पङ्ख

घरबाट टाढा आफ्नो सपनालाई पंख दिन गएका ती हजार पढन्ते,जागिरेहरू यो लकडाउन अगावै घर फर्कन पाए पाएनन् कुन्नि! तर म चाहिँ घर आइपुग्न भ्याए। यो कठिन समयमा सबै सँगै भएर बस्नु पर्ने घडीमा रहले टाढा भएका त भै हाले तर नजिकै भए पनि अहिलेको यो अवस्थाले गर्दा परिवारका सदस्यहरूकाे सामिप्यताबाट टाढा रहनु परेको छ। यो पिर म मेरी आमाको आँखामा पनि देख्छु । कारण आफ्नो कान्छि छोरी साथै नहुँदा। उनी एक स्वास्थ्यकर्मी भएकाले यो समयमा छुट्टी लिएर घर बस्न मिलेन। मान्छे सानी नै भए पनि आँटिलो कुरा गरेर सम्झाउँछिन्।आमाको मन न हो, यसै आँसु आखाँको डिलसम्म आएर रोकिन्छन्।

आजकल मलाई पनि दैनिक बिहान उठेर क्याम्पस जानु पर्दैन। म यी दिनहरू घरको कामकाज आमालाई सघाएर बिताइरहेकाे छु। गाउँ घरकाे काम कहिल्यै सकिदैन। बुवा र आमाले याे लकडाउनको वहानामा एक दुई दिन केही काममा पालो र सहयोगी पनि पाउनु भएको छ । गाउँ घरका केटाकेटीले खेल्ने नयाँ साथी पाएका छन। पढ्ने,जागिर गर्ने वहानाले रित्ताे भएको गाउँ अचेल भरिभराउ छ। धेरै पछि पुराना गाउँले साथी पनि भेट भएका छन्। बेग्लै पंख बोकेर धेरै गाउँ फिरेका छन् अचेल। फेसबुक चलाउने समय घाँस, दाउरा गर्ने, मकै गोड्ने, अम्लिसो फाड्ने अनि बाजे, बजुका पुराना कथाहरू सुनेर बितिरहेकाे छ। यहाँ गाउँमा पत्र पत्रिका पढ्ने भन्ने त परकाे कुरा भैगयाे। हटिसकेको रेडियाे सुन्ने बानी भने फेरि लाग्न थालेको छ। 

यसो कहिले काहीँ झुक्किएर टावर दिंदा फेसबुकको भित्तामा लकडाउनको समयमा आफूले गरेका गतिबिधिहरू पाेष्ट गर्छु। घरबाट निस्किन नपाउँदाको आफ्नो दैनिक कार्य गर्न नपाउँदा वाक्क लागेको कथा पाेखिबस्छु। अरूका पाेष्ट हेरेर जे जसरी भए पनि सबैले आ आफ्नै तवरले यी दिनहरू गुजारिरहेका रहेछन् भन्ठान्छु । यो प्रकोपको असर नघटेसम्म  सुरक्षित भएर, धैर्य गरेर बसौं। यसपालिको नयाँ वर्ष पनि कोरोनाको भयले यस्तै भयाे। ढिलै भए पनि सबैलाई नव वर्ष २०७७ को शुभकामना शुभेच्छा…….