विगत फर्कन्छु । सर्लक्कै कुनै पनि अतितलाई भुल्न सजिलो छैन । कारण त्यसले दिएको चोट, पीडा र त्रास । हो, वि.सं. २०७२ बैशाखको प्रलयकारी भूकम्प । त्यतिबेला ज्यान बचाउन म जस्ता थुप्रैले काठमाण्डौं खाल्डोमा अब फर्कनै नपरोस् भनी छाड्यौं । विपत्तिको आयु नहुने रैछ । केही महिनापछि म उही काठमाण्डौंलाई स्पर्श गर्न पुगें। कसैले कुनै पनि कुरा चाडै भुल्छ भने त्यो मानवजाती नै हो। म आफैंले भोगेको भूकम्पको आर्तनाद केही कालमै बिर्सिएँ ।
………….
“आहा ! गाउँ कति प्रिय छ है ! विपत्तिको क्षणमा आफनो गाउँठाउँको मूल्य अनमोल हुन्छ । दुःख कोरोनाले गर्दा छ तर सुखी हुने कारण कति धेरै ! प्राणप्रिय बुबाआमाको साथ, खेल्दै हुर्केका पाखाबारी, गाईबाख्रा चराउँदा मितेरी लगाएका वनपाखा, स्वच्छ देउराली डाँडाको हावा, कलकल बगिरहने पधेंरोको पानी, बालसखाका दौंतरी साथीभाइ र अरु कत्ति धेरै…… । ”
दिनहरु ठिकै बितिरहेका थिए । आफ्नै कर्म गर्दै म काठमाण्डौंको धुलो, धुवाँमा दिन काट्दै थिएँ । बुढ्यौंलीले समातेका बुबाआमा गाउँघरमा कुटो कोदालोमै व्यस्त । घरमा समय दिन सकिरहेको थिईंन ।फोनमा कुराकानी भने भइरहन्थ्यो । बुबाआमा घरमा केही मिठो मसिनो पकाए मेरै सम्झना गर्दै फोन बजाउनुहुन्थ्याे । मैले शहरमा जस्तो खाएपनि चिन्ता नगर्नुस्, मलाई खानाको कुनै पिर छैन भनेर आवाज दह्रो बनाउँथे । यहाँको गरिबीको चित्र त्यहाँ नदेखियोस् भनेर सकेसम्म प्रयास गर्थे ।
एउटा नयाँ भाइरस । २०१८ को डिसेम्बर अन्तिमतिर संसारै हल्लाउने गरि मान्छेहरुलाई तर्साउन आइपुग्यो । अझै भनौं चिकित्सा विज्ञानलाई चुनौती दिन।नेपालको शहर मात्रै हैन गाउँघरमा पनि यो खबर विकसित संचारले सजिलै पुगिरहेको थियोे । घरबाट मलाई सचेत हुन बुबाआमाको फोन आइरहन्थ्यो । घरबाट फोन गर्दा ‘गाउँ खुसी छ’ भन्नुहुन्थ्यो आमा । म कारण सोध्थे । उहाँ भन्नुहुन्थ्यो – वर्षाैदेखी टाढा भएका गाउँलेहरुको जमघटले ।
हाम्रो पालाको एसएलसी सायद यसको नाम अहिले एसईई हो । एसईई स्थगित भएको खबरले कोरोना भाइरसको शक्ति बल्ल थाहा भयो । कानुनको विधार्थी मैले पनि जाँच दिन पाइनँ ।
यति भएपछि सन्त्रास बढेर गयो। शहरबाट विस्तारै गाउँतिर मान्छे हिँड्न थाले। बसको टिकट पाउन हम्मेहम्मे । म पनि उकुसमुकुस सहित अर्घाखाँची फर्किएँ। लगत्तै लकडाउन भयो। तैपनी मान्छे हिँडेरै गन्तव्यतिर लागे । यसपटक पनि मान्छेले आफ्ना सबै कर्मलाई थाँती राख्दै गाउँ फर्कने निधो गरे। त्यसैगरी फर्के , जसरी भुइँचालोको बेलामा फर्किएका थिए।
यो लकडाउनमा म घरायसी कामसँगै मेलापातमा बुबाआमालाई सघाइरहेको छु। र हामीमा रोगको डर बाहेक बेखुसी हुनुपर्ने अरु केही छैन ।
प्रिय गाउँ , म तिम्रै समिपमा छु । मलाई जस्तै सबैलाई गाउँको महत्वले स्पर्श गरिरहोस् । धित् मरुन्जेल खुसीसाथ यो जुनीमा गाउँमै बस्न पाइयोस् ।
