सानी नानीकाे अनाैठाे बानी

भनिन्छ, संसारमा सबैभन्दा ठूलो कुरा भनेको स्वास्थ्य हो, स्वास्थ्य शरीर हो। र यही शरीरलाई कोरोना (कोभिड—१९) भाइरसबाट टाढा राख्न आज हामी आफूलाई घरभित्र बन्द गरेर बाध्य छौं। म पनि बन्द छु यो चार पर्खाल भित्र, तर पनि बारम्बार आइरहने अनेकौं समाचारहरुले मनभित्र त्रासलाई बास बसाउनबाट भने रोक्न सकिरहेको छैन। यही लकडाउनको समयका केही भोगाइहरू ।

स्वतन्त्रता
हामी चिडियाखाना जान्छौं, थुनिएका जनावर हेरर रमाउन हैन त ? बाटोमा हिँड्दा कति कुखुरा तथा अन्य जनावरहरू एकै ठाउँमा कोचिएर गन्तव्यतर्फ लाग्दै गरेको दृष्य पनि हामी सजिलै हेरेर हिड्छौं। यो त भयो टाढाको कुरा, हामी आफ्नै घरमा बर्षौदेखि एउटै खोरमा सिक्रिले बाँधेर पालेको कुकुरलाई हेरेरै बुझ्न सक्छौं, कि स्वतन्त्र बाँच्ने चाहना सबलाई हुन्छ। केवल ६० दिन आफूलाई बन्द गराउनुपर्दा हामी भित्रै देखि आत्तिएका छौं, तड्पिरहेका छौं ।

त्रास र जिम्मेवारी

म काठमाडौंकै एक रेडियो स्टेशनमा टेक्निसियनकाे रूपमा काम गर्छु। म आफ्नो काम रमाएर गर्छु। यो लकडाउनको समयमा पनि अफिस कार्ड गलामा भिरेर म आफ्नो कार्यक्षेत्रमा जाने गर्छु। लकडाउनकै प्रभाव भनौं सडकमा प्रहरीको समूह चेकिङमा व्यस्त देख्ने गर्छु, कतिपय अवस्थामा मलाई सम्झाउनुहुन्छ, अत्यावश्यक छैन भने नहिड्नुहोस् भन्नुहुन्छ।

बाबा बारम्बार काममा नजान सम्झाउनुहुन्छ, भिडभाडसँग डराउनुहुन्छ। हस्पिटलमा यति संक्रमित भेटिए उति संक्रमित भेटिए भन्ने खबरले रेगुलर चेककअपमा जान समेत डराउनुहुन्छ, अस्पतालसँगै डराउनुहुन्छ ।

तरकारी लिन बजार निस्किँदा देखिने प्रत्येक मान्छेसँग शंका लाग्छ। घर पस्नु अगाडि हात मिचिमिचि धुन्छु अनि ढुक्क हुन्छु कोरोनालाई बाहिरै फालेँ भनेर ।

सबैभन्दा ठूलो रोग ‘भोक’ लकडाउनको समयमा घर जान नपाएका, दैनिकी ज्यालादारी काम गरेर पेट पाल्नु हुने मान्छेहरु सबैभन्दा पिडित देखेँ। टोलकै दाजुहरूले यसप्रकारका मान्छेहरूको लागि साँझको एक छाक निःशुल्क खाना खुवाउने कार्यक्रम सुरु गर्नुभयो । अनि लागेँ म पनि स्वयंसेवकको रूपमा साथ दिन। 

त्यहाँ देख्थेँ, सैयौको संख्यामा आउने मान्छेहरू। मैले एउटी सानी नानीलाई नोटिस गरेकी थिएँ। उमेरमा ५/६ वर्षकी मात्रै होलिन्। तर ४ देखि ५ पटकसम्म खाना थपेर खान्थिन्। मलाई अनाैठाे लाग्थ्याे। त्यसैले एकदिन मैले सोधेँ- ‘यति धेरै खाना एकैपटक खान गाह्राे हुन्न?’ उनले भनिन- ‘दिदी घरमा खाना छैन, अब एकै पटक भोलि बेलुका खाने हो, त्यो बेलासम्म भोक लाग्छ नि त।’