हराएका सम्झनाहरुको सम्झनामा

साह्रै उकुस मुकुस हुने । बल्ल बल्ल दिन बिताउनु पर्दाको पिडा आज थाहा पाए । बिगत सात बर्ष देखि जापानको कोलाहल र दैनिक बाह्रघण्टा कामको चापमा नै दिन बिताएर होला मेरो विगत र सुन्दर जन्मभूमी अछामको बाटुलासेन कल्पनामा पनि पुग्ने फुर्सद मिलेको थिएन । 

लगातार सात बर्षको जापान बसाइलाई बिट मार्दै केही महिना पहिले नेपाल आए । तर पनि मेराे सुन्दर ठाउँकाे सम्झना गर्न भ्याएको थिएन । एक हप्ता देखि पुरै नेपाल भरी सरकारले लकडाउन लगाएसंगै म पनि सानोठिमीको आफ्नै निवासमा लकडाउनमा परे । बल्ल स्मृतीका पाना पल्टाउने अबसर जुर्यो ।

हो म त्यही मेरो घर नजिकैको पधेँरो सम्झिरहेको छु, जुन पधेँरोले मेरा १०औं पुस्तालाई अमृत सरह जलपान गरायो । आज पनि कल्कलाउदै होला । मेरो घरको आँगन जसले मलाई धेरै चोटी लडाएको थियो र संगै उठेर हिड्न पनि सिकाएको थियो। मैले पहिलो पाइला चाल्दा उसले पनि मेरा पैतालामा बर्कत दिदै भन्दै थियो होला – ‘कहाँ लड्खडाउछस्, हिड् आफ्नो लक्ष्यमा’ भनेर । म सम्झदै छु मेरो घरको छेउमै रहेको मेरो बिद्यालय जसले क ख रा सिकाएर मलाई भनेको थियो – ‘दुनियाँ पढ्नु छ किन अल्छि गर्छस् !’  कुनै ठाउँमा चोट लागेर रगत बग्दा, म रगत रोकियोस भनेर माटोले टाल्थे । त्यो भूमिको माटो मेरा लागि रगत रोक्ने मल्हम बनेकाे थियो ।

गाउँबाट एक घण्टाको उकालो लागेपछि आउने हाम्रो लेकमा गोठालो जाँदा खेल्ने बालापनका मेरा साथीहरूलाई पनि सम्झिदै छु अहिले । ती बनपाखालाई पनि ! घरबाट चाेरेर लगेकाे चामल साथीहरुसंग मिलेर खा‍ँदाको मज्ज़ा, आहा !!! 

अझ यसरी सम्झिउँ : जापान टोकियो शहरको १५ तले भवनको माथ्लो तल्लामा बसेर खाएको चाइनिज परिकार भन्दा उतिबेला बिहान पकाएर राखेको चिसो मकैको रोटी र सिलाैटामा पिँसेको दानावाला नुन र खुर्सानीमै धेरै मज्जा थियो । त्यो शायद भोक होला । थकाइ अथवा उमेर जे होस त्यो सम्झना मिठ्ठो । अहिले नै मुखबाट सरर… पानी आउने । 

 म यो मान्दिन कि, त्यहाँ गरिबी मात्र थियो, भोकमरी थियो, पिडा थियो, अशिक्षा थियो, बेरोज़गारी थियो । यी सबका बाबजुद , त्यही ठाउँमा मेरो दशौ पुस्ता बचाउँने र हुर्काउने मेरो जन्म भूमी थियो त्यो ! तल जिउँलो थियो, माथी लेक । अझ त्यो भन्दा पनि कुनै धनले, कुनै कुबेरले किन्न नसक्ने मेरा आमा बुवा थिए ।  मेरा दाइ, दिदी थिए । अनि थियो, म जन्मिएको मेरो घर । 

समयले धेरै टाढा पुर्याइ सकेको रहेछ थाहै भएन । मेरो विगत न कसैसंग दाँज्न सकिन्छ न कसैसंग तुलना गर्न नै । दश बर्षको काठमाण्डौको बसाइ अनि बर्षौको जापान बसाइले भुलाएको मेरो सम्झना आज ताजा भएको छ । यो सब सकिएपछि, म मेरो दशौ पुस्तालाई पाल्ने जल पिउन, क ख रा सिकाउने स्कुल हेर्न, तलको फाँट,माथिको लेक, घना जंगल , मेरो जन्म आँगन टेक्न र मेरो घरको भित्तो सुम्सुम्याउन पुग्नेछु । 

( म हेर्ने कथाको नियमित दर्शक हुँ। हेर्ने कथामा डायरी पढेपछि मैले पनि प्रयास गरेको हुँ)