मोफसलको पत्रकारिता भन्ने वित्तिकै कहिलेकाँही त दु:खको एक हिस्सा हो जस्तो लाग्छ । केन्द्रमा बसेर पत्रकारिता गरेको भए एउटा बिट हुन्थ्यो, त्यसमै अध्ययन हुन्थ्यो, त्यसमै खोज अनुसन्धान । तर, मोफसलमा सबैतिर भ्याइनभ्याइ हुन्छ । त्यही माथि अहिलेको ‘लक डाउन’ को कुरै बेग्लै ।
म लमजुङ जिल्लामा बसेर पत्रकारिता गर्छु। ४ गाउँपालिका र ४ नागरपालिका रहेको यस जिल्ला भौगोलिक रुपले निकै विकट छ। जिल्लाका कुनै–कुनै भेग पुग्न त पूरा दिनै लाग्छ। हुन त म सदरमुकाममै बस्छु । परिवारसित बसेकाले एउटा फ्ल्याट भाडामा लिएका छौँ । जब नेपालमा पनि कोरोना संक्रमणको अवस्थालाई हेरेर ‘लक डाउन’ गरियाे। तब सदरमुकाम बस्ने धेरैजसो गाउँ फर्किए।अधिकांश बजारमै छन्। म पनि बजारमै छु । दैनिक रिपोटिङमा निस्कनु जो पर्छ ।
घरमा बस्नेलाई पनि लाग्दो हो, ‘यसलाई त डुलिराख्नु पर्ने । कतै रोग लिएर आयो भने सबलाई सार्ने भो।’ डेरामा बस्ने अरूलाई लागे जस्तै घरका आफनै बा आमालाई पनि म बाहिर डुलेको मन पर्दैन।तर यस्तो संकटको बेला काम छाेड्न पनि भएन । त्यसमाथि म टेलिभिजनमा काम गर्छु ।
अनलाईन वा पेपरमा काम गर्ने भएको भए, घरमा बसेरै पनि फोनबाट सूचनाहरु लिन र पठाउन सहज हुन्थ्यो। तर, टेलिभिजनलाई त हरेक गतिविधिका फुटेज नै चाहिने। घरमै बसेर यो काम सम्भव पनि नहुने। जस्ले गर्दा पनि म दिनहुँ बाहिर निस्कनु पर्छ।
प्राय दिनहरु बाहिर फिल्डतिरै बित्छ। फरक–फरक ठाउँ र फरक विषयबस्तुले यस्तो बेलामा धेरै सर्वसाधारणसँग ठोक्कीनु पर्दा धेरै असहज र मनमा डर त हुन्छ, पक्कै नै । तरपनि आफू निकै सुरक्षित भएर सावधानीपूर्वक रिपोटिङ गर्ने प्रयास गर्छु ।
लमजुङलाई ‘हाइड्रो हव’ को जिल्लाको भनेर पनि चिनिन्छ । यहाँका हाइड्रोपावरमा चिनियाँ र भारतीय कामदार धेरै छन् । जसले गर्दा मान्छेहरुले त्यसै त्यसै असुरक्षा महसुस गरेका छन् ।यस्तै सदरमुकामतिर अधिकांश भारतीय मूलका नागरिकहरु काम गर्छन् ।भर्खरै होली मनाएर फर्किएकाहरुको व्यवस्थापनका विषयमा रिपोटिङ गर्न उनीहरुसंगको सम्पर्कमा गइराख्नुपर्ने हुन्छ ।मनमा कता कता डर भने लाग्दोरहेछ ।
‘लक डाउन’ पछिका अवस्थामा जिल्लामा भएका प्रयासहरुका बारेमा रिपोर्टङ गर्नु, फितलो व्यवस्थापन माथि प्रश्न गर्नु, बजारमा लकडाउनको बेलामा हुन सक्ने कालो बजारी र मेडिकलहरुमा महंगिएका स्वास्थ्य सामाग्रीका बारेमा पटक–पटक रिपोर्ट निकाल्नु मेरो दैनिकी बनेको छ। एक हिसाबले मेराे रिपोर्टिङको विषय पनि खुम्चिएको छ।तर यस्तो बेलामा अस्पताल, स्वास्थ्यकर्मीका समस्या, स्थानीयका दैनिकी, मजदुरका पिडाहरुलाई पनि स्थालगत रुपमै पुगेर रिपोटिङ गर्दाको यो मनको डर तपाईं आफै अनुमान गर्नुस् त ।
हुन त म पनि अरू जस्तै हो। रोगले अरुलाई छुने मलाई नछुने भन्ने होइन।मेराे मनमा पनि डर छ। तर के गर्नु पेशै त्यस्तै छ। यस्तो घडीमा जनतालाई सही सूचना दिने कर्तव्य पनि महत्वपूर्ण छ।स्थानीय निकायहरुलाई झकझकाइरहन यस्तै बेलामा त हामी पत्रकारको भूमिका बलियो हुने रहेछ । त्यसैले जसो तसो यो ‘लक डाउनको बेला भोको पेटको भरमा आफनो पेशाको धर्म निभाइहेकाे छु ।
