प्यारो सम्झनाको बगैंचा,
तिमीलाई सम्झिँदै म त फेरि आएँ
आज अर्को सम्झना रोप्न आएँ
रोप्दा रोप्दै कलमको मसी रोकियो।
आकाशमा उडने हवाईजहाज रोकियो। गुडी हिँड्ने मोटर रोकियो। रोकियो उडी हिँड्ने प्रदुषण। रोकिएनन् त दुःखी हिँड्ने पाइला। अनि रोकिँदैनन् खै आमाको चिन्ता! दिदीबहिनीको हाँसो र नाच रोकिँदैनन्। बाबाको न्युज 24 रोकिँदैन र रोकिँदैन छिमेकी आन्टिको गफ। रोकिएँ त म।
अरे वा ! सेतो पानामा कालो अक्षर कति सुहाउने।
नौ दस बजे उठ्छु, नित्यकर्म गर्छु। एकछिन घामको साथी बन्छु। अझै भोक लाग्दैन। अँ, एकछिन पछि भोक लाग्छ। घामलाई छोडि आउँछु। ऊ रिसाउँछ अनि रोइदिन्छ।
एकछिन सेलफोनलाई साथ दिन्छु। तर यो एकछिन धेरै छिनमा परिवर्तन भइदिन्छ। कहिले बिनोद चौधरीको `Making It Big´ पल्टिन्छ। कहिले अच्युत घिमिरेको आवाज गुन्जिन्छ। त कहिले नारायण गोपाल एकोहोरो गाउँदै हन्छन्, `कसरी म भुले केमा म भुले´। अँ, म सोच्छु कि केमा भुले? खान भुले, खाजा खान भुले….आमाले बोलाएको भुले। तर मकै भटमासले मलाई कहिल्यै भुलेनन्।
अब घामलाई म भुल्दिन भनेर साथ दिन गए। तर घामले मलाई साथ दिएन। साथ खोज्न दिदीबहिनीसँग गए। उनीहरुले नाचमा सहभागी गराए, तर म सहभागी भइन। अन्तिममा बाबासँग मन नलागि नलागि लुडो खेल्न भने सहभागी भए। अनि एकछिनमा खान पनि सहभागी भए।मुभि खोलेर `Train to Busan´ मा बसे। ट्रेनले अब स्टेशन छाडिसक्यो। खाली बुसान कहिले आउँला भनेर कुरिरहेको छु।
अध्याँरो हुनु थियो भैदिन्छ। फेरि अध्याँरोमा नै अनेक कुरा खेल्छ। खेल, खेल म केही भन्दिनँ! खेल्दै गर्दा अमेरिकामा भएका दाजुहरूको याद आउँछ। मनमा चिसो पस्छ। भारतमा भएका साथीको याद आउँछ। अनि आउँछन यस्ता थुप्रै यादहरू।
मेरा यादमा भएका सबैको प्रतिरक्षाको कामना गर्छु। र यादमा भएजति देवताको नाम लिन्छु। नाम लिदाँलिदैँ निन्द्र देवी प्रकट हुन्छिन्। उनले मेरो उद्दार गर्छिन्। म उनको काखमा निदाउँछु।
फेरि आउनेछु।
उहि तिम्रो,
माली।
No responses yet