एकाबिहानै झिसमिसेमा निन्द्राले छोड्छ, म घडी हेर्छु बिहानको ५:२० बजेको रहेछ। केही दिनदेखिको लकडाउनले अहिले सहरको वातावरण स्वच्छ,शान्त, सुन्दर, प्रदुषण रहित भएका कारण चराचुरुङ्गीहरु खुसीले मिठो गीत गाइरहेका छन् ।
यो आनन्दमय बिहानीसँगै मेरो दैनिकी सुरु हुन्छ।
म बाल्यकाल देखि नै हरेक दिन बिहान नियमित रेडियो नेपाल सुन्ने गर्छु। आज पनि रेडियो नेपालमा बिहान ६:०० बजेको समाचार सुने। समाचारमा अहिले विश्वभर कोरोना भाइरसको महामारीले लाख भन्दा बढी सङ्ख्यामा मानिसको मृत्यु र लाखौको सङ्ख्यामा संक्रमीत भएको खबरले मन नै खिन्न बनाउँछ। कति सुन्नु एकै खबर।
म बिहान ७ बजे देखि ९ बजे सम्म नियमित अध्ययन गर्छु। लकडाउनले झनै अध्ययन गर्ने अवसर मिलाइदिएको छ। केही दिन यता देखि मदन पुरस्कार विजेता निलम कार्की `निहारिका ´काे उपन्यास `योगमाया´को पढ्न सुरु गरे । याे पढ्दै गर्दा योगमायाले पाएको दु:ख, पिडामा भावुक त घरि रिस आक्रोशित पनि बन्न पुगे। केही समयको अध्ययन पश्चात फेसबुक, टुइटर जस्ता सामाजिक सन्जालमा केही समय बिताए ।
बिहानको खाना खाएपछि फेरि पढ्न थाल्छु। दिउँसोको २ बजे सम्म पढेर म युट्युबमा भारतीय एक साहसिक महिलाको जिवनकथामा आधारित •बन्धित क्विन• हेर्न सुरु गरे। सारै दु:खद कहानी पटक पटक बलात्कारको सिकार बन्नु परेको र डाँकु बनेर हिडेको लगायतका घटनाले धेरै ठूलो पाठ सिकायो । आजकाल अफिसको काम गर्नु नपरेकाले धेरै ज्ञान बर्द्धक र जानकारीमूलक भिडियो हेर्ने र अध्ययन गर्ने मौका मिलेको छ। यसरी नै दिन बित्दै साँझ पर्यो, खाना खाए पश्चात् केही समयको अध्ययन पश्चात् फेरि सामाजिक संजालमा केही समय बिताए म पुनः रेडियो सुन्दै निन्द्रा देवीको काखमा पुग्छु।
