सेल्फ क्वारेन्टाइन

करीब ३००० किलोमिटर हवाई दुरी पार गर्दै युएइबाट फ्लाई दुबईको प्लेनले मातृभूमीको एयरपोर्ट ल्याण्ड गर्दा मनमा एकप्रकारको छुट्टै आनन्द आउथ्याे । तर, यो पटक त्यस्तो भएन । डर र त्रास थियो मनमा । ३ बर्षे विदेश बसाइमा यो चौथो पटक काठमाडौँ ल्याण्ड गर्दै थिएँ सधैँकाे भन्दा बिलकुलै फरक अनुभव बाेकेर।

मैले ल्याण्ड गर्ने बखत, कोरोनाको कहरले कयौँको रहर मेट्दै शून्य बनाएको विश्वका अरु सहरहरुजस्तै शिथिल भने भइसकेकाे थिएन काठमाण्डाैँ । अरु कयन सहरहरुकाे तुलनामा आज पनि यहाँकाे स्थितीलाई भयवह भन्न मिल्दैन । तर पनि मनमा एक किसिमकाे त्रास थियो। सरकारले घोषणा गरिसकेको थियो कि, काम नपरे स्वदेश नआउनु भनेर । मैले साेचेकाे पनि थिएँ, घर  नजाउँ कि भनेर ।  दुई महिना पहिले नै पास गरिसकेकाे छुट्टी र १ महिना अघि बुक गरेको टिकटले जाउँ जाउँ भनि रहेको बेला, मनले कहाँ मान्दो रहेछ र! आफ्नो देश कहिले जान पाइएला भन्ने भैसकेको थियो। 

नभन्दै चैतको पहिलो हप्ता मेरो काठमाडौँमा पाइला टेक्ने समय आयो। सधैँ सानी छोरी लिन आउने एयरपोर्टमा यसपाली नआउ भनेको थिएँ ।

काठमाडौँ टेकेको दिनदेखि  नै सेल्फ क्वारेन्टाइनमा बसिरहेको बेला मैले मेरो सानो छोरीलाई अङ्गाल्न पाएको थिइँन। अवस्था र उपयोगिताअनुसार आफूलाई परिवार र समाजिकरुपमा दुरी कायम गरि नै रहेँ। उही बेला दुबइस्थित कार्यालयबाट कोरोना नभएको रिपोर्ट मागेपछि मलाई समस्या भयो । आफूमा कुनै समस्या नभएपनि रिपोर्टको लागि स्वाब दिन टेकु अस्पताल गएँ । परीक्षापछिको नतिजाले छटपटी पारे झै मलाई कुनै समस्या नभएपनि रिपोर्ट के आउने होला भनेर मनमा डर लागिरह्याे । रिपोर्टको लागि त्यहीको डाक्टरले व्यक्तिगत नम्बर दिनुभएको थियो । मैले २४ घन्टामा करिब ५ पटक कल गरेँ । मेरो रिपोर्ट न्युट्रल आएछ। फेरि दिनु पर्छ भन्नुभयाे ।अब भने आफूलाई एक प्रकारको डर उत्पन्न भयो। केही नभएपनि रिपाेर्ट किन त्यस्तो भयो ? भनेर रातभरि मनमा चस्का पसिरह्यो। फेरि भोलिपल्ट नै  स्वाब दिन गएँ । पर्सिपल्ट रिजल्ट आयो नेगेटिभ ।  मनमा आनन्द भयो। बल्ल सन्तुष्टिको सास फेरेँ।

मेरो लकडाउन त म नेपाल आए देखि नै सुरु भएको थियो किनकि मैले अनावश्यक काममा यताउता हिँडडुल गरेको थिइँन। सरकारले भने म आएको केही दिनमै लकडाउन गर्याे। लकडाउन र कोरोनाको प्रभाव नभएको भए धेरै कामकुरा गरौँला भनेर लामो बिदामा आएको थिएँ म । अहिले त यहाँ घरमा बसेको पनि २९ दिन भैसक्यो।

आजभोलि भने लकडाउनमा सानी छोरीसँग खेल्ने,कविता लेख्ने,फिल्म हेर्ने, समाचार हेर्ने गरेरै बिताएको छु। गाउँमा आमाबुवा भेट्न जाने मन भएपनि  एकप्रकारको डर र त्रासले हिँड्न सकिरहेको छैन । झन् अहिले त सम्भावना पनि छैन।फोनमै गफ गरेर चित्त बुझाइरहेको छु।आजभोलि  यसो वरिपरि मान्छेको भिड देख्दा नि डर लाग्छ।  दुबइमा लक डाउन तोड्दा जरिवाना तिराएकाे देखेर आएको म लकडाउनका बेला काठमाडौँबाट सयाैँ मानिसहरु बाहिरिदाँ छक्कै परेँ । जेहाेस म चाहिँ सरकारकाे निर्णय पालन गरी बुवामालाईसमेत भेट्न गएकाे छैन । म सबैले लकडाउनकाे पालना गरोस् भन्ने चाहन्छु । अनि सरकारले पनि विपन्न परिवारलाई केही व्यवस्था गरोस्।

अब छुट्टी पनि सकिन लाग्यो । देशमै के गर्ने ? मैले मेसाे पाउन सकेकाे छैन । स्नातकोत्तर सकेपछि बिदेसिएको म, अब उडान खुलेपछि फेरि फर्किने कि ? नेपालमै बस्ने ? दोधारमा छु।