एउटा अदृश्य युद्ध

केही दिन देखिकाे घर बसाईले दिनचर्या अलि बिग्रेकाे छ । खाने समय फेरिएको छ । सुत्ने, उठ्ने समय पनि बिग्रिएको छ । अहिले घरमा कसैलाई हतार छैन । कतै जानु छैन । बित्दो केही गर्नु छैन । स्वच्छन्द हिँड्ने हामी सबै घरमै बन्द छाै । 

केही दिनदेखि  कहिल्यै नसुत्ने शहर पनि मस्त निदाएकाे छ । सवारीसाधनकाे चापले, धुवाँधुलाेले बिरक्तिएकाे प्रकृति पनि मज्जाले हाँसेकाे छ। प्रकृति जति शान्त र सुन्दर केही हुन्न रैछ । हरेकलाई आफू जस्तै बनाउने कला प्रकृतिसँग भएको अनुभव गर्दैछु । शहर रित्तिएकाे छ । घर आँगन शुन्य छन् । अनि हरेक पल बाँच्न संघर्ष गरेका हामीहरू कडा अनुशासन पालना गर्दैछाैं । आफन्त,साथीभाइसंगकाे भेटघाट हराएकाे छ। फाेन साथी बनेको छ । 

अझै कति दिन यसरी बस्नु पर्ने हो थाहा छैन । त्यसैले म त आजकाल जिन्दगीभर गर्छु गर्छु भन्दै नगरेकाे काम गर्न थालेको छु । केही राम्राे कामको थालनी पनि गरेको छु ।  हिजो समय अभावमा ख्याल् नगरेका कुरा अहिले हेर्दैछु । दराजमा थन्किएका पुराना किताबका पानाहरू पल्टाउँदै छु । म भित्रका राम्रा नराम्रा बानीहरू केलाउँदै छु। 

परिवारकाे खुशीमा स्वर्ग भेटेकाे छु।घन्टैपिच्छे  ‘के खायौं, के गर्दैछाै, बाहिर नजानु, अाफ्नाे ख्याल् राख्नु है’ भनेर पलपल माया गर्ने मनहरूसंग कुराकानी गरिराखेको छु। लेख्छु, पढ्छु, गीत सुन्छु, फिल्म हेर्छु ,परिवारलाई ताताे मिठो पकाएर खुवाउँछु । देशकाे बारेमा जानकारी राखिरहन्छु । केटाकेटीसंग रमाउँछु । उनीहरूसंग समय बिताउँदा आफ्नै बाल्यकाल सम्झन्छु अनि खुशी हुन्छु । 

चलायमान समय अनि दैनिकी स्थिर छ अचेल । याे समयलाई साैभाग्यकाे रूपमा लिउँ कि दुर्भाग्य त्यो चै साेच्न सकेकाे छैन । कोराेनाको कारण यति मरे उति संक्रमित भए भनेर गणना गरेकाे सुन्दा मन भक्कानिएर आउँछ । तर फेरि यति निकाे भए पनि भन्छ समाचारले । अनि केही आशा पलाउँछ । स्पेन र ईटालीले हजारौंकाे मानवीय क्षति भाेग्नुपरेको देखेकै छाै । त्यसैले हामी हरेकपल सचेत हुनै पर्छ ।

जसरी पनि याे अदृश्य युद्ध जित्नु छ र अर्को एउटा जितकाे कथा लेख्नु छ ।

हाे जित्नु छ, काेराेनालाई । हामीले जित्नु छ ।।