भाग्यमानी म

मलाई लकडाउनको शाब्दिक अर्थ थाहा भए पनि मैले महसुस चाहिँ गरेको छैन किनभने म बिद्यार्थी हुँ । घरमै बसेर अध्ययन गर्नै पर्ने स्थिति छ मेरो। मैले लकडाउन महसुस गर्नु परेको छैन, यस अर्थमा म आफैलाई  भाग्यमानी ठान्दछु। म ज्यानको प्रवाह नगरी आफ्नो देश छिर्नका लागि नदिमा हाम फाल्ने नेपाली भन्दा भाग्यमानी रहेछु । अझ दैनिक ज्याला बुझेर छाक टार्ने भन्दा पनि भाग्यमानी रहेछु । आफ्नो घर पुग्नलाई सयौं किलोमिटर पैदल तय गर्न नडराउने नेपाली भन्दा म धेरै भाग्यमानी रहेछु। 

मलाई भित्रभित्रै लाज पनि लाग्छ किनभने म सबैभन्दा काँतर रहेछु ।  कुनैबेला आफूलाई अभागी पनि महसुस गर्छु । कारण म किसान होइन । आपत परेका बेलामा पनि म अरुमै निर्भर छु ।लकडाउन सुरु हुँदै गर्दा मलाई लाग्थ्यो, म गणतान्त्रिक मुलुकको नागरिक, मलाई स्वतन्त्रताको अधिकार संविधानले नै दिएको छ । तर अहिले म गलत रहेछु भन्ने लाग्छ । लकडाउनले मलाई बुझाएको स्वतन्त्रताको अर्थ अर्कै छ। यो महामारीका बेला पसलेले ‘तँलाई सामान दिन्न’ भन्यो भने मैले के खाने ! म कसरी बाँच्ने ! अनि म कसरी स्वतन्त्र भए ? यदि म किसान भएको भए खान पुग्ने गरि उत्पादन गर्न सक्थे ।  पैसाले मान्छेलाई धनी नबनाउँदो रहेछ । उत्पादनले पो बनाउने रहेछ । मेरो दिन यस्तै सोच्दै बित्छ ।  

पाठ्यक्रमबाट पाइने ज्ञान लिन अल्छि गरे भने पछि पर्छु कि जस्तो पनि लाग्छ । त्यसकारण मेरो दैनिकीको धेरै अंश पाठ्यक्रमको विषयबस्तुमै केन्द्रित भएर बित्छ। नयाँदिल्ली जस्तो शहरमा बस्नुपर्दा धेरै नबाँचिने भइयाे झै लाग्थ्यो । तर अचेल अल्लि ढुक्क भएर सास फेर्न थालेको छु। मनको डर त कसरी पो मेटिएला र खै !

दिन ढल्किदै जाँदा अस्ताउँदो सूर्यसंगै आकाश आगो जस्तै बल्छ । प्रकृतिले आफ्नो सुन्दरताको शक्ति उसका बिरोधीहरुसामु प्रस्तुत गर्न कोसिस गरेको हो कि भनेर कल्पना गर्छु । प्रकृतिले नै सिर्जना गरेको मान्छेले प्रकृतिसंगै जोरी खोजेर कहाँ सक्छ र !  आखिरमा घुँडा टेक्नै पर्छ। त्यही प्रकृतिले सफा राख्न खोजेको हावाको लोभ लागेर ब्यायाम गर्छु। टन्न सास फेर्दै मेरो ज्यानलाई आवस्यक अक्सिजन दिन्छु । सामाजिक संजालमा केहीबेर समय बिताउँछु । राम्रा समाचारमा आशाका किरणहरु झल्किदा दंग पर्छु । अरुको खुसी देखेर म पनि रमाउँछु । साथीहरुले मोमो, चट्पट आदि खाएम् भन्दै राखेका स्टोरी देखेर म पनि मुख मिठ्याउछु । कुनै कुरा चित्त नपरे शब्दमै आक्रोश व्यक्त गरि पनि हाल्छु । तर जसले जे भनेपनि देश भन्दा ठूलो केही छैन रैछ । यस्तै सोच्दा सोच्दै रात पर्छ अनि शान्त र सुखी भोलिको कल्पना गर्दै निदाउँछु।