रोकिएका पाइलाहरु

२०६५ सालमा काठमाडौं छिरे । त्यसपछि जीवनलाई सफल अनि खुसी बनाउने चाहना बोकेर  निरन्तर यात्रा गरिरहेछु। अझैपनि आशा मरेको छैन । उस्तै छन् दुवै, यात्रा र आशा। 

जीवनमा जतिसुकै प्राप्त गरेपनि त्यो भन्दा अझ बढी पाउने अभिलाषा जाग्ने रैछ। जति छ त्यतिमा खुसी हुन साँच्चै नै गाह्राे हुने रहेछ ।

तर २० दिन यता एक्कासि समय नै रोकिए जस्ताे लाग्दैछ ।अरू केही नरोकिए पनि मेराे यो निरन्तरको यात्रा भने रोकिएको छ। हिजो सुतेर वा सुस्ताएर कहिले बसिन। जीवनलाई सफल बनाउन वा भनाै पूर्ण बनाउन निकै मेहेनत/ परिश्रम गर्न पर्छ भन्ने लागेरै सधैं केही न केही गरिरहे। हिडिं नै रहे। तर निरन्तर हिडिंरहेका मेरा पाइलाहरू आज अहिले यत्तिखेर भने बाँच्नका लागि टक्क रोकिएका छन्। कस्तो अचम्म!  हिजोसम्म के के न भेटिएला झै गरि हिडेको जीवन आज अचानक थिर छ।

सायद बाँच्न हिडेका पाइतालाहरु बाँच्नकै लागि रोकिएका छन्। याे जीवन बन्द ढोकाभित्रै छ अचेल। साथमा छन् भित्ताका केही थान फोटो फ्रेम र तिनका यादहरू । घरि घरि टेबुलको टिभीले पनि खिच्छ ध्यान। केही थान पुस्तक सकेपछि झ्याल बाहिरको संसारले पनि पालो पाउँछ केही बेर।  अनि जतिवेला पनि साथ साथमै हुने भनेको चैं यो सानो तर संसार अटेको मोबाईल!

दिनहरु बितिरहेकै छन्। साँच्चै फुर्सद पाएको छ यो ज्यानले। जसरी फुर्सद पाएको छ वातावरणले, आकाशले धर्तीले।  आकाश निलो छ, हिमाल नजिकै देखिन्छन्। सुन्दर छन्। हरिया बोट विरूवा, अझ काठमाडौंको रङ्गिएको सडक, पेटी, शान्त बाटो । आहा ! भन्न मन लाग्ने भएको छ !

जमिन थर्काउदै हिड्ने ठूला गाडी छैनन्। कानै खाने गरि बज्ने हर्नको आवाज, हतारमा हुइँकिरहेका मोटरबाईक र तिनीहरु सप्पैलाई जित्नु छ भनि हिँडिरहेका मानिस! यी सबै एक्कासि रोकिँदा कति आनन्द मानिरहेका होलान् ती चराहरूले । जनावर, हावा, बोट, बाटो र आकासले कति उत्सव मनाइरहेका होलान् । यस्ताे लाग्छ मानाै रोकिएको छ ऊ त्याे परको छितिज पनि!

सुरुका दिनमा बेचैनी ल्याए पनि अहिले मेरो मन पनि शान्त र आशावादी हुँदैछ। बाल्यकालका सम्झनाले मन मस्तिष्कमा फेरि बास पाउन थालेको छ !

चारै तिरबाट नदीले घेरेर बनेको टापु पश्चिम नेपालको बर्दिया राजापुरमा मेराे घर छ। खान लाउनसम्म दुख नहुने परिवारको बुबा, आमा, दाजु र भाइ बिचको माइलो छोरा म। गाउँको कुनामा खरको छानोको घर गोठ र फूलै फूलको त्यो सानो आगँन। घरबाट ३ किमी पर स्कुल ।

स्कुल जाँदा दाइको हात समातेर किताब टाउकोमाथि बोकेर कट्टु काँधमा राखेर खोला झरना तर्दै टाउको सम्म माटोको छिटा लगाउँदै पुग्थ्याैं। आफैले साथै लगेको बोरामा बसेर पढेका कुरा अहिले सम्झिदा लाग्छ जिन्दगी त्यस्ताे पनि थियाे ! दिन बितेर गए । याद बाँकी छदैछन्। अझ सबैभन्दा मज्जा त ४५ मिनेटको हाफ टाईममा आमाले दिएको एक रूपैयाँले कहिले पट्टि (भेली/सख्खर बाट बनाइने) कहिले भुजा, कहिले कालो चुरन, कहिले आँपको अमचुर त कहिले इमली खाँदै हिँडेको ।आहा ! क्या दिनहरू थिए ती! कहिले कर्णाली नदीमा नुहाउन पुग्याे । अनि बगरमा लगाएको काक्रो, खरभुजा चोरेर खायाे। कहिले हाफ छुट्टीमा स्कुलबाट भागेर भारततिरको जङ्गलमा बयर खोज्न हिड्याे । विचरा आँपकाे बोटमा बतिलो लाग्न पनि पाउँदैनथे । स्कुल नजिकै बाबा कुटिको बेल र इमली चोरेर खाँदा बाबाले रुखैमा बाँधेका ती सब्बै विगत भइसकेका सम्झनाहरू झन् झन् ताजा भएर आइरहेछन्।

खोलामा, बगैचामा, जङ्गलमा कति दिन किताबका झोला छुटे र अर्को दिन लिन पुगियाे हिसाबै राखिएन् । फर्कदा आमाको गोदाइ अनि त्याे दुखाइ, अहिले पनि अइया भनुँ जस्ताे। खेतमा बाढी आउँदा मझडदानीले माछामारेको, पानी सुक्दा बल्छी लिएर हिडेको र कर्णालीमा जाल हानेको, भैंसी चाराउन जङ्गल जाँदा टिपेको निउरो फर्कदा बजारमा बेचेर आमालाई पैसा दिएको। तिहारमा रातै भर भैलो खेलेको जम्मा भएको पैसाले टिकापुर पार्कमा पिकनिक खान पुगेको । गाउँको पिपलबोट गुच्चा र घुच्ची खेलेको, थारु साथीहरूसंग गङ्गटो, मुसा, र घोङी मारेर खादै लुक्दै हिडेको, बाख्रा चराउँदा गुलेलीले भँगेरा मारेर खाएको, बिना चप्पल कट्टु र गन्जीमा गाउँ गाउँ डुलेको, खोलामा नुहाउँदै बालुवामा सुतेको, सिला खोजेको भनेर खेतबाटै धान, गहुँ चोरेर बेच्ने अनि एउटै फिल्म ३ चोटि हेर्ने गरेको! बुबाको हात समाएर बजार हिडेको। अनि दिनभरिको बदमासी सकेर साँझमा लखतरान परेर आमाको काखमा भुसुक्क निदाएको !

सबका सब सम्झनामा छ । अनगिन्ती यादहरु यो मनमा अझै बाँकी रहेछन् । यति लामो यात्रा गरिरहेँ जिन्दगीमा तर आफ्नै जिन्दगी फर्केर कहिल्यै हेरेको थिइँन। आज यो पल ती पुराना दिन सम्झेर खुसी हुन पाएको छु कति निश्चल थियो त्याे समय, कति सुन्दर थियो हाँसो, निस्वार्थ थियो त्याे मित्रता, आनन्द थियो भोगाइ र थियाे एउटा सानो संसार ! 

                  !!! नयाँ बर्षको शुभकामना !!!