षण गर्न पनि गाह्राे हुन्छ।
