‘धन्यवाद कोरोना !’

केही गर्ने फुर्सद नै छैन । एक दिन घर बस्न नपाएको महिनौं बितिसक्यो । दिनहुँ जप्ने मन्त्रजस्तै बनेको थियो यो वाक्य मेरा लागि। शनिबार एक दिन घर बस्न पाए, के के गर्थे होला? सोच्थे – कपालमा तेल लगाउँछु, नुहाएर घाममा कपाल सुकाउँछु, कपडा धुन्छु, कपडा सिलाउन नि अलिअलि आउँथ्यो। बरु केही सिलाउनु सिक्छु। स्कुटर धुन्छु, गित सुन्छु, युटुबमा आफूलाइ मन पर्ने भिडियो हेर्छु। फिल्म हेर्छु, रुखको फेदमा बसेर कविता लेख्छु, ब्लग लेख्छु। आफूलाई फोटोग्राफीमा साह्रै लगाव थियो। केही समय मिले फोटाेहरु खिच्छु। के के खानेकुरा बनाउन सिक्छु।

कहिले काहीँ आफन्तसँग भिडियो कल गरेर घन्टौ बिताउन मन लाग्थ्यो। तर मर्दा पर्दाका सामान्य कुरा देखि कहिले गफ नै गरिएन। कति वृद्ध हजुरबुबा, आमाहरु त उमेर हुँदा गरेका बहादुरीका कथा सुनाउँदै नसुनाइ बितिसक्नु भएछ। फुर्सद हुँदा गर्न मन लागेका कुराको लिस्ट नै यति लामो थियो ।

आज ३१ दिन बितेछ घरमै बसेको। क्यालेन्डर हेरेर गन्दैजाँदा – आफैलाई  बिश्वास गर्न गाह्रो भयो। अब लकडाउन हुने भयो भन्दा ‘के गर्ने? कसरी दिन बिताउने ?’ भन्ने कुराले ठूलो पिर परेको थियो । तर यत्तिका दिन बितेको पत्तै पाइन ।
मलाई रुखबिरुवा, बनजङ्गल मन पर्ने। कहिलेकाहीँ थोरै समय मिल्ने बित्तिक्कै स्कुटर चढेर घर नजिकैको जङ्गल पुग्थे।  केही कुराले मनमा सताएको भए नि त्यहाँ पुगेपछि सबै समस्याहरु समाधान भए झैँ लाग्थ्यो। धेरै प्रश्नको उत्तर भेटेको जस्तै लाग्थ्यो।  

अहिले घरमा आफ्नै कोठाकाे झ्यालमा बसेर सुन्दा पनि चराहरु कस्तो राम्रो गीत गाउँदा रहेछन्। मैले पहिला कहिल्यै सुनेको पनि थिइन। मलाई अब त्यो जंगल, चराचुरुङ्गी, रुखबिरुवाको पनि याद आउन छोड्यो । म बाहिरकाे प्रकृति बिर्सिएर आफैँभित्रको ‘प्रकृति’मा पो हराउन थालेँ । 

पहिला आफ्नो कोठाको अस्तव्यस्तता हेर्दा – कोही साथी आए भने के भन्लान् जस्तो लाग्थ्यो। कहिलेकाहीँ मम्मिले भनेको नमान्दा धम्कि दिनुहुन्थ्यो- तेरो कोठाको फोटो खिचेर फेसबुकमा हालेर ट्याग गर्दिन्छु नि! अहिले आफ्नै कोठा चिटिक्क परेको पुतली जस्तै लाग्न थालेकाे छ। याे काेठा यति सुन्दर कहिल्यै देखेकाे थिएन ।

जुत्तालाई पनि कोरोना आएको थाहा छ कि छैन होला। मेरो खुब याद गर्दै होलान्, र्याकमा बसेर । ती जिन्स पाइन्ट र सर्टले नि आराम गरिरहेका होलान्।  ३१ दिनमा स्कुटरको एका एक  याद आयो। यो लकडाउनमा सबै भन्दा धेरै खुसी त मेरो स्कुटर भयो होला। कुद्नु नि बिर्सिएछ, केही बेर किक हाने पछि मात्र स्टार्ट भयो।

पहिला व्यस्त भएको नाटक गर्दा किताब पढ्न खुब मन पर्थ्यो। १ दिन भर त किताब नै पढेर बिताउन पाए हुन्थ्यो जस्तै लाग्थ्यो। फेरि सोच्थेँ – हैन हैन ! बरु साँझ बिहान गरेर किताब पढ्छु। एक दिन घर बस्न पाए त  दिन भर सुतेर बिताउँछु भनेर सोच्थेँ। लकडाउनका सुरुवाती केही दिन त बिहान उठेर खाना खाएर, फेरि सुतेर, फेरि उठेर, खाएर फेरि सुते । अब मेरो सुत्ने रहर नि पूरा भएको छ । 

१-२ बर्ष देखि अनुहारमा डन्डीफोरले स्थायी अड्डा जमाएर बसेका थिए। यतिसम्म कि – बिना ‘मेकअप’ ऐनामा आफैंलाई हेर्न आँट आउँदैन थियो। ३१ दिनमा धुवाँ, धुलो, क्रिमको पहुँच नपुगेर होला, धेरैबेर ऐनामा हेरेर झण्डैझण्डै मुग्धै हुन नि सकिने भएछ। कपालले ‘ड्यामेज’ छोडेर स्वस्थ र सिल्कीपनको बाटो समातेछ ।

मलाई सानै देखि चित्र, चित्र बनाउने मान्छे र चित्र बनाउन एकदम मनपर्थ्यो। तर कहिले चित्र बनाउन कोसिस चैँ गरेको थिएन। एकदिन चित्र बनाउने जोस चढ्यो। युट्युवमा केही चित्र सम्बन्धि भिडियो हेरेर प्रयास गरेँ । एक दुई दिनमै दिव्य ज्ञान प्राप्त भो – चित्र बनाउने काम मेरो हैन भनेर। 

नेपालमा हुँदा ‘बेस्ट फ्रेन्ड’ भनिने साथीहरु बाहिर गएपछि टाढाका भएका थिए। उनीहरुको पनि व्यस्तता, आफ्नो आफ्नो पनि, समय नै ननिस्किने। मित्रता फेसबुकमा मात्र सिमित थियो। अचेल बाहिर गएकादेखि सबै सुखदुःखका गफ गर्न भ्याइनभ्याइ छ। 

घरबस्दा मन लाग्दी खाएर,  मन लाग्दी सुतेर एकाएक आफू मोटाए जस्तो लाग्यो। मेरो मोटाउने धेरै ठूलो रहर थियो । भिडियो कलमा कुरा गर्दा साथीहरूले पनि मोटाइछस् भनेपछि खुसीको सिमै छैन। मम्मी, बहिनी सबैलाई सोधे – ‘हो हो मोटाएकी छस्’ भने। पछि दङ्ग परे। घर बस्दा लगाएका ठूला टिसर्ट र सुरुवालले अन्दाज नै भएन। अनि एउटा खुरापाती बिचार आयो । दराजबाट आफूलाइ सबै भन्दा फिट हुने जिन्सको पाइन्ट झिके र लगाए तर जस्ताको त्यस्तै भयो।  फेरि दंग परेँ।

दिनहुँ बिर्तामोड गएको ८-९ बर्ष भएछ। ३१ दिन बित्दा बल्ल आज मलाई बिर्तामोडको धुलोको याद आयो। कोरोना बिश्वमा यसरी आउनु भन्दा २-४ बर्ष पहिले देखि मलाई मास्ककाे बानी परिसकेको थियो। एक दिन मास्क छुट्यो भने – हाछ्यु गरेरै केही रातभर जाग्राम नै बस्न पर्थ्यो। ३१ दिन भएछ मैले हाछ्यु नि गरेकाे छैन । 

मेरो नि काम नबितेको कहाँ होर! धनगढीको लम्की देखि संखुवासभासम्मका कार्यक्रम तय भएका थिए। चैत देखि बैशाखसम्मलाई। चैत र बैशाखभर घुम्नेका योजना झन् त्यति नै थिए। लालीगुराँसको राजधानी तिनजुरे, ताप्लेजुङको पाथीभरा र पुनहिल देखि अन्य धेरै ठाउँ घुम्ने योजना थिए। ती सबै त बर्बाद नै भए। तर म यी सब कुरालाई सम्झिएर दु:खी चैँ छैन। अहिले बाँच्नलाई घर बसेको हो। घुम्न नपाएको दु:ख भन्दा घर बसेर जिन्दगीभर मन लागेका कुरा गर्न पाएकोमा धेरै खुसी छु । 

बत्ती कात्न, टपरी गाँस्न, फालेका कागज र धागोबाट विभिन्न सामन बनाउन सिकेँ। ३१ दिनमा लगभग ६०-६५ बिरुवा सरेर वयस्क भएछन् । आफूलाई बनाएर खान मन लागेका र घरमा सबैलाई खुवाउन मन लागेका सबै खानेकुरा बनाए। घरमा फलेका काक्रो, मेवा नातिनीले खान पाइन भनेर हजुरआमाको सधै गुनासो हुन्थ्यो। अब त्यो गुनासो पनि रहेन। ममीसँग सारमा सार मिलाएर बारीमा केही सब्जि रोप्न र गोड्न पनि सघाए । धेरै त हैन आफूसँग भएका पढ्न समय नपाएका सबै किताब पढेर सकिएछन्। तर मैले टीकटक चै बनाइन । किनकि मलाई मन नै थिएन। बरु मोबाइलबाटै हटाइदिए टीकटकलाई मेरो अमूल्य समय लिएको कसुरमा।  

मैले त मन लागे जति घर बसेर सबै गरे। अब यो गर्ने त्यो गर्ने टाइम छैन भनेर मलाई केही गुनासो छैन। अब आफ्नै जिन्दगी देखि खुसी भए झैँ लागिरहेको छ। कहिले काहीँ चिच्याएर ठूलो स्वरले मलाई -‘धन्यवाद कोरोना !’ भन्न मन लाग्छ । फेरि उसले मान्छे माथि मच्चाएको आतंक सम्झन्छु। कैदी झैँ  घरभित्र थुनेको सम्झन्छु। चुप बस्छु।