बर्षौँ भयो मैले आशाहरु जगाउँदै गरेको ,
जब दु:ख पर्छ आशाहरु जगाउँछु,जब सुखको अनुभूति गर्छु आशाहरु जगाउँछु।प्रत्येक दिन एउटा न एउटा नयाँ आशा जाग्ने क्रम रुकेको छैन।
बर्षौं अघिदेखि जगाएका आशाहरु कल्पनाको बाकस भित्र कहिल्यै नसड्ने गरि र कहिल्यै नहराउने गरि थन्क्याएर राखेको छु। कुनै दिन त पूरा हुन्छन् कि भनेर …….सायद मेरा मात्रै हैनन्! एक छाकको जोहो गर्न खाडि गएको छोरा सम्झिदै आँखाबाट पिल पिल आसुँ बगाउँदै गरेकि एक्ली आमाका पनि केही आशाहरु होलान् ….
आफ्ना सोझा ईमान्दार र कर्मठ योग्य जनताहरु को भविश्य सम्झिदै रात दिन रुँदै गरेकि कर्णालीका पनि केही आशाहरु होलान्…एक अञ्जुलिमै सारा थकाइ मेट्ने अमृतमय पधेँरो, सुख दु:खमा सधैं उर्जा दिने डाँडामाथिको देउता बस्ने मन्दिर,मकै,फाँपर,कोदो र सिस्नु फल्ने आफ्नो बारी, दु:ख, सुखमा हात सार्ने आफन्त र आफ्नो जहानलाई छोडि आफ्नो मातृभूमिलाई ढोग्दै आँसु झार्दै खाडि पसेका हजारौँ कर्मठ युवाहरुका पनि केही आशाहरु होलान्…अस्पतालका बेडहरुमा बर्षौं देखि छटपटाइ रहेका असाहयहरुका पनि आशाहरु होलान् ……
लकडाउनको फुर्सदमा ती सबैका असंख्य आशाहरुको डायरी लकडाउन डायरी लेख्दै छु …
यति बेला संसारमा कोरोनाको महामारी फैलिएको छ। सारा संसार सुनसान छ। म गाउँमा छैन त्यसैले लाग्छ, गाउँ घरका स्वाद दिलाउने ऐँसेलुहरु पनि सुनसान छन्। बिहान देखि बेलुकासम्म रमाइला भाकाहरु सुनाइ रहने रानीवनका कोइलीहरु पनि मौन छन् र पर्खिरहेछन् परदेशीहरूलाई । गोठाले दाजुका अनेक थरी सुनिने बाँसुरीका भाका पनि सुनिदैनन्। आकाशमा उड्ने जहाजहरु बन्द छन्, अहिले त सारा संसार सुनसान छ……….
मानिसहरु कोही घरभित्र बसेका छन् ,कोही महल भित्र बसेका छनु त कोही जन्म दिने आमा सम्झिदै आफ्नो जन्मभूमि हेर्दै महाकाली नदिको पारी किनारामा आँसु झार्दै छन्।सबैमा डर छ, त्रास छ।यत्ति हुदाँ हुँदै पनि हरेकका अनेक आशाहरुले कल्पनाका खालि ठाउँहरु भर्न छोडेका छैनन्…..तिनै मध्येको एउटा पात्र हुँ म पनि…..
घरी इटाली सम्झिन्छु, घरी स्पेन सम्झिन्छु त घरी माहाकाली पारीको किनाराबाट आफ्नो जन्मभूमि हेर्दै बरबर आँसु झार्दै गरेका आँखाहरु सम्झिन्छु र सोच्ने गर्छु लकडाउन पछिका मेरा र यिनीहरुका आशाहरु यसै अलपत्र पर्ने त हैनन्………म सोच्दै छु मेरा र कर्णालीका मिल्दाजुल्दा आशाहरु — यो माहामारीको बेला नुन र सिटामोल पुर्याएर कस्ले पूरा गरि देला….
म सोच्दै छु मेरा र महाकाली पारी आफ्नो जन्मभूमि हेर्दै आसु झारिरहेका आँखाहरुका मिल्दा जुल्दा आशाहरु —
म सोच्दै छु मेरा र परदेसिएका छोरा सम्झिएर रुँदै गरेकि एक्ली आमाका मिल्दा जुल्दा आशाहरु — छोरासँगै घरमा सिस्नुको हरियो साग र मकैको रोटि खाने आशाहरु कस्ले पूरा गरि देला………
म सोच्दै छु मेरा र पासपोर्ट बोकि विदेश हानिएका लाखौँ लाख युवाहरुका मिल्दा जुल्दा आशाहरु– सकुशल घर फर्किएर जन्मदिने आमालाई अंगालो मार्दै हर्षका आँसु साटासाट गर्ने आशाहरु कसले पूरा गरिदेला …….
लकडाउनमा अलपत्र परे जस्तै यी तमाम असंख्य आशाहरु अलपत्र नपरून्!
यस्तै यस्तै सोच्दै बितिराछ लकडाउन !!
“Stay home, Stay safe”
