बाँचिएछ भने टुडिखेल मै गएर नाचौला!

परदेशमा छु। म पनि पूर्ण रूपमा लकडाउनको पालना गर्दै एउटा सानो फ्ल्याटमा ज्यानलाई साँघुर्याउन नसके पनि मनलाई साँघुर्याएर अनुशासित भएरै बसेको छु । ता कि आफू पनि बाँचु र अरूलाई पनि बचाउन सकुँ । घरभित्र बस्दैमा बाँचिन्छ भने किन बाहिर जाने हैन र ?

लाग्छ पूरै संसार आगो बिना नै जलिरहेको छ । सम्बन्धित क्षेत्र (जस्तैः विज्ञान, चिकित्सा) मा आबद्द विज्ञहरूले आफ्नो पूरै शक्ति र समय लगाएर यो बलिरहेको आगो निभाउने प्रयास गरिरहेका छन् । विडम्वना यो आगो सजिलै निभ्ने सम्भावना देखिदैन । 

कुनै देशका चिकित्सकहरू अरूलाई बचाउदा बचाउदै आफै संक्रमित भएर मरेका छन त कुनै देशमा संक्रमित भए पछि अरूमा संक्रमण ‘हुन दिन्न’ भन्दै आत्महत्या गरेका छन् । यस्ता खबर सुन्दा साह्रै दुःख लाग्दो रहेछ । 

थाहा छैन कस्को जीवनयात्रा कतिबेला कहाँनेर पुगेर टुङ्गिन्छ । धनी, गरिव, सानो, ठूलो, कालो, गोरो, दुब्लो, मोटो देखि लिएर राज्यको उच्च पदमा रहेर राज्य चलाइरहेका कसै-कस्सैलाई छाडेको छैन यो virusले ।

देशमा होस वा परदेशमा जहाँ रहे पनि आखिर नेपाली त नेपाली नै हुन नि हैन र ? त्यसैले होला कोही नेपालीमा coronavirus positive देखियो रे भनेको सुन्दा पनि मन गर्हौ हुन्छ । मृत्युको खबरले त झन निराश बनाउँदो रहेछ। यही त होला नि है नेपाली र नेपाल प्रतिको प्रेम ? जुन प्रेम स्वदेशमा रहँदाको भन्दा बिदेशमा अझ बढी हुँदोरहेछ ।

विहानी घामको किरणसँगै उठ्यो, विहानीको नित्यकर्म गर्यो अनि कफिको चुस्किसँगै आफन्तहरूसँगको कुराकानी मै बित्छ दैनिकी । एकले अर्कोलाई अनावश्यक काममा बाहिर नजाउ है, स्वास्थ्यको ख्याल राख भनेर नै टुङ्गिन्छ हरेक संवाद। भविष्यको कुरा पछि गरौंला भन्दै ! यही हो आजभोलिको दैनिकी ।

यस्तो बेलामा परिवारका सम्पूर्ण सदस्य अनि आफन्तहरूसँग एउटै छानोमुनी नभए पनि आफ्नै देशमा भएको भए कति खुशी हुन्थ्यो होला मन । विडम्वना,सोचे जस्तो कहाँ हुन्छ र! म यता छु, कोही कतार, कोही हङकङ, कोही दुबई त कोही जापान र कोही नेपालमै । सम्झदा दुःख लाग्छ । के गर्नु परिस्थिति जस्तो छ त्यस्तै स्विकार्नु पर्दोरहेछ ।

परिवार, आफन्त, समाज अनि देशदेखि टाढा छु । निदाउँदा देखिने सपना त बारम्बार दोहोरिरहे कै थिए। तर यहाँ त व्युझँदा देखिने सपना पनि दोहोरिरहेका छन् । सधै एउटै, “जसरी हुन्छ आफू बाँच्नु पर्छ र परिवारलाई पनि बचाउनु पर्छ ।” लाग्छ , मलाई मात्र नभएर सबैलाई यस्तै भइरहेको छ अचेल । अहिलेको परिस्थितिसँग लड्नको निम्ति आत्मविश्वास चाहिन्छ, आत्मबल चाहिन्छ । यसले रोगसँग लड्ने “रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता” बढाउन सहयोग गर्दछ । त्यसैले म त आफू खुशी हुने वातावरण सृजना गरिरहन्छु ।

म परदेशमा भए पनि नेपाल मै रहनुभएका मेरो घरपरिवार, आफन्त, समाज, साथीसंगी, गुरूहरू त्यसैगरी सम्पूर्ण नेपालीजन र परदेशमा रहनुभएका नेपालीहरूमा मनभरिको सम्झना ब्यक्त गर्न चाहन्छु । यो प्रतिकुल समयमा कत्ति पनि नआत्तिकन आफ्नो अनि परिवारको स्वास्थ्यको ख्याल राख्दै सकारात्मक सोचका साथ आफ्नो दैनिकि बिताउनु होला भन्दै “STAY AT HOME, STAY SAFE & SAVE LIVES” पनि भन्न चाहन्छु । 

अन्तमा, “बाँचिएछ भने टुडिखेलमै गएर नाचौला, अहिलेलाई घरभित्रै बसौं र भित्रै नाचौं”