मन बेचैनी छ के गर्ने कसो गर्ने मेसो पाइराखेको छुइन ।धेरै पछि दुई चार शब्द लेख्न मन लागेर मोबाईल कै किबोर्डमा हात चलाए। आज यहाँ आइपुगेको २५ दिन भयो । आउने बितिकै दुई हप्ताको लागि क्वारेन्टाइनमा बस्नुपर्यो ।केही नरमाइलो भयो। यद्यपी फ्लाइटको थकानले २-४ दिन आराम गर्ने इच्छा भने मनमा थियो । दुई हप्ताको गुप्तबास यत्तिकै बित्यो। बिहान उठ्यो,नित्यकर्म गर्यो,चिया नास्ता खायो, youtube र फेसबुकमा झुम्मियो । मन लागे खाना बनायो, खायो, मन नलागे त्यसै सुत्यो, यसैगरी बिते २ हप्ता ।
१५ दिनमा अफिस हाजिर भए। तर छुट्टी जानु भन्दा पहिले जस्तो गति र चमक थिएन काममा। सबै त्रसित जस्तो देखिन्छन् ।दैनिकी कार्यतालिका बिग्रिएको छ। कति बजे हिड्ने, कति बजे खाने, कतिन्जेल काम गर्ने केही ठेगान छैन । लगभग एक हप्ता काम गरियो। तर विडम्बना फेरि यहाँ २४ घन्टे कर्फ्यु सुरु भएको छ । यो महामारीले विश्व हल्लाएको छ। दुनियाँ एकोहोरो भएको छ। अगाडिका दिन कसरी बित्ने हुन्! यी सधैं भेटिने मान्छे अब कहाँ पुग्छन् !आफ्नो काम के हुने हो अझै अन्यौल छ!
सामाजिक दुरीको बाध्यताले गर्दा भिडभाड र कोलाहल भन्दा आजभोलि एकान्त पनि जिन्दगी हो भन्ने बुझाइ बढ्दै गएको छ ।मान्छेले गरेको प्रकृति प्रतिको अन्याय बढी भएको हो कि जस्तो पनि लाग्दैछ। तर हामीले नि जे जस्ताे भएपनि जिउन संघर्ष गर्नु डार्विनले प्रमाणित गरेको सिद्धान्त हो । आज विषम परिस्थिति भएपनि बिस्तारै यस माथि हाम्रो जित हुनेछ भन्ने हाम्रो दृढ बिश्वास छ । फेरि प्रकृतिले हामीलाई स्वतन्त्र उसको काखमा खेल्न अधिकार दिनेछ,फूलहरु बगैंचामा मुस्कुराउने छन् , केटाकेटी निर्धक्क भएर बिद्यालय जान पाउनेछन् । काममा बिश्वास गर्ने मजस्ता सबैले आफ्नाे कर्ममा फर्कन पाउनेछन्।
यो सृष्टि फेरि निरन्तर चल्नेछ । सुन्दर आशा जिवित छ ।
शैलेष दाहाल
चाँगुनारायण ३ भक्तपुर
हाल दमाम,साउदी अरब
No responses yet