उपहार

म एक महिला स्वस्थ्य कर्मचारी। कुष्ठ प्रभावित ब्यक्तिहरुको बिचमा आजभन्दा लगभग २, ३ दशक अगाडि देखि नै सेवारत छु। उतिबेला कुष्ठरोगीहरुलाई समाजमा, परिवारमा साथै सार्वजनिक स्थलहरुमा निकै भेदभाव गरिन्थ्यो। हाल म घाउ हेरचाह इकाइमा कार्यरत छु र कोरोना भाईरसको कारण संसारभरि त्रास भएको वेलामा म काम गर्दाकाे अनुभवहरु लेख्ने प्रयास गरिरहेकी छु ।

सरकारले कोरोना भाईरस संक्रमित नहोस् भनेर मध्यनजर राखि गरिएको लकडाउनको वेलामा मैले काम गर्ने युनिटमा दैनिक जसो ३ देखि ५ जना कुष्ठरोगी घाउ लिएर आउनुहुन्छ। अन्य जनरल घाउ भएकाहरु पनि बेला बेलामा आउनुहुन्छ।अहिले सधैँ गर्ने सेवा भन्दा अलिक फरक तरिकाले सामाजिक दुरी कायम राखि डब्लु एच ओ को मापदण्ड अनुसार सेवा दिने गरेका छाैं। यसरी सेवा दिँदा मलाई पुराना दिनहरुकाे झझल्काे आउँछ। आज भन्दा २, ३ दशक अगाडि कुष्ठराेगीहरुलाई गरिने भेदभावको सम्झना दिलाइ दिन्छ। तर के गर्नु, मानिसहरु समयको बदलाव अनुसार चल्नै पर्छ।

अर्को तितो अनुभव नियमित रुपमा घाउको हेरचाहको लागि आउनुहुने रोगीहरु आउन नसक्नु भएकोमा अलि अस्वभाविक पनि लाग्यो। तरै पनि याे सब हामीहरु सेवा लिने र दिनेको सुरक्षाको लागि नै हो । स्वास्थ्यकर्मी नै स्वस्थ रहेनौ भने रोगीलाई कसले सेवा दिने!त्यसैले यसकाे राम्रो पक्ष पनि छ ।

म त हिजाेआज यो बिपत्ति नलम्बियाेस् र अब चाँडै मानिसहरु सामान्य स्थितिमा एउटा नयाँ जोस, नयाँ जागर, नयाँ बिचार र नयाँ मानसिकता लिएर आ आफ्नो काममा र ठाउँहरुमा फर्कन सकोस् भनेर कामना गरिरहेकाे छु।

अन्तमा केही सल्लाह छ:
लकडाउनको बेलामा त्यसै नबस्नुहोस्। आफू भित्र लुकेको कलाहरुलाई जिवन्त बनाउनुहोस्। साथै आफू र आफ्नो परिवारलाई स्वस्थ र सुरक्षित राख्नुहोस् । घर भित्र बाहिर सफा राखौं र आफ्नो परिवार समाज र आफ्नो देशको असल नागरिक बनाैं।

मैले पनि बिरामीहरुको चाप कम भएको बेलामा स्यानीटाइजरको बोतल राख्ने सानो पकेट ब्याग र मास्क बनाएर सहकर्मी भाइहरु र बिरामीहरुलाई उपहार स्वरुप दिएर सानो खुसी बाँड्ने प्रयास गरिरहेकाे छु।

धन्यवाद हजुरहरुको दिन असल बिताेस्।