याद गर् त!

यो बन्दाबन्दीको समयमा घरमै थन्केर ,लामा कपाल झुस्स दारी कालो अनुहारसँगै  फुर्सदिलो जिन्दगीमा त्यही पुरानो सम्झनाको वाल्यकालमा फर्केर केही शब्द कोर्न मन लाग्यो साथी, तिमीहरुको यादमा।

याद गर त साथी! त्यो गाउँको चौतारीमा सँगै बसेर हरेक दिन बेलुका लगाएका गफहरु, साथमा थिएन मोवाईल। थियो त केवल समय। अनि त्यो मोजाका बलहरु बनाएर सँगै खेलेका दिनहरु, बिद्यालय जाँदा सँगै जाने आउने, एक अर्काको होमवर्क हुवहु सारेकाे, मास्टरले थाहा पाएर कसको सारेको भनेर अगाडि कुखुरा बनाएका ती दिनहरु, याद गर् त साथी!

स्कुलमा तँ र म मिलेर  मकै, भटमास, विस्कुट लगेर मन नपर्ने साथीलाई देखाइ देखाइ लोभ्याएर खाएको हिजै जस्तो लाग्छ।
विद्यालय छुट्टी भएपछि चौरमा बाख्रा गाई गोठालो आँउदा साँधेको अमिलो पिरो गुन्द्रुक भटमास खाएर बस्दा बाख्रा अरुको बारीमा पसेर सबै घाँस खाँदा कान्लाघरे बाले गाली गरेका दिनहरु। दिमागमा अहिले पनि घुमिरहन्छन्। चौरमा चिप्लेटि खेल्दा – खेल्दा  च्यातिएका नयाँ कट्टु अनि घरमा खाएको गालीको त के बयान गर्नु। अनि त्यो स्कुलमा मोजाको बल बनाइ खेलेका दिनहरु। बल तलतिर गुल्टिएर जाँदा साना भुराभुरीहरुलाई चक्लेट दिन्छु भनेर फकाइ फकाइ लिन पठाएका ती सम्झनाहरु।कति मज्जा हुन्थ्यो है पहिला।

घर गएर थोरै काम गर्याे अनि टिभीमा कार्टुन मुमिन हेर्न बस्न। बेलुकासम्म टिभी हेरेर घरमा ढिलो पुग्दा ममीले ढुङ्ग्रीले कुटेका दिनहरु, साँच्चै साह्रै अविस्मरणिय छन्। कहिले मेरो घर, त कहिले तेरो घर कति खुसी हुन्थेम् है हामी। सँगै तितेपाति बनमाराको पैसा वनाएर चुङ्गि अनि चिलाउनेको गेडाको गुच्चा खेल्न।

रमाउनको लागि टाढा सुन्दर ठाउँ जान पर्दैनथ्यो, जंगलमा काफल चुत्रो ऐँसेलु खान १  घण्टा उकालो हिँडेको, खोलामा, कुलामा पौडी खेलेर फर्कदा बेलुकीलाई तरकारी हुन्छ भनेर सिस्नु, निउरो, जलुको सिमझार निमारो टिपेर ल्याएको अनि घरमा स्याबासी पाउँदा खुसी भएको।

अलि परको खालि खेत पाखामा मेरो घरबाट चामल अर्काकोबाट नुन तेल ल्याएर एक डोको घाँस काट्ने निहुँले पिकनिक खाएर फर्केकाे , घर आउँदा पानीले चुटेर पिडाँलुको पातको छाता ओडेकाे। ती सबै सबै याद गर् त साथी! गाउँघरमा पूजा हुँदा रातभरसँगै नाचेर कटाएका दिनहरु, मन्दिरमा फर्कदा सुतेका मान्छे नि बिउँझिने गरि ट्वाङट्वाङ वझाएका घण्टीका आवाजहरु। अझै पनि कानमै गुन्जिरहन्छन्।

अझै पनि सम्झेर मुस्कुराउँछु कहिलेकाहीँ सम्झेर ती हाम्रा बातहरु,
कसरी बिर्सन सकिन्छ र बिना निम्तोको विहामा गएर भोज खाएको,सम्झि त साथी विहेमा जाँदा नयाँ लुगा लगाएर पर्समा टन्न कागज, रुमाल हालेर  कोचेर विचमा काँगियो वोकेर हिँडेको, बाटोमा काक्रा सुन्तला चोरेर खाएको घर आउँदा ढिला भएर  ममीले कान तानेका ती दिनहरु याद गर् त साथी।

त्यसैले समय वगेको खोला जस्तै रहेछ, कति चाँडै बितेछ ती दिनहरु। पत्तै भएन।आज कता गए खै ती दिनहरु, साथीहरु, अनि कता छु म। सायद बढ्दो उमेरसँगै हामी सबऊको परिस्थीति र बाध्यता बढ्दो रहेछ र नचाहेर पनि हामी सबैलाई  समयले कहाँवाट कहाँ पुर्याउदो रहेछ।