प्रिय हेर्ने कथा,
यो डायरी केबल तिम्रै लागी।
लेखक त म होइन आजकल। लेख्ने त म त्यतिबेला गर्थें, जतिबेला जिन्दगी सिधा बाटोमा थियो। जिन्दगीको व्याकरणमा ह्रस्व दिर्घ बिग्रिएरै जिन्दगीले यो बाटो तय गर्यो। हुनत अस्ट्रेलिया सपनाको देश हो। नेपालमा कतिका बा-आमा छोराछोरीलाइ यता पठाएरै ठूलो नाक बनाइरहेका हुन्छन्। कोभिड-१९ ले बिश्व तर्सिरहँदा अष्ट्रेलियालाई नि आच्छुआच्छु बनाइरहेको छ।
यहाँका प्रधानमन्त्री दिनहुँ जसो लाइभ आइरहन्छन् । सामाजिक संजालमा, सन्देश प्रवाह गरिरहन्छन्, नागरिकलाइ धन्यवाद दिईरहन्छन्। मैले यो डायरी लेखिरहँदा प्रधानमन्त्री स्कट मरिसनले अन्तर्राष्ट्रिय विद्यार्थीहरुलाई समस्या भए आफ्नै देश फर्कन आव्हान गरिसकेका छन्। यद्यपि, यहाँका नागरिक तथा स्थायी वासिन्दाहरुको लागि सरकारले बिशेष प्याकेज घोषणा गरिसकेको छ। देश पुर्ण लकडाउनमा छ। राज्यहरुको छुट्टाछुट्टै पोलिसी छ।
म बसेको न्यु साउथ वेल्स् राज्यले लकडाउनको समयसिमा जुन २७ सम्म पुर्याएको छ। अनावश्यक आवतजावत लाइ पुर्ण बन्देज लगाएकोछ। यद्यपी कामकाज, अध्ययन तथा आवश्यक सामान किनमेलको लागी भने बन्देज छैन। २ जना भन्दा बढी भेला हुन दिएको छैन। सबै राज्य हरुले सामाजिक दूरि घटिमा १.५ मिटर राख्न, हात धुन, स्यानिटाइजरको प्रयोग गर्न अपिल गरिरहेका छन्। व्यवसायहरुलाई राज्यले उच्च प्राथमिकतामा राखेको छ। कम्तिमा ६ महिनाको लागी विशेष प्याकेजहरुल्याएको छ।
तन भुगोलको यो भिन्न धरातलमा भएनि मनले नेपाल मात्रै देखिरहन्छ। काठमाडौंमा ४ बर्षको छोरी संगै लकडाउनको सरकारी आदेश पालन गरिरहेकी मेरि प्राणप्यारीसँग दिनहुँ घण्टौं कुरा भैरहन्छ। लकडाउन दोस्रो हप्तामा चलिरहँदा छोरी नै पो मामुलाई हात धोइरहन र स्यानिटाइजर प्रयोग गरिरहन सुझाइरहन्छिन्। गेटको ताल्चामा खिया लागिसक्यो होला । फेरी खोलिन पाको छैन। काठमाडौंको आकाश आजकल सफा भको रैछ। माथि छतबाटै म्यासेन्जरमा कुरा भाथ्यो उनिसँग ।
गाउँतिर पानी परेर खनजोत गर्ने बेला भको रैछ । लकडाउन भएनि खेतबारिको कामहरु सबैले मजाले गरिराको रैछन्। शहरिया तन्नेरी पुस्ताको खेतिपाती र घरगाउँको मोह फेसबुकभरि मज्जाले देख्छु, पढ्छु। गाउँमा आमा बा नि आजकाल त घरी-घरी साबुन लगाई हात धुने गरिरहनु हुँदोरैछ। छोरीले उता पनि सिकाउन भ्याइसकिछिन्। स्कुल बन्द, पसल बन्द, बाटो बन्द, घरको गेट बन्द, सायद उनलाइ लाग्दो हो कोरोना अब आउन सक्दैन।
नेपालबाट २५० जना अष्ट्रेलियन बोकेर नेपाल एयरलाइन्स को विमान अष्ट्रेलिया आइपुग्यो । यताबाट नेपाल जान चाहने नेपाली कति छन् । लैजाने कस्ले ? कहिले? बोर्डरमै आएर ढोका खोल्देउ म मेरो देशभित्र आउँछु भन्दा त मेरो देशले आफ्नो नागरिकलाई ढोका खोलिदिन सकेन । नेपाली दाजुभाइ दिदीबहिनीको त्यो बिजोग मेरो सरकारले देख्ने कहिले? ज्यान को बाजी लगाएर महाकाली मा हेलिएका युवाले नाङ्गै खुट्टा नाङ्गै शरिर गल्ली गल्ली डुल्नुपर्यो बर्दिवालासँगै ।
यता अष्ट्रेलियमा बिरामी भको जस्तो लाग्नासाथ फोन गर, हामी तिम्लाई हेर्न भेट्न, स्वास्थ जाँच्न तिम्रो घरमै आउछौं भन्छ । र त्यसै गर्छ। उता बल्लतल्ल हस्पिटल पुग्दा नि हस्पिटलले बिरामी लिन मान्दैनन् यताबाट उता, उता बाट उता रिफर गर्दैमा बिरामीको ज्यान जान्छ ।
प्रिय हेर्ने कथा, तिमीसँगै कहिले म पूर्व डुलें, कहिले पश्चिम, कहिले पहाड डुलें त कहिले तराई। कहिले तराईमा गाइ चराएँ त कहिले पहाडमा भेडिगोठाला भएँ। कहिले रुकुमको पन्चेबाजा बजाइरहेका आमा दिदिबहिनी सम्म पुगेँ त कहिले खोटाङको दु:ख गर्न सिकाउने स्कुलमा। म त्यो यात्रा बाट छुट्टिन चाहन्न र त लेखिराछु डायरी।
