आफूलाई नपरेसम्म अरुको समस्या सानो देख्ने तुच्छ मानव प्रवृत्ति सायद सभ्यता सुरु भएदेखि नै विकसित भएर आजको दिनमा त्यसको पराकाष्ठामा पुगेकाे हाेला! तर समयले आफ्नो पाठ सबैलाई सिकाएकै हुन्छ। केही महिना अघि छिमेकिको घरमा आगो लाग्दा न त निभाउन गइयाे न आफ्नो घर वरिपरि अग्नि रेखा नै कोरियाे। न त्यस घटनावाट केही पाठ नै सिकियाे।
सन्दर्भ कोरोना भाइरस, समय दिउँसो ३ वजे, स्थान मस्को आइडाहो अमेरिका।
नमरि देखिने स्वर्ग यही नै हो भन्ठानेर होस् या अवसरका लागि मलाई अमेरिका नआएसम्म आफूले केही गर्न सके जस्तो लागेकाे थिएन । जेहोस् म पनि काेही भन्दा कम अंहकारी र स्वार्थी पक्कै छैन। आफ्नो देश, आफ्नो माटाे आफ्नी आमालाई हजाराै कोस पर छाडी विरानो ठाउँमा श्रम गरिरहेको छु। शारीरिक कम, मानसिक ज्यादा ।
अमेरिका आएको एक वर्ष तीन महिना बितेको छ। हिजो घरबाट आमाले भिडियो कल गर्दा उहाँका चिन्ता अनुहार र आवाजमा ऐना जस्तै छर्लगं थियो। मलाई बहिर धेरै ननिस्कन अनि अलि सुरक्षित भएर बस्न सुझाव दिँदा लगभग गला अवरुद्ध र आँखा भरि आँसु टिलपिल थिए। मैले आमालाई केही हप्तादेखि प्रत्येक दिन, बिहान बेलुका यही कुरा सम्झाइ बुझाइ राखेको छु, “म घरबाट बाहिर निस्केको छैन, फ्रिज भरि खानेकुरा छ। चिन्ता मान्नुपर्दैन। तपाईंहरु त्यहाँ सुरक्षित भएर बस्नुहोला। म बस्ने ठाउँ नेपालको गाउँ अनि हाम्रो घर तिर जस्तै छ। शान्त छ, धेरै मान्छे छैनन्, म ठिक छु।” आमाका पाँच जना छोरीहरु, हामी तीनजना यता छौं । सन्तान जति भएपनि आमाको माया कसैकालागि कम नहुने। तर अहिले उहाँको सबै चिन्ता हामी घरमा नहुनुहरुकै धेरै छ। आमाको मनमा केही राहत होला भनेर अरु बेला भन्दा धेरै नै कुरा गर्ने गरेको छु।
आज फेरि बाबाले फोन गर्दा भन्दै हुनुहुन्थ्यो – ‘अरु ठाउँमा भन्दा अमेरिकामा धेरै मान्छे मरिरहेका रैछन्, सुरक्षित भएर बस है।’ यति शब्दमै, समयको संवेदनशिलता र बाबुको माया सबै मिसाउनुभएको थियाे उहाँले । तर आमाको मुहार केही हप्तादेखि उज्यालो देखेको छैन। बहिनी भन्दै थिइ- छिमेकिले बाटोमा हिड्दा समेत अमेरिकामा यस्तो उस्तो भो नानीहरुलाई कस्तो छ भनेर सोधिरहन्छन्। उही त आमाको चिन्ता त्यस माथि झन चिन्ता थप्ने बाटो!
मलाई भने सानोठाउँमा बसेकोले पनि केही सुरक्षित महसुस भएको छ। उता न्युयोर्क सहरको अवस्था सम्झेर पनि कहाली लाग्छ। त्यहाँ वसिरहेकाहरु कति मानसिक त्रासमा हाेलान्, म कल्पना पनि गर्न सक्दिन। उही नै छ मेरो दैनिकी, उठ्यो, खायो, काम गर्यो,फेरि खायो अनि सुत्यो। याे कसैलाई फुर्सद नहुने देशमा यतिबेला समय नै रोकिए जस्तै लाग्दैछ। पहिलेभन्दा परिवार र नजिकका साथीहरुसँग अलि वढी कुराकानी हुन्छ। अहिलेसम्म आर्थिक समस्या परेको छैन। काम र तलब नियमित भएकोले पनि ठूलो राहत मिलेकाे छ। तर म अनुभव गर्न सक्छु जसको काम रोकिएको छ, उनीहरुलाई कति कठिन परेको होला । चर्को शैक्षिक शुल्क तिर्नुपर्नेहरुकालागि त यस्तो अवस्थामा खान बस्न समेत मुस्किल परेकाे होला। यस्तै अवस्थामा आफ्ना घर र आमाको हातको मिठो मसिनो झनै सम्झना आउने। तर पनि आफ्नो वरिपरि सबै कुरा ठिकठाक्कै देखेर पनि होला त्यति हतास र निराश भैसकेको छैन म।
रुममेटहरु सबैजना नेपाली अझ सबै भाइबहिनीहरु नै छन् । दिनभरि घरैमा भइन्छ। सबैजनासँग सँगै खाने मेसाे मिलेको छ। गाह्रो साह्रो एक अर्काकालागि चाहिने सहयोगी भावना छ, बस्। अब कुनैदिन पुरानै रफ्तारमा अवस्य फर्कनेछाै। अनि त एक अर्कालाई देख्न फेरि विक एन्ड आउनपर्नेछ । सबैको व्यस्तता रकेट गतिमा बढ्नेछ ।
आफ्नै अस्तित्व बिर्सेर संसार जित्न निस्केका हामी सबै जनाको लागि यो आफ्नाे अन्तरमनसँग बिताउने समय हाे जस्तो लागेको छ । भाैतिक दुरी कायम गराैं। एक अर्का बीचको भावनात्मक दुरी कम गर्न त अहिलेको समयले सिकाउँदैछ ।
