बरण्डा

बिहानीपखको मिठो निन्द्रा बिगार्ने  मोबाइलको झर्को लाग्दो घन्टीको आवाज नसुनेको पनि निकै दिन भइसक्यो। अहँ , पटक्कै  छैन, हतार दौड धूप केही छैन। पहिले र अहिलेको  दैनिकी पुरै फेरिएका छ। बिहान मज्जाले निन्द्रा पुगिन्जेल सुत्छु। उठेर  झ्याल खोलेर बाहिर हेर्छु नरमाइलो लाग्छ। बिहानीले मलाई नै जिस्काए जस्तो। हावाका झोक्काहरुले पनि मुटुमै हाने जस्तो! सधैं पाउने शुभबिहानीकाे आभास, अहँ पटक्कै पाउँदिन।      

प्रभातसँगै मनमा केही आशाको किरण सहित हतार हतार मोबाइल खोलेर  समाचार हेर्छु। मेरो मोबाइलको स्क्रिनमा भयभित र डर लाग्दो खबरहरुले  निरङ्कुश शासन चलाइ  रहेका हुन्छन्।

ट्याकै आज बाइस दिन भयो कोठाको मूल ढोका बाट बाहिर ननिस्केको। सारै छटपट लाग्यो र आज बिहान चाहिँ त्यही  दोकानसम्म तरकारी लिनु जान्छु नि भनेको,श्रीमानज्यूले के को जानु दिनु नी! तिमीहरू केयरलेस गर्छौं,मान्छेहरूसँग जोगिदैनौं रे! साँच्चै यहाँ मान्छेहरूले  सामाजिक दुरीको ख्याल गरेजस्ताे लाग्दैन। आफू तर्किनु खोज्यो सिधै हान्ने गोरु झै आउँछन्। 

सामान्य  अवस्थामा त श्रीमानज्यूको सरसफाइको नियम पालन गर्नु निकै हम्मे हम्मे पर्छ। झन् यो कोरोनाले त “कुन्ताको कुन कानमा सुन” भने झै, ओहो! अहिलेकाे त झन कुरै नगरौं। तरकारी र फलफूल पनि कहाँ ताजा खानु पाइन्छ र! तीन चार दिन बरण्डामा पूरै आइसोलेसनमा राखेर मात्रै खाना पाइने नियम छ हाम्राे घरकाे।

उति सारो फेसबुक मेसेन्जर नचलाउने अहिले त मेरो प्रिय साथी बनेको छ। मेरो बुढाबुढी बा आमासँग मेसेन्जरमा नै कुरा भइरहन्छ। ‘अमेरिका र इटाली भन्ने देशमा थुप्रो मान्छे मर्यो अरे त्यहाँ चाहिँ कस्तो छ ?’ भनेर सोधि रहनुहुन्छ। ‘यहाँ त नेपालमा जस्तै हो, त्यस्तो सारो परेको छैन। केही सुर्ता नलिनु होला है’ भन्छु। अनि देश विदेशमा रहनु भएका प्रिय आफन्तजन इष्टमित्र र साथीसंगीहरुसँग पनि सञ्चो बिसञ्चोको खबर ओहोरदोहोर भइ नै रहन्छ।

कहिलेकाहीँ त निकै धेरै फेसबुक चलाएर हाेला आँखा निकै दुख्छ।  औंलाले थिचेर मात्रै निदाउनु सक्ने अवस्था हुन्छ। भोलि देखि त चलाउँदिन भन्छु, फेरि यो मन कहाँ यति सजिलै बशमा आउँछ र ! फेरि भोलि त पारा उही। अरु काम गरौं, खै  के गरौं? मनमा त्यसै त्यसै अत्यास लाग्छ। गाउँ घरको सम्झनाले बेस्सरी सताउँछ अनि अतीततिर फर्केर रमाउन मन लाग्छ। आँखा अगाडि  मेरो बाल्यकाल फनफनी नाच्न थाल्छ। अनि अतीतमा चुर्लम्म डुबुल्की मार्दै मेरो बाल्यकालका स्वर्णिम क्षणहरु, मैले खेलेका ती हरियाली वनपाखा, उकाली ओराली अनि खहरे र खोल्साहरुसंग मितेरी गाँस्दै खुल्ला आकाशको चरी झैँ उड्छ मन।

अतीतमा  कुद्दाकुद्दै टक्क पूर्णविराम लगाइ  वर्तमानमा अडिदाँ यो मन सगरमाथाको चुचुरो देखि बङ्गालको खाडीमा खसे झै झस्किन्छु। अनि बाहिर बरण्डामा निस्केर यसो हेर्छु  दिदी बहिनीले खुब माया गरेर हुर्काएको क्याकटस र छेउमा मौलाएका  पुदिनाहरू । तल लमतन्न परेको सडक र घरी घरी कुद्ने कार र मोटसाइकलहरु। अनि माथि निलो खुल्ला आकाश। एक तमासले आँखाको धित मरुन्जेल हेर्छु ।

धन्य ! बरण्डा तिमी यहाँ छौ र त मेरो बन्दी जीवनलाई राहत मिलिरहेको छ।